ORPG van Margaux et Lisa

Ja, Ceana and Eric. We weten het wel en jij begint, titser.

Ik verplaats dit topic naar het Off-topic RPG-gedeelte, waar het thuishoort. Bad-ass.

Eric was wakker, helaas. En hij had een gigantisch ochtendhumeur slash kater van dat “feestje” gisteren dat erop neerkwam dat iedereen begon te zeiken over dit en dat en dat hij zich vermaakte met drank en hapjes. Die hapjes trouwens waren allemaal kaashapjes. Wat was dat voor onzin geweest? ”Joehoe, laten we allemaal kaasblokjes op een plateau zetten en niks anders, klinkt goed!” Godallemachtig. De brie was goor geweest – hij hield gewoon niet van brie – maar de chaumes en de schimmelkaas was op zich best lekker geweest. Hoewel hij nog altijd schimmelkaas boven chaumes verkoos, dat wel. Maar chaumes was zoiets…matigs. Een of andere kazige massa die zonder goede reden aan elkaar plakte en dat was dan dat. Schimmelkaas had nog wat weg van kaas. Het zag er smerig uit, dat moest hij toegeven. Van die rare blauwe kronkellijnen die zich dan door een lichte structuur een weg baande. Maar het was vaster dan chaumes, joepie jee! Maar nu, nu kon Eric geen kaas hebben. Godverdomme, kaas was echt smerig als je het veel op één avond at.
Maar goed, hij was dus wakker. Zo goed als, alvast. Hij was nu niet bepaald erg redelijk ’s ochtends. Ook al was dat op een zondagochtend en was dat rond fucking half negen. Hij was niet aangekleed, of alvast niet netjes. In pyjama, joepie jee. En niet topless, jij seksgeobsedeerde idioot. Maar hoe dan ook. Hij liep slaperig/chagrijnig/geërgerd door het feit dat er een wereld met mensen bestond/alles wat daar in de buurt zit rond en ging uiteindelijk naar de keuken om gewoon…iets wat hij snel kon vinden en niets met kaas te maken had te halen. Wist hij veel. Hij had gewoon zin om te eten.

Nadat ze wakker was geworden kon ze zichzelf wel voor haar kop slaan. Waar was ze en waarom lag ze in zo’n gigantisch bed. Droomde ze? Waarschijnlijk niet. Ceana hoopte dat ze droomde, hoopte dat ze gered was en toen herinnerde zich het weer. Ze was verkocht aan een man, een man die gauw iets voor haar gezicht stopte en toen was het beeld zwart. Ze schrok in het begin, maar toen ze ontwaakte voelde het niet meer zo vermoeiend als anders. Helaas wist ze niet waar ze terecht was gekomen, iets wat toch wel paniek bij haar opwekte. Het was ook iets wat haar nieuwsgierig maakte, haar door de gangen liet zwerven op zoek naar iemand. Op een paar bediendes na zag ze niemand enn als ze iets vroeg aan die mensen liepen ze nog harder door dan voordat ze iets zei. Ze had vele deuren langs gelopen en zag een deur met het woord ‘Kitchen’ erop. Ze had getwijfeld om er naar binnen te gaan, maar daar zouden waarschijnlijk nog meer enge bediendes zijn die langs haar heen zouden lopen. Leefde ze wel? Ja toch? Het moest wel aangezien haar blik kruiste met die van een bediende de eerste keer, dus daar zal het niet aan liggen. Eenmaal aangekomen bij een grote deur besloot ze toch maar om hem open te doen. Het was een deur dicht bij de keuken en hij was groter en mooier dan de anderen. Toen ze eenmaal de deur geopend had zag ze een grote ruimte met grote ramen en een prachtige witte vleugel in het midden van de ruimte. Voor een moment gleed haar mond open. Verbazing en bewondering vulden haar ogen, waarna ze vlug naar de piano toe huppelde om plaats te nemen op de eikenhouten kruk, bekleed met een spierwitte stof. Haar vingers gleden soepel over de toetsen en ze begon een liedje te spelen, een kinderliedje dat ze ooit had geleerd. Het was een simpele, maar erg mooie melodie en het maakte haar vrolijk. Ze sloot haar ogen en leek zich niet te beseffen waar ze was, omhuld in de schaarse kledij die ze aanhad. Het maakte haar niet meer uit, ze ging op in haar muziek, want na het kinderliedje liet ze een symfonie klinken. Waar ze het had geleerd wist ze zelf niet eens meer, maar ze kon het en daar ging het om.

