Eli&Flynn pre meet

Het feit was dat ze, niet meer naar buiten ging. Helemaal niet meer na deze nieuwe oorlog. Een vecht-voor-de-mensheid oorlog. En alles wat in die zin voorkomt, past niet bij Elizan. Heeft het nooit gedaan. Al was het wel dat iedereen nu standaard een geweer had. Ze wist niet eens hoe ze het moest gebruiken. Het punt was dan ook, dat je nooit zou verwachten dat Elizan gewond zou raken. Toch? Dat had je verkeerd gedacht dan. Want ze was gewoon door het Lawrence aan het lopen, gewoon uit pure verveling. Het was dat toen ze bij een stuk kwam welke licht vervallen was, het noodlot toe sloeg. Verbaasd dat een gedeelte in verval zou kunnen raken, had de boventoon en ze lette niet op waar ze haar voeten op de trap zette. Voordat ze het wist, viel ze naar beneden waarna ze met haar bovenlichaam in een gebroken raam terechtkwam. Het was wel alsof ze haar eeuwig met pijn wouden opzadelen. Enfin, enkele straaltjes bloed sijpelden uit haar armen, ze was zelfs zo slim geweest om in een shirt met korte mouwen rond te lopen, en haar lip was licht gescheurd. Een gehavende Elizan. Dat je het mocht meemaken. Ze was de hele weg terug gelopen, om met uiteindelijk doel naar de ziekenzaal te gaan. Pech gehad als er belangrijkere dingen waren. Ze konden haar moeilijk zo laten leegbloeden. Ze stapte de ziekenzaal binnen, waarna ze een beetje onwetend bleef staan. Ze was hier nog nooit eerder geweest. Had ook nooit een reden gehad. Tot nu.

Hij had al heel wat mensen moeten helpen met hun verwondingen, maar sinds die wandelende doden de aarde zo ongeveer overgenomen hadden, was het aantal gewonden sterk opgelopen en Flynn had niet het idee dat hij het ooit zo druk had gehad. Toch probeerde hij voor iedereen te doen wat hij kon - helaas kon hij niet overal tegelijk zijn. Wat meer hulp bij zijn werk zou hij toch best prettig vinden. Helaas waren artsen op Lawrence schaars en misschien liepen er vier of vijf van rond, wat lang niet genoeg was om de hele ziekenzaal te onderhouden.
Flynn was in gedachten verzonken, aan het nadenken over welke patiënten uit het Lawrence Instituut zich misschien op deze afdeling nuttig zouden kunnen maken toen zijn blik op het meisje in de deuropening viel. Dit was vast niet het lot, dat dit meisje uit het niets naar de ziekenzaal had gedreven op het moment dat Flynn wel hulp kon gebruiken. Ze leek er namelijk behoorlijk slecht aan toe. Haar armen waren gehavend en het leek alsof ze in de scherven terecht gekomen was. Nog iemand die hulp nodig had. Nou ja, hij was toch al bezig. Zonder twijfel liep hij naar haar toe. 'Het ziet eruit alsof je hulp nodig hebt,' merkte hij op. Zo slim was hij dan weer wel, om te zien in welke staat iemand zich bevond. Daar was hij immers arts voor. Hij besloot dat ze hier niet kon blijven staan en loodste haar op naar het eerste lege bed dat hij tegenkwam. Vervolgens gebaarde hij dat ze moest gaan zitten. Als arts op de ziekenboeg mocht hij best zulke bevelen uitdelen, nietwaar?

Ze voelde zich ongelofelijk ongemakkelijk toen ze in de deuropening stond. In plaats van dat ze een verwonding had van een zombie, was zij natuurlijk in scherven gevallen. Een kleine verlegen glimlach verscheen op haar gezicht, toen een van de personen opmerkte dat ze hulp nodig had. Een sarcastische opmerking kwam niet eens in haar hoofd op. Wat wel in haar hoofd opkwam was dat deze persoon niet lelijk was. Ze bleef een vrouw, geef haar de schuld niet. Ze liep met hem mee naar een van de bedden, waarna zij ging zitten. Ze weigerde hem aan te kijken, dus in plaats daarvan keek ze naar haar arm, waar snijwonden op te zien waren. Hoe had ze het voor elkaar gekregen. Voorzichtig had ze geprobeerd een van de scherven uit haar arm te halen, wat er alleen maar op uit werkte dat ze zichzelf in haar vinger had gesneden en de scherf vervolgens een nog veel diepere wond had gemaakt. Het was bovendien wel een wonder dat ze aan de rest van haar lichaam niks te markeren had. “Ik hoop dat ik niet teveel van je tijd in beslag neem.” Het klonk enigszins verontschuldigend, toen ze deze zin uitsprak. Ze kon er niks aan doen. Ze kon toch veel beter iets nuttigs doen dan in plaats van rondlopen. Nu was er niet veel nuttigs wat ze kon doen. Je hoefde haar niet naar de stad te sturen. Het Lawrence zelf bewaken was ook geen goed plan. Wat was eigenlijk wel een goed plan? Ze had werkelijk geen idee.

De wonden in haar arm zagen er niet uit alsof ze van een zombieaanval kwamen, wat betekende dat deze jongedame gevallen moest zijn, of iets in die richting. Iets dat niet heel goed uit kwam, als je het aantal zombieslachtoffers bekeek, maar Flynn was niet iemand die zich snel ergerde en hij vond het ook geen enorm groot probleem dat die ene persoon meer behandeld moest worden. Hij merkte dat de toon van het meisje haast verontschuldigend was en eerlijk gezegd had hij geen idee waarom. Het was immers niet haar schuld dat er zombies op aarde rondwandelden. Wat tijd betrof: die kwam hij toch al te kort, één persoon meer of minder maakte niet uit. 'Natuurlijk niet,' was dan ook zijn antwoord. 'En,' vervolgde hij met een haast speels glimlachje, 'waar doet het pijn?' Niet dat hij antwoord op die vraag nodig had. Het was al duidelijk wat er mis was met deze jongedame. Hij bekeek de wonden op haar arm, snijwonden zo te zien, waar hij het glas zo snel mogelijk uit moest halen. 'Hoe is dit gebeurd?' vroeg hij, nu op een meer serieuze toon dan de vraag die hij eerder stelde.

Een glimlach speelde rond haar lippen toen ze zijn eerste vraag hoorde. Zelf, kon ze wel bedenken dat het niet serieus was bedoeld. De tweede vraag daar en tegen, was een stuk serieuzer gesteld. Hoe ze het voor elkaar had gekregen om haar arm onder het glas te krijgen. Een lichte blos kroop bij haar wangen omhoog. “Ik eh, viel bij de trap naar beneden, waardoor ik in glas terecht kwam.” Ze beet op haar lip, waarna ze weer naar haar arm keek. Pas nu voelde ze de pijn in haar arm. Ze had wel eens eerder iets gehoord over adrenaline die de pijn buiten sloot. Tranen verschenen in haar ogen, waarna haar gezicht licht vertrok. Ze wist niet dat haar glasscherven in haar arm zoveel pijn deed. Voordat ze het wist gleed een enkele traan over haar wangen. Ze was helemaal nooit gewend geraakt aan pijn. Ze was ook echt zo slim geweest om zoiets voor elkaar te krijgen. En dan te bedenken dat ze nooit buiten het gebouw kwam. Ze wist dat ze eigenlijk nog een taak nodig had. Het was een wonder dat ze wel tegen bloed kan. Toch één voordeel dat ze niet flauw viel door het bloed wat nog steeds op haar arm was.