inSane: Sareth's Sane

Wat was een betere plek om een ruzie te hebben dan in een van de meest bewandelde gangen in het Lawrence? Precies, die was er niet. Het was daar, of nergens en Dane en Sareth kennende was er geen twijfel mogelijk. Het geluid van hun voeten weerklonk door de gang terwijl ze er op een aardig tempo doorheen wandelden. Sareth haar witte haren werden met iedere stap die ze zette naar achteren geblazen om vervolgens weer terug in model te veren. Dane had Sareth beschuldigd van overspel. Nu was dit niet de eerste keer dat hij dat deed en nu had hij daar meestal wel reden toe, maar deze keer niet. Echt niet. Het heftigste dat er had plaatsgevonden was een woordwisseling, die niet eens zo interessant was geweest. Dus voor het eerst kon Sareth zich verzetten tegen Dane zijn verwijten, wetende dat ze gelijk had. Terwijl ze zijn pas bij probeerde te houden was ze wanhopig bezig met het bedenken van bewijzen en antwoorden. Die bewijzen waren lastig te vinden, zeker met de dingen die ze hem wél had geflikt, maar af en toe kwam ze net een of ander zwak iets op de proppen. Dane had al het recht om haar niet te geloven, maar Sareth wíst dat ze gelijk had. Mocht dat dan direct ook de eerste keer zijn. Terwijl het tikken van haar hakken op de stenen steeds harder werd en Dane zijn pas sneller, begon ze aan haar laatste argumenten.
"Maar Dane, vraag het dan in Godsnaam gewoon aan hem? Ik heb echt niks gedaan!" Al wist ze dat ze inderdaad niks gedaan had, ze besefte ook hoe dramatisch deze situatie was. "Echt niet."

Dane beende door de gangen. Stoute Dane was nog eens kwaad ook. Oh my, how does he dare? Maar godallemachtig, Sareth had hoogstwaarschijnlijk weer eens in bed gelegen met onze Flynn, hoor. Hij zou zelf niet eens weten welk vogeltje het in zijn oor was komen fluisteren, maar het was Sareth, dus waarschijnlijk waar. Niet dat hij daar nu zo trots op was, op het feit dat Sareth ongeveer met evenveel mannen neukte als ze er zag. Maar hij mocht er vast wel kwaad om zijn. Al had hij geen bewijs. Nu ja, boeie. ‘Als je alles al zo hebt geregeld,’onderbrak Dane haar op de eerste “echt”, ‘dan heb je Flynn vast ook al wel ergens op een stoel vastgebonden om je onzin te bevestigen?’ Wat was hij toch een schatje.
Dane versnelde nog maar een keer. Hij wilde het eigenlijk niet horen. Als hij eerlijk was, hoefde hij niet constant opnieuw aan te horen dat Sareth met een ander naar bed was geweest en hij zo geweldig was het oftewel niet eens uit te maken oftewel het ongeveer uitmaakte voor een dagje. Godverdomme, dat hoefde niet steeds weer voor hem, hoor. Hij zou het ook best vinden om het naïeve lief te zijn dat pas bij de uiteindelijke breuk een lijst kreeg van alle bedpartners en waarin ze dan precies beter in bed waren geweest dan hijzelf. Ook best. Dat was alvast wat korter dan nu. Dit was gewoon constant hetzelfde liedje.

Sareth rolde met haar ogen. In plaats van hem bij te houden probeerde ze hem nu in te halen zodat ze voor hem kon gaan staan. Zodra ze hem had ingehaald sneed ze hem af, zodat hij gedwongen was stil te staan. Ook zij stond stil en ze draaide zich naar hem om. "Luister," begon ze. "Ik zweer dat ik deze keer écht niks heb gedaan. Ik heb amper een gesprek gevoerd met Flynn." Haar ogen zochten die van hem en hielden deze vast. Om eerlijk te zijn wist Sareth niet eens waarom ze het probeerde. Ze wist dat het geen zin had om hem te overtuigen. Niet met woorden en waarschijnlijk ook niet als hij het zou navragen bij Flynn. Het enige wat haar misschien iets verder zou helpen was het hem laten vergeten of vergeven. Dit was wat ze normaal deed, als ze wél wat had gedaan. Ze wist dat dat het effectiefst zou zijn maar ze wist ook dat hij dan inderdaad zou denken dat ze was vreemdgegaan. Alweer. Ergens wilde ze bewijzen dat ze zich heus wel in kon houden. Dat ze heus geen seks had met íedere man die langs liep. Maar, geniaal als Sareth was, wist ze écht niet hoe ze het moest bewijzen en wist ze ook dat de situatie niet zou verbeteren als ze er niks aan deed. Het was eeuwig zonde, maar het bewijs dat Sareth een trouwe vriendin kon zijn moest even op zich laten wachten. In plaats daarvan pakte Sareth zijn handen beet en ging op haar tenen staan om haar lippen op die van hem te drukken.

Dane hield stil toen Sareth voor hem ging staan. Zo aardig was hij wel en hij wilde haar trouwens niet helemaal aan de kant hoeven duwen om verder te stappen. Wel, niemand kon zeggen dat hij haar na twee seconden vergeten was? Oh wacht, dat was het hele probleem. Oeps. Nu ja, maakte niet uit.
Het ging Dane niet om de interessante gesprekken die je met Flynn kon voeren – kon je dat eigenlijk? – eerder om in wie Flynn zijn piet stak. Kijk, dat moest hij zelf weten, maar als het in Sareth was, dan was Dane boos op Sareth. Zo simpel was dat toch? Het punt was dat hij het niet zeker wist. Dat het niet meer dan een roddel was. Maar eh, die twee waren die twee en het zou niet de eerste keer zijn dat Sareth er volop voor ging. En niet voor hem dan. Hoe dan ook. Hij wist het dus niet zeker. Wacht, a random kiss? U ok, Sari? Oké, wacht even. Ze kuste hem zonder aanleiding. En oh, wacht even, slow motion. Beantwoordde hij die kus nu serieus? Are you okay, Dane? Hoe dan ook. Hij kon wel snel vergeten, hoor.
Of nee, dat kon hij niet. Maar op dit moment had Sareth de ruzie wel gewonnen. Hè? Dane begreep zichzelf ook niet direct. Sorry, hij deed nu gewoon heel erg vreemd. Call it a random desire. Of je negeert gewoon het feit dat het gebeurde? Kon ook, kon ook, maar het gebeurde wel.