Eric vond redelijk snel peperkoek, zwaaide even geërgerd naar één of andere idioot wier naam hem nu eens toevallig ontschoten was die hem vreemd aanstaarde en schoot toen weer het gangpad in. Wacht even, pianomuziek. Had hij een piano dan? Oh ja, dat ene ding dat hij ooit eens had gekocht, want…waarom eigenlijk? Geen flauw idee. Hoe dan ook. Piano dus. Hij had dat ding ooit eens gekocht in één of andere hipsterwinkel gekocht. Gewoon. Impulsaankoop. Dat ding was nog niet eens zo duur geweest. Een koopje. Nu ja, het vulde de ruimte alvast op en dat was goed. Joehoe, no worries.
Hoe dan ook. Hij nam een grote hap van de peperkoek en al kauwend ging hij door de gang naar die ene “pianokamer”, hoewel hij zelf absoluut geen piano kon spelen. Nu ja, als je geld teveel had, dan moest je dat toch uitgeven? Hij was nu niet meteen erg gierig. Qua anderen misschien. Maar qua zichzelf. Hij opende de deur, liet een stuk peperkoek vallen, vloekte daarop en keek uiteindelijk naar de piano. Oh ja, die wijven waren gisterennacht aangekomen. Compleet vergeten. Oeps. Hoe heette ze ook alweer? Ugh, dat wist hij al niet meer. Nja, hij vond haar haar schoon. Genoeg redenen. ‘Goeiemorgen,’ verkondigde hij, nadat hij de hap had doorgeslikt.

Na nog enkele liederen gespeeld te hebben, liet ze haar vingers rusten op de piano en begon het slaapliedje van vroeger te neuriën waarbij ze de toetsen indrukte. Het was alsof alles automatisch ging, haar vingers de toetsen aan kon voelen en elk liedje die ze kende weer opwelde in haar gedachten. Het was apart dat ze al die liedjes nog kon en het was weerzinwekkend dat ze geen enkele fout maakte op de splinternieuwe vleugel die hoogstwaarschijnlijk nooit gebruikt was. Ze miste haar beste vriend, de jongen die al de liedjes haar had geleerd, haar afleiding bood van de verschrikking om haar heen. Sinds hij verdwenen was had ze niet meer gespeeld aangezien de oude piano die er stond plotseling ook kapot was. Wat een triest verhaal allemaal, maar het maakte niet meer uit. Ze was in het heden en dat was in een gigantisch landhuis met een prachtige vleugel in een ruimte die de klanken zo mooi deed weerkaatsen. Niets kon haar stoppen met spelen, maar toen ze een verkondigde begroeting hoorde schrok ze, trok ze haar vingers van de toetsen op en opende ze haar ogen om naar de gedaante te kijken. Een nette man met een brok peperkoek in zijn hand, schaamteloos erop kauwend. Een zwakke glimlach verscheen om haar lippen door het zien van de man die haar begroette. ‘Goedemorgen,’ verkondigde ze vrolijk terug. Er was iets aan de man wat haar tot hem aantrok, hij straalde macht uit, hij had een ongeïnteresseerde blik, zo’n blik die je had als je nergens afhankelijk van was en gewoon kon doen en laten wat je wilde. he was handsome.

Eric had juffrouw wel eerder gezien. Toen hij haar had uitgekozen bijvoorbeeld. Hij wist niet eens precies waarom. Die haren van ‘r had hij…awesome gevonden. Hij zou niet kunnen zeggen wat ermee was, maar hij vond ze gewoon leuk. Hè, zo koos hij dingen, oké. Of in dit geval, vrouwen, hoewel dat klonk als mensenhandel. Wat het in feite nog was ook. Oh geweldig. Leuk om te bedenken. Hoe dan ook. Hij nam weer een hap van de peperkoek en stapte al kauwend de kamer binnen. Hij kwam hier nooit, de enige reden dat het hier zowaar netjes was. In de vertrekken waarin hij geregeld kwam, was het ongeveer even netjes als wanneer een neushoorn probeerde te tandenpoetsen.
‘Hoe heet je ook alweer?’ vroeg hij, zichzelf afvragend of het niet iets was met een A op het einde. Niet dat dat veel zei – er waren zo veel meisjesnamen, eindigend met een A. Maar toch. Nu ja, hij deed nooit veel moeite om namen te onthouden. Het was immers niet haar geweldig koddige naam waarom ze hier was. Waarom eigenlijk? Oh my, vraag Eric niet zijn keuzes te verantwoorden. Ze was hem gewoon opgevallen, punt.
Hij kon niets van piano, dat beloofde hij je. Het was niet dat hij daar nu zo trots was, gezien hij ooit aan een piano was gedwongen door zijn ma, want dat was netjes en zogenaamd nuttig, maar hij kon wel bekritiseren. Algemeen bekend, nam hij aan. ‘Je moet vaker spelen,’, meldde hij, ‘je wacht te lang met die noten.’ Zei hij dat nu serieus? Hij had al eeuwen geen piano meer gespeeld en was zo amuzikaal als de pest. Nu ja. Alles kon.

Ze had hem aangekeken toen hij nonchalant een grote hap nam van zijn peperkoek. Ze had hem eerder gezien, waar en wanneer wist ze niet meer. Zijn gezicht kwam haar zo bekend voor. Ach, misschien vergiste ze zich wel. Menselijk toch? Nog steeds zittend op de kruk met haar vingers nog leunend op de toetsen, klaar om verder te spelen, maar dat deed ze niet. Nee, ze luisterde naar de woorden die de jongeman te zeggen had. ‘Hoe wil je dat ik heet?’ het was uitdagend, flirterig. Het was een standaard vraag die ze vroeg als er een man nieuwsgierig was om haar naam. Ze was niet dol op haar naam, dus waarom zou ze hem overal voor gebruiken? Nutteloos toch? Ze liet mensen maar leuke namen voor haar kiezen en nu was het zijn beurt. ‘En wat is jouw naam?’ Ach, zij moest natuurlijk ook een naam hebben om hem te noemen, wat moest ze anders? Meneer en heer vond ze maar niets, dus vertikte ze het om hem zo te noemen. Simple as hell. Toen hij vertelde dat ze verkeerd speelde maakte ze haar ogen tot spleetjes, maar vervolgens verscheen de charmante glimlach weer. Ze schoof op en gebaarde op de plek naast haar op de kruk. ‘Misschien moet jij me er dan maar mee helpen.’

Het kon Eric vrij weinig schelen, hoe ze heette. Hij noemde haar hoogstwaarschijnlijk constant het sarcastische “schat” en daarmee was de kous dan ook af. ‘Wat denk je van je naam?’ opperde hij geërgerd – dat “flirterige” merkte hij niet eens op, stoute Eric – en daaraan voegde hij toe: ‘ik heet Eric, schat’ Kijk hem informatief zijn, man. Schat kon trots op hem zijn. Of nee, daar had hij weinig zin in. Als hij eerlijk was. Was hij eerlijk? Ah, wat maakte het ook.
Hij? Haar helpen? Oh god, nee. Hij moest lachen. Niet al te lang, dat moest hij toegeven. Hij had weleens langer gelachen, bijvoorbeeld in een betere bui. Op dit moment was hij niet al te goedgezind. Nu ja, morning blues. Had iedereen weleens last van. Hij had dat alleen frequent. Nja, iedereen zijn trekjes. ‘Neuh,’ antwoordde hij op dat laatste verzoek, ‘heb ik weinig zin in.’ Of, met andere woorden, hij kon absoluut geen piano spelen. Oké, enkele simpele wijsjes. Maar meer was dat ook niet. Hij kon alleen bekritiseren. Eigenlijk zouden mensen dat moeten leren. Dat bekritiseren niet gelijkstond aan er zelf een held in zijn. Dat je fouten wel kon opmerken, maar het zelf niet zou kunnen. Nu ja, dan waren er wel een hoop discussies weg en dat was dan ook alweer een probleem voor Eric. First World problems.