Access Denied

De voorraad verbanden en andere eerste hulp-voorwerpen was weer eens op, iets dat regelmatig voorkwam sinds de aanvallen, maar het aantal slachtoffers liep tegenwoordig zo hoog op dat Flynn nu werkelijk ergens anders dan in het magazijn moest gaan zoeken. Het was weer eens de hoogste tijd voor een reisje over the Pathway, bleek zo maar weer. Maar aangezien iedereen nu druk bezig was met andere dingen, was die reis uitgesteld tot, tja, Flynn zou niet weten wanneer, en dat betekende dat hij een andere oplossing moest vinden voor de ontbrekende hulpmiddelen op de ziekenzaal. De kelders had hij al gecheckt, maar daar was niet veel meer te vinden en daarom was hij begonnen aan de bovenste verdieping van het Lawrence. Uiteindelijk was hij een deur tegen gekomen. Een deur die leidde naar een trap, een trap die leidde naar een kamer. Een torenkamer, wel te verstaan, waarvan men blijkbaar niet wilde dat hij betreden werd, aan de rood-witte linten te zien. Nu was Flynn niet het type om rond te hangen in torenkamers, zeker niet, hij had niet zo veel met stoffige, oude ruimtes, maar deze keer bleef hij in de deuropening staan, in plaats van zich om te draaien en verder te zoeken. Het feit dat er een jongedame in het raamkozijn zat, verwonderde hem. De meeste bewoners leken toch liever veilig en wel in de eetzaal of in hun kamers te zitten. ‘Weet je niet hoe gevaarlijk het is om in je eentje in het Lawrence rond te hangen?’ vroeg hij, op een licht geamuseerde toon.

Haar grijsblauwe ogen keken bewonderend naar de roze/oranje lucht die verhelderd was door de laaghangende zon. Ze genoot van dit soort avonden, dat ze gewoon in de vensterbank kon zitten, met haar benen over het dak leunend om te kijken naar de prachtige zonsondergang. Pas als de zon zou verdwijnen wilde ze haar boek erbij pakken om in het maanlicht te gaan lezen. Ze las vaak, maar als de zonsondergang kwam moest ze even stoppen uit het fictieverhaal en moest ze kijken naar iets wat voor haar ogen ook als perfectie fictie beschouwd kon worden. Het frisse briesje die meestal rond die tijd ontstond lieten haar blonde lokken dan langs haar heen zweven. Het was een sprookje voor haar, een perfect moment waar ze voor eeuwig wel van wilde genieten. Een stem verstoorde alleen het moment, een sterke mannelijke stem liet haar ontwaken uit haar droomwereld. Ze schrok en gleed bijna weg van de kleine vensterbank waardoor ze geïrriteerd zich omdraaide en snel herstelde met een zwakke glimlach toen hij de amusante blik zag van de jongeman. ‘Weet je niet hoe gevaarlijk het is om een meisje te laten schrikken op de rand van een dak?’ klonk het terugspelend tegen zijn vraag die haar bijna liet vallen. Ze had zich snel hersteld, dat kon ze niet ontkennen, maar het ging om het idee. Je moest een tenger meisje niet laten schrikken, terwijl ze op een vensterbank zat van een torenkamer.

Hij had haar duidelijk laten schrikken, aangezien ze bijna van de vensterbank gleed en zich net op tijd in balans had weten te brengen – maar goed ook, Flynn had niet graag op zijn geweten dat een meisje door hem van een enorme hoogte uit een raam viel. Het was ook niet zijn bedoeling haar te laten vallen, maar ja, wist hij veel dat ze zou schrikken van zijn stem. Eerst leek ze geïrriteerd te zijn door zijn opmerking, maar niet snel daarna verscheen er een zwak glimlachje rondom haar lippen. ‘Weet je niet hoe gevaarlijk het is om een meisje te laten schrikken op de rand van een dak?’
Die opmerking van het meisje deed zijn mondhoeken omhoog krullen tot een lichte grijns en in de korte stilte die hij liet vallen, liet hij zijn ogen even door de ruimte gaan. Het was duidelijk een plaats waar je over het algemeen niet kwam als patiënt van Lawrence: het zag eruit alsof het op instorten stond en bovendien stonden er bordjes met “verboden toegang”, maar blijkbaar was dit meisje één van de velen die lak aan de regels had. ‘Goed, daar heb je een punt. Het blijkt toch maar weer een stuk gevaarlijker dan het lijkt,’ was zijn quasi-toegeeflijke reactie op haar opmerking, terwijl hij zijn blik weer op haar richtte. ‘En toch vraag ik me af wat een jongedame als jij rond deze tijd nog op een plek als deze doet.’

Niet vaak had ze iemand op de plek gezien waar zij zich meestal bevond, helemaal niet zelfs. Het was een plek die erg moeilijk te vinden was in de gangen en waar ook nog eens stond dat je er absoluut niet heen mocht, dus waarom zou iemand het überhaupt proberen? Zij deed het, zij wilde die oude draaitrap beklimmen en zich een weg banen door het stof, omdat Ceana iemand was die heel erg nieuwsgierig was naar nieuwe dingen, altijd wilde kijken wat er achter verschuilde. Nu was het haar plekje, een soort basiskamp waar ze zich telkens weer terugtrok, aangezien haar kamer niet de natuurlijke elementen in zich had. De toren waar ze zich in bevond was een kleine ruimte met grote ramen die je kon openen met een kleine stoffige bank tegen de binnenste wand, erg schattig en knus. Het verbaasde haar dus wel dat de jongen tegenover haar de weg naar het toren-kamertje had gevonden en was dus al gauw heel nieuwsgierig wat hij eigenlijk daar deed, maar voordat zij een vraag kon stellen was hij haar al voor. Wat ze deed op een plek wat verboden toegang voor haar was? Wat maakte hem dat uit? Ze zat er gewoon voor zich uit te staren en na te denken over de zin van het leven, nou goed? Dus glimlachte ze maar leuk en zocht naar een antwoord. ‘Genieten van de zonsondergang en de rust, want van de psychopaat in de kamer naast me wordt je ook niet bepaald vrolijk van,’ informeerde ze hem. ‘En wat doet een jongeman als jij in het toren-kamertje..?’ Ze keek voor een moment uit het raam naar de grond en keek hem fronsend aan. ‘…Ik vind je niet bepaald het type om van het dak te springen zoals sommige anderen.’ Ja, ze had al een aantal verhalen gehoord over mensen die zich va een dak afwierpen om zo niet vermorzeld te worden door zombies, of gewoon dood wilde doordat ze zo depressief waren. Je had ze, de mensen die niet spoorden en op dat soort momenten wist ze niet wat ze eigenlijk deed op het Lawrence.