Grace&Allen their Pre-Meet

roozs3 blablabla
Ze had moeten weten dat Allen een nieuwe shot nodig had op het moment dat hij haar amper aan keek tijdens het avondeten. Wanneer hij haar vermeed op die manier wist ze dat hij aan een nieuwe lading verdovende middelen toe was. Ze had geen idee waarom het haar aan tafel niet was opgevallen. Ze had geen idee waarom ze niet direct naar de ziekenboeg was gerend om te zoeken naar een redelijke dosis pijnstillers. Maar goed, dat had ze dus niet gedaan en ze had er niet meer aan gedacht tot het moment dat ze midden in de nacht naar zijn kamer was geslopen en hem nergens had gevonden. Hij was niet in zijn bed, hij zat niet in de stoel bij het raam en hij was niet in de douches. Zodra ze de doucheruimtes uitstapte wist ze waar ze hem wél kon vinden. Haar voeten trippelden de stenen gangen door en lieten een zacht geluid weergalmen. Ze droeg geen schoenen, maar rende op haar blote, witbleke voeten over de koude stenen. Zodra ze bij de ziekenboeg kwam en de deur opende die daar naar leidde, hoorde ze het geluid van rinkelend glas en lades die werden open getrokken. Er was geen deel in haar brein dat haar vertelde dat ze een ruimte met glasscherven niet moest betreden op blote voeten. Of misschien was die er wel, maar andere gedachten overstemden. Bijvoorbeeld die dat ze zo snel mogelijk naar binnen moest om bij Allen te komen. Dat ze zo snel mogelijk in zijn armen moest zien te komen om haar gezicht in zijn borst te begraven en hem op de een of andere manier te kalmeren. En als dat niet werkte zou ze helpen met zoeken tot ze vond wat híj zocht.
Bewerken
22. februari 2013 09:55
› The Lonely [Level: Rijzende ster] [VIP] [Nu Online]

Glasscherven vlogen in het rond, boorden in zijn eigen huid, creëerden grote wonden in zijn armen. Karretjes lagen omgekiept op de glanzende tegels en de morfine sijpelde langs kapotte flesjes. Zijn blik was wanhopig, zoekend naar verlamming. Zijn handen trilden en het zweet was hem al uitgebroken tijdens het middageten. Helaas had de psycholoog ervoor gezorgd dat hij zijn shot uit moest stellen, iets wat hem steeds onzekerder maakte van zijn zaak. Hij moest het hebben, moest een spuit in zijn aderen zetten, moest een potje pillen naar achteren werken. Het was een verplichting, keus had hij niet. Tijdens het avondeten wist hij de blik van Grace te vermijden, had geen behoefte in dat soort aandacht. Natuurlijk wist hij dat ze hem wel zou helpen met zoeken, maar hij kon het zelf ook wel. Eigenwijs hé? Zijn handen grepen ongecontroleerd in het rond, zoekend naar spuiten op een kast. Enkel en alleen kon hij grijpen naar de scherven die blijkbaar daar ook terecht waren gekomen toen hij het kastje insloeg. ‘Ver-domme!’ schreeuwde hij het uit. Veel interesseerde het hem niet hoor, maar het bloed sijpelde inmiddels op de grond en de pijn was redelijk ondraaglijk. Paniek stond er in zijn ogen te lezen, paniek en angst door het idee dat hij elk moment dood neer kon vallen als hij niet snel genoeg een spuit kon vinden. Pas na het horen van trappelende voetstapjes keek hij omhoog, inmiddels in een klein plasje bloed liggend. ‘Ver-domme Grace, help me! Help me Grace!’ Schreeuwde hij, terwijl hij ruig opstond en richting haar dook, in haar armen dook, als een kind die de troost had van zijn moeder. ‘Help me Grace..’ Het was hopeloos gemompel. Wat kon hij anders? Hij moest het nú hebben!
Melding
CiterenBijgewerkt op: 22. februari 2013 17:27
22. februari 2013 18:14
› roozs3 [Level: Rijzende ster] [Nu Online]

De aanblik van hem, daar midden in die plas bloed was Grace net iets te veel. Voor Grace er goed en wel over na kon denken rende ze op Allen af. Met iedere stap die ze zette doorboorde het glas haar blote voeten. Ze voelde het niet, nog niet. Halverwege kwam Allen overeind en viel hij in haar armen. Ze verweet Allen niet dat hij even vergeten was hoe veel kleiner zij vergeleken met hem was. Het kostte haar moeite om hen beide staande te houden. Nu voelde ze het glas wel. Ze voelde hoe het verraderlijk scherpe glas dieper in haar voeten zonk nu ze meer gewicht staande moest houden. Wanhopig zocht haar blik door de ruimte om de enige nog staande stoel te vinden. "Het komt goed, ik help je," prevelde terwijl ze hem met veel moeite naar die stoel sleepte. "Allen," begon ze. "Allen, je moet gaan zitten oké? Ik maak je wonden schoon en ik vind wat je nodig hebt, maar jij blijft hier zitten, oké?" Haar stem klonk paniekerig en om eerlijk te zijn was ze ook echt in paniek. Dit was niet de eerste keer dat ze Allen zo aantrof en niet de eerste keer dat ze er was om zijn wonden te verzorgen en zijn drugs toe te dienen maar deze keer leek het erger. Deze keer waren de wonden dieper, was het bloed overweldigender en de shot die hij nodig had groter. Ze duwde hem van zich af in de stoel en begaf zich, door het glas, naar een kast in de hoek van de ruimte om daar Allen zijn zoektocht voort te zetten.
Bewerken
22. februari 2013 19:14
› The Lonely [Level: Rijzende ster] [VIP] [Nu Online]

Hij werd duizelig, moest hangen aan haar en liet zich omhoog houden. Allen wist dat hij zwaar was en dat haar tere lichaampje hem niet kon dragen, maar zelf staan kon hij niet. Het leek alsof alles van hem was verlamd. Had hij te veel bloed verloren? Hij wist het niet meer, hij wist het allemaal niet meer. Hij moest alleen nog maar zijn medicijn hebben, dan zou het allemaal over zijn. Pas nadat hij ruw op een stoel werd gegooid, werd hij weer een beetje wakker en zag hoe Grace zich een weg baande richting de middeltjes die hij nodig had. ‘Grace,’ mompelde hij, te zwak om verder door te gaan. Hij keek wazig naar zijn handen die met bloed doordrenkt waren en de stukjes glas die er nog in glinsterde. Hij was suf, te suf om nog iets te doen. Natuurlijk kon het niet van de drugs zijn, nooit heeft hij zoiets eerder meegemaakt. Voor even kon hij zijn blik nog scherp stellen en zag al het bloed in de spierwitte kamer. Bang was hij niet meer, hij wist dat het er ooit van moest komen dat hij zou sterