A worn out garden

De tuin zag er vreselijk uit. De bloemen waren al weken niet verzorgd en hingen er dood bij. Het gras was al weken niet gemaaid en begon de paden die er door de tuin liepen te overwoekeren. Alleen de bomen en het ondiepe vijvertje leken ongeroerd maar dat viel amper op tussen de stank van doden en het onkruid door de tuin. En temidden van al dit, stond Grace. Ze verpestte het beeld van de verlaten tuin met haar sneeuwwitte haren en het wapen dat ze over haar schouder droeg. Ze was een stoorzender tussen de dood en verderf die in de tuin zo voelbaar was. Al kon je haar misschien nog best indelen in die categorie. Dood en verderf, niet direct iets wat je aan een klein meisje met een lief hoofdje en witte haren zou toevertrouwen maar hé, niets is wat het lijkt. Toch? Wel, Grace kon zich prima vinden met die dood en verderf. Ze redde zich prima buiten het gebouw en vond het totaal geen probleem om af en toe wat zombies van hun hoofden te ontdoen. Absoluut geen probleem. Om eerlijk te zijn genoot ze er ontzettend van als ze gedwongen werd haar wapen te trekken. Nu lag dat voor een groot deel aan de schade die ze met dat wapen kon aanrichten, maar ook aan het wapen zelf. Grace kon heus wel omgaan met vuurwapens, geen probleem. Maar haar voorkeur ging uit naar het perfecte geval op haar rug. Een samurajzwaard met een wit heft, in een witte, leren schede(?) die ze over haar rug droeg. Nam dat van haar af, en Grace would go wild.