It's all in your head

Zijn ogen waren gesloten, maar zijn ademhaling verraadde hem. Zijn ademhaling was niet zo regelmatig als het hoorde, maar wie zou het horen? Wie zou letten op een enkele zachte ademhaling? Waarschijnlijk zou men denken dat hij sliep, ze zouden er niet op rekenen dat hij ze zou kunnen horen. Zijn ogen waren gesloten, omdat hij de duisternis fijner vond om naar te kijken dan het licht, omdat hij vond dat hij wel genoeg had gezien. Hij wilde even rust, even tijd om na te denken, even niet te hoeven schieten, zelfs al had hij daar geen problemen mee.
Toch vermoeide het schieten wel, elke keer kijken of er een volgend slachtoffer was, telkens weer je ogen tot spleetjes knijpen om te zien of je goed richtte. Het was vermoeiend om een hele dag te staan schieten op zombies, zelfs al leek het kinderspel. Het was net als rijden, na enkele uren kregen je ogen er genoeg van en langzaam zou je lichaam volgen. Zijn lichaam was daarentegen niet vermoeid, hij was het gewoon zat om elke keer maar weer te zoeken naar een volgend wandelend lijk.
Hij lag op een bank in een ruimte aan de achterkant van het gebouw, hij kon zachtjes de schoten horen, het gevloek van mensen die meer munitie nodig hadden. Toch wilde hij niet helpen, het was bijna etenstijd en hij was wel aan een pauze toe. Van 's ochtends zes uur tot vijf uur in de middag had hij staan schieten, hij was niet van plan om nog meer te bekogelen dan hij nodig vond. Bovendien lag de bank behoorlijk comfortabel, het lag zelfs beter dan zijn bed, waar de vulling van zijn matras zijn beste tijd wel had gehad. Het hele matras was ingezakt en hij kon voelen dat hij op plankjes lag. Ach, in tijden als deze mocht je niet zeuren over je bed. Dan mocht je alleen zeuren over honger en pijn, waarvan hij alleen dat eerste voelde. Toch bleef hij liggen, de bank lag nog steeds te comfortabel om op te staan.

Haar donkere ogen bestudeerden het gezicht dat dichtbij en zo dichtbij was, dat ze het zou kunnen aanraken als ze alleen maar haar hand zou uitsteken. Ze hoefde alleen maar haar vingers te strekken om hem aan te raken, ze hoefde alleen maar voorover te buigen om dichterbij en nog dichterbij te komen, maar dat deed ze niet. Ze kende de persoon niet en hoewel dat zelden iets voor haar betekende, deed het dat op dit moment wel. Het feit dat ze hem niet herkende, gaf haar een wee gevoel van onrust ergens in de diepten van haar lichaam en ze wist niet aan welk van haar gevoelens ze wilde toegeven. Ze wilde zijn ogen zien, ze wilde zo veel meer van deze man zien, maar dat kon ze niet. Zijn ogen waren gesloten, maar zijn ademhaling verraadde dat hij niet sliep. Zijn ademhaling was nog te gejaagd om van een slapende te zijn, hij was te alert om iets aan te doen, want ze zou verliezen. Ze zou verliezen, zelfs al zou ze nu besluiten een mes in zijn rustige, te onrustige lichaam te zetten.
Ze kon het niet. Ze wist het niet. Ze wist niet wat ze van deze man wilde. Zijn huid die veel en veel te veel te verduren had gekregen en stierf onder alles wat het nog zou voelen. Zijn spieren die brandden van ervaring, van verspilde energie en moeite. Die elke keer dreigden te scheuren onder veel te veel verantwoordelijkheid, al leken zijn gezicht, zijn ogen en mond geen probleem te maken van alle ervaring die al tegen zijn lichaam was geketst. Het had hem sterker gemaakt, de spieren die ze zag, zelfs zonder dat hij zijn armen aanspande. Zijn gezicht dat in een verraderlijk kalme plooi was getrokken, maar te hard was om zacht en onschuldig te zijn. Ze wist niet wat deze man had gemaakt, waaruit hij was geschept en iets in haar wilde het dolgraag weten. Ze wilde zoveel meer weten, maar ze hield haar rozige lippen streng op elkaar, terwijl ze alleen maar bleef wachten tot er iets zou gebeuren.
Ze bleef roerloos voor de bank zitten waar hij op lag, gehurkt waardoor ze op één hoogte met dit lichaam was, zijn lichaam. Ze blies haar adem voorzichtig, langzaam uit in een poging hem niet te laten merken dat ze er was, maar ze was zo dichtbij. Het was onmogelijk dat hij haar aanwezigheid niet zou voelen, dat zijn lichaam hem al niet duizend keer gewaarschuwd had voor mogelijk gevaar. Dat hij haar lichaamswarmte niet voelde, het was allemaal onmogelijk, want een lichaam - elk lichaam - bezat over zoveel zintuigen en het was haast niet voor te stellen zoveel. Het fascineerde haar. Haar vingers streken over de vacht van een wit konijn dat op haar schoot zat. Rode ogen en donkerbruine, bijna zwarte ogen bestudeerden deze man en het was onmogelijk dat hij geen idee had.

Hij kon een zachte ademhaling horen, kon het geluid horen van stoffen die over elkaar wreven. Hij wist dat hij niet alleen was, al een tijdje had hij zo gelegen in de aanwezigheid van iemand anders. Hij had de persoon genegeerd, hopend dat deze hem alleen zou laten. Toch leek de persoon niet te zien dat hij behoefte aan rust had. Hij vroeg zich af waarom de persoon zich zo dichtbij bevond dat hij zelfs de zachte ademhaling kon horen, waarom hij nog net niet het hart kon horen kloppen.
Na een tijdje werden zijn ogen uit nieuwsgierigheid geopend, ze zochten naar de onbekende persoon. Toen hij deze vond, met een wit konijn op haar schoot vroeg hij zich af waar de blik in haar ogen vandaan kwam. Ze leek gefascineerd, maar hij wist niet wat zo fascinerend was aan hem. Hij wist niet waarom ze naar hem keek alsof hij een boeiend kunstobject was. Ze leek hem te bestuderen, en hij vroeg zich af waarom ze dat deed. Wat schuilde er achter die duistere, toch zo onschuldig lijkende ogen? Wat werd er achtergehouden voor hem, wat zorgde voor die blik?
Hij zette zijn handen naast zich neer, deed alsof hij de bank waar hij op lag de grond in duwde om zijn lichaam in een zittende positie te krijgen. 'Leuk konijn,' mompelde hij ietwat droogjes terwijl hij naar het witte dier op haar schoot keek. Hij vond het helemaal geen leuk beest, vond het eerder overbodig ongedierte. Hij keek naar de ogen van het beest, die een rode kleur hadden. Zo donker als haar ogen waren, zo rood waren die van het konijn. Het was vreemd dat zulke ogen bestonden, rood. Alsof ze gekleurd werden door het bloed dat door de aderen van het dier stroomde. Hij had nooit iets met konijnen gehad, maar de ogen had hij altijd al vreemd gevonden. Ze leken alsof ze een mengsel waren van rood en roze, een kleur die niet feller leek te kunnen worden, alsof het licht zou kunnen geven in de duisternis. Alsof het al het duister zou kunnen wegnemen en de wereld zou vullen met een rood licht. Maar het waren maar ogen, ogen van een klein harig beest, een dier dat als huisdier gehouden werd.

Zijn gezicht schreeuwde haar om hem met rust te laten, terwijl zijn lippen onveranderd op elkaar geklemd bleven en alleen zijn ademhaling kans tot ontsnappen gaf. Zijn gesloten ogen smeekten haar hem alleen te laten en zijn botten kreunden van bewegingen die hij niet wilde maken om haar weg te jagen, maar hij deed het toch. Ze schrok van zijn ogen die zo plotseling open vlogen dat haar hersenen moeite hadden zijn handelingen bij te benen en hoewel haar gezicht strak en onveranderlijk bleef, kon ze niet veranderen dat haar donkere ogen een moment zo groot werden dat ze aan het sprookje van het tondeldoosje, waar een hond met ogen zo groot als schoteltjes zijn schat bewaakte, moest denken. De verbazing in haar ogen was voor een moment, niet meer dan een seconde, zo groot dat het alle andere emotie uit haar ogen sloeg en haar achter liet met alleen die uiterste, sterke verwondering dat ze niet wist wat hij van haar zou denken. En voor het eerst sinds tijden trok ze zich iets aan van de manier waarop mensen naar haar keken. De manier waarop ze echt naar haar keken, zonder dat haar lippen leugens aan elkaar regen om het hen gemakkelijk te maken. Zonder dat haar ogen verhalen, emoties lieten zien die niet van haar waren en zonder dat ze ook maar een woord hoefde te zeggen om een beeld van zichzelf te schetsen. Voor het eerst sinds tijden trok ze het zich aan dat deze man haar ving in haar meest kwetsbare moment, want hij was zo veel en veel te veel voor haar om te kunnen verdragen en ze kon er niet tegen.
Haar ogen waren vergiftigd met een donkerzwart wantrouwen, terwijl ze de man tegenover haar bestudeerde alsof hij het nieuwste kunstobject in de galerij was. De galerij die slechts deze ruimte betrof, waar alleen deze twee mensen waren en waar zij er één van was. Hij was het nieuwste kunstobject, het nieuwste lichaam dat ze nooit zou kunnen aanraken. Een nieuwe schoonheid die ze nooit zou kunnen bewonderen, zelfs al voelde ze zijn adem langs haar botten strelen en zijn blik haar huid verschroeien met een vernietigende hitte. Zelfs al was ze zo dichtbij en veel te dichtbij. Hij was onbereikbaar en zo onbereikbaar dat het besef haar met een klap in het gezicht sloeg en tranen naar haar ogen probeerde te slaan. Haar probeerde te laten huilen en kruipen onder de emotie die onder zijn en nog zoveel andere voeten versplinterd werd, maar ze huilde niet. Ze huilde niet, ook al wist ze dat moest op staan en weglopen. En ze bleef hem alleen maar bewegingloos aanstaren, terwijl ze luisterde naar de woorden die zijn lippen verlieten en de leugens die zijn stembanden produceerden.
‘Je liegt.’ Ze wond totaal geen doekjes om haar antwoord, probeerde niets te verzachten zoals ze bij andere mensen vaak deed en ze wilde ook niet proberen te doen alsof ze niets zag. Ze wilde niet proberen hem te laten geloven dat zij geloofde wat hij zei over het konijn in haar armen, want hij loog. Hij loog en zijn ogen, zijn groene ogen vertelden meer dat zijn mond wilde doen en opnieuw bleven haar ogen wantrouwend zwart, terwijl ze hem aankeek. Terwijl ze hem aankeek zonder de nog altijd aanwezige fascinatie te verbergen en ze bestudeerde zijn lichaam dat nu duidelijker en sterker voor haar was. Zijn ogen die zo oneindig groen waren dat het voelde alsof ze een bos inliep bij het betreden van zijn ogen. Zijn huid die getekend was met alles en zijn lichaam dat te sterk was om te overwinnen. Ze wist niet waarmee deze man ooit viel te overwinnen en ze wilde het weten, ze wilde zo wanhopig graag weten wat deze man tegen de grond sloeg, waarmee ze hem pijn deed zelfs al wilde ze dat niet doen. Ze duwde haar lichaam omhoog om weer op ooghoogte met hem te komen en ze merkte pas hoe lang hij wel niet moest zijn, alleen al door het feit dat hij bijna even groot als haar was, terwijl hij zat en zij stond.

Het eerste dat hem opviel toen hij zijn blik van het konijn had afgewend, waren haar ogen. De ogen die hem eerst nog bestudeerden, keken hem nu aan alsof ze getuige waren van een wonder. Hij vroeg zich af waarom het zo vreemd was in haar ogen dat hij de zijne kon openen, of dat het zo vreemd voor haar klonk om zijn stem te horen, of toch de bewegingen die hij maakte. Hij vroeg zich af wat ervoor zorgde dat het meisje hem aankeek met zo veel verbazing. Hij vond zichzelf niet vreemd, hij dacht dat hij als ieder ander was in dit gesticht; een gewoon uiterlijk, maar een gedachtegang waar zelfs de beste psychiaters niks aan konden veranderen. Tenminste, zo ging het bij hem. Niemand had hem tot nu toe kunnen veranderen, zou dit ook voor alle anderen gelden? Hij wist het niet, had het ze nooit gevraagd. Hij stelde maar weinig vragen, tenzij dezen er spottend of sarcastisch uitkwamen.
De verbazing in haar blik was zo snel verdwenen als het gekomen was en hij vroeg zich af hoe ze het voor elkaar kreeg om haar emoties zo snel bij elkaar te rapen en ze weer af te sluiten van iedereen die het zou kunnen zien. Hij wist niet of hij het ook kon, of hij het zelf ook had laten zien, of het bij hen allebei automatisch ging en dat ze er beide niks van merkten. Hij zou de vragen niet kunnen beantwoorden, misschien nooit. Misschien zou hij de vraag al snel vergeten, zouden al zijn gedachten van dit moment verdwijnen om nooit meer terug te keren.
Terwijl hij naar haar keek, schoten emoties door haar blik als vonken. Ze verschenen en verdwenen vervolgens om niet meer terug te keren. Ze verschenen, lieten een glinstering in haar donkere ogen verschijnen, en verdwenen samen met de fonkeling in haar ogen. Haar ogen lieten de emoties zien die haar gezicht niet konden bereikten, waren zover hij kon zien de duidelijkste tekens van emotie. Hij zag alleen een fonkeling, een blik, maar nooit een glimlach of een frons in de enkele seconden dat hij naar haar keek. Alsof ze als een porseleinen pop was, een strak, feilloos gezicht waar emoties waren uitgesloten. Een gezicht waar nooit een verandering in zou komen, maar met ogen die een eeuwige fonkeling lieten zien. Hij dacht dat ze voor eeuwig in stilte zou blijven, maar haar mond opende en sprak slechts twee woorden uit. Hij loog, natuurlijk loog hij. Hij hield niet van dieren en al helemaal niet van knaagdieren. Het was ook niet moeilijk om zijn leugens te bespeuren op een manier als deze. Hij nam zichzelf niet eens serieus, wie zou je kunnen voorliegen als je jezelf niet eens geloofde. 'Goh, en wat ben jij? Een levende leugendetector?'

‘Waarom denk je dat?’ En opnieuw was haar antwoord direct, haar woorden te hard voor de zachte lippen waar ze vanaf tuimelden en te zwart voor het roze, blanke van haar huid en lippen en ze leek geen moment terug te deinzen voor het gevecht dat ze zo overduidelijk zo verliezen. Haar donkere ogen keken onbevreesd in de zijne, haar blik prikte zich vast tussen de plooien in zijn gezicht en op zwarte schoentjes waagde ze zich in het bos van het groen van zijn ogen. Ze kon bladeren onder haar voeten horen kraken, takken om haar enkels voelen zwiepen, terwijl doornen haar egale huid probeerden te beschadigde en ze voelde zich als Alice die door het eens zo wonderschone Wonderland liep. Ze voelde zich een meisje te midden van alle woestenij dat ooit de zee, het gras en de licht tegelijk was geweest. Alles scheurde haar aan stukken, maar haar voeten hielden stand in de drassige grond. Haar handen grepen zich vast ondanks de stekende pijn die door haar handpalmen trok en het bloed uit haar aderen sleurde. Haar ogen bleven vastgepind tussen alles of niets, terwijl haar vingers opnieuw over het wit en veel te witte vacht van het konijn streken.
‘Ik hoef geen levende leugendetector te zijn om het verraad van je eigen lichaam te kunnen zien. Je ogen vertellen meer dan je mond wil zeggen, maar ik ben niet blind voor de leugens die het menselijk lichaam niet durft te vertellen.’ En hoewel ze zo klein, zo breekbaar en zo jong leek, klonken haar woorden alsof ze in eeuwen en eeuwen verstrikt was geraakt en te veel had gezien voor haar jonge hart om aan te kunnen en alles daarvan was waar. Ze had te veel gehoord en haar trommelvliezen scheurden onder het gewicht van alle tonen die ze nog wilden horen. Haar ogen waren vermoeid van alles dat geen geheim meer voor haar was en alleen haar mond durfde meer, kon meer dan waar ze hem voor aanschreef. Ze sprak niet veel. Ze luisterde en bestudeerde, fascineerde en dacht na. Ze wilde niets zeggen dat haar kansen verpestte en toch, toch was ze niet bang haar hart in zijn buurt uit te spreken. Ze had niet de behoefte een gemaakte persoonlijkheid naar hem op te zetten, al was het alleen omdat de blik in zijn ogen alle kansen voor haar al hadden neergemaaid en ze geen andere optie meer zag. Ze had geen andere keuze en het maakte haar niet uit dat alleen dit pad voor haar was vrijgemaakt, want ze was bereid om één uitzondering te maken en niet de weg te volgen die ze voor zichzelf had aangelegd.
‘Wist je dat,’ vertelde ze zachtjes, terwijl ze weer voorover bukte en het konijn op de grond zette. ‘Ogen de ziel van een persoon weerspiegelen?’ Haar stem was klein en breekbaar, zacht alsof ze hem een geheim vertelde en ergens voelde het ook zo. Het voelde alsof ze hem dingen vertelde die hij niet hoorde te weten, zelfs al was hij ouder en allang al lamgeslagen door alles wat hem was verteld. ‘Je hebt pas volledige controle, als je de emotie in je ogen kunt beheersen en dat kan bijna niemand.’ Het konijn hupte angstig voor haar weg en pas op het moment dat ze het losliet, viel op hoe bang het beestje in haar armen eigenlijk was geweest. Hoe bang het was geweest voor het dreigende gevaar dat overal om haar heen hing en direct hupte het beestje naar de verste hoek van de kamer, waar het roerloos bleef zitten en hem, haar bestudeerde om in te schatten of hij al moest vluchten. Vluchten voor haar warme handen, haar tedere omhelzing die zo verraderlijk was, zo misleidend en ze glimlachte om de perfecte zintuigen van het dier. ‘Mijn naam is Aya,’ merkte ze op, terwijl ze weer overeind kwam en een smalle, kleine hand naar hem uitstak. Haar handen die warm en zacht waren, die niets vertelden over wat ze al hadden gedaan en ze had niet de behoefte hem dat nu te vertellen.

Blijkbaar herkende het meisje geen sarcasme, iets wat een van hen nog in zijn nadeel zou kunnen werken. Arme Darren, hij zat opgescheept met een meisje dat niet wist wat sarcasme inhield, hoe zou hij dit overleven? Was hij nu beperkt tot gewone opmerkingen in plaats van zijn gewoonlijke, sarcastische opmerkingen? En zelfs al dacht het meisje zo wijs te zijn, hij had dit al eens eerder gehoord, je hoorde dat advies overal, vooral tijdens het gokken. Dat was dan ook de reden waarom gokkers vaak zonnebrillen en hoeden hadden, niet omdat het intimiderend stond, maar om hun eigen verraad niet te laten zien. Het meisje kon denken wat ze wilde, hoe slim ze ook wel niet was, het maakte hem niet uit wat ze zei over zijn eigen verraad. Hij was zich er verdomd bewust van wanneer hij wel of niet loog en wanneer hij wilde of iemand zag dat hij loog, hij hoefde geen advies van een kind.
Hij keek naar het beest in haar armen, dat vol angst van haar weg sprong. De angst van het dier was hem niet opgevallen en hij vroeg zich af of hij zich al de hele tijd zo had gevoeld. Hij vroeg zich af waarom het beest zo angstig wegrende, het meisje zag er immers uit alsof ze geen vlieg kwaad deed. Hoe dan ook, in het instituut wist je maar nooit wie je voor je had. Voor hetzelfde geld was ze een moordenaar, je moest niemand onderschatten, ook al deed hij dat maar al te vaak. Kleine meisjes deden toch nooit iemand kwaad? Die zaten thuis met dieren te knuffelen. Maar ja, het instituut was geen thuis. Het was geen prettige leefomgeving.
Hij wendde zijn blik weer van het beest af, keek naar het meisje dat zich voorstelde als Aya en haar hand naar hem uitstak. Vastpakken deed hij niet, hij liet zijn ene arm nog gewoon bij zijn pistool liggen terwijl het andere arm er wat losjes bijhing. 'Darren,' mompelde hij. Hij was niet bepaald in de stemming om gezellig handjes te schudden, als hij dat wilde zou hij wel ergens anders naartoe gegaan zijn.

Haar donkere ogen rolden door haar kassen toen de man weigerde haar hand aan te nemen en zijn armen in plaats daarvan losjes langs zijn lichaam liet hangen. Zijn vingers waren gevaarlijk dicht bij het pistool dat hij al vanaf de eerste seconde in zijn bezit had gehad en een moment probeerde ze zijn blik te volgen om te achterhalen waar hij naar keek. Zijn groene ogen flikkerden van een zeker ongemak en een stekende irritatie, norsheid was in zijn gelaatstrekken gekrast en zijn handen zochten krampachtig de veiligheid van het vuurwapen om zich heen. Ze slaakte een verveelde zucht, terwijl ze opnieuw met haar ogen rolde, waarna ze haar hand omlaag liet vallen en zich omdraaide naar het konijn dat nog steeds ergens in de hoek van de kamer zat. Ze bestudeerde de rilling die over zijn door wit dons beschermde huid trok en ze verkende de haren die gealarmeerd, angstig een pad recht over zijn rug naar omhoog trok. De rode ogen die schichtig van de ene persoon naar de andere persoon schoten en een zacht, sussend geluid kwam over haar lippen, terwijl ze haar ranke handen naar het dier uitstak.
Haar donkere ogen glansden lieflijk, teder terwijl ze een moment over haar schouder keek en de man achter haar in zich opnam. ‘Maak je geen zorgen Snowball, hij is het niet waard.’ Haar stem was niet harder dan een zacht gefluister, terwijl ze het dier met haar handen naar zich toe probeerde te lokken. Haar handen verdwenen in de zak van het witte schort dat ze had voorgebonden, toen het konijn angstvallig tegen de muur gedrukt bleef zitten en een moment blikkerde er iets zilverachtigs, voordat haar vingers zich bedachten en enkele sprieten wortel tevoorschijn toverden. ‘Het geeft niet Snowball, er gebeurd echt niets. Ik heb je toch niets gedaan?’ Haar stem begon ongeduldiger te klinken, terwijl ze de sprieten wortel voor de ogen van het konijn zwaaide en een moment leek hij dichtbij te willen komen, waarna hij rechtsomkeer maakte en door de kamer een andere hoek in schoot.
‘Snowball, kom hier.’ Ze draaide zich langzaam om en haar ogen glansden met iets meer dan duisternis, terwijl ze de sprieten wortel op de grond liet vallen en opnieuw in de zak van haar schort tastte. ‘Je weet best dat je niet kunt blijven weglopen.’ Haar passen waren voorzichtig, bedachtzaam terwijl ze opnieuw richting het konijn liep en zijn rode ogen glansden wanhopig, verloren terwijl ze in een soepele beweging een mes uit haar schort haalde. Haar vingers klemden zich om het heft, streelden het lemmet en ze bestudeerde het konijn. Ze bekeek de man die inmiddels links van haar was, voordat ze in een vliegensvlugge beweging haar hand naar voren verplaatste en het mes uit haar vingers liet glippen. Het lemmet sneed de lucht aan flarden, reet haar zucht aan stukken voordat het zich regelrecht in het witte, rode lichaam van het konijn boorde. Het leek haar niets doen, haar ogen glansden niet van de emotie om haar vermoordde konijn en geen greintje schuld, medeleven was op haar gezicht te lezen, terwijl ze op het konijn afliep. ‘Foei,’ mompelde ze zachtjes, terwijl ze het mes uit het dode dierenlichaam haalde en het bloed met haar schort zorgvuldig afveegde. Ze greep het konijn in zijn nekvel, legde haar handen onder zijn lichaam en duwde het tegen haar borstkas.
‘Aangenaam,’ merkte ze vervolgens glimlachend op, alsof er niets gebeurd was en zonder verder een woord te zeggen plofte ze naast hem neer op de bank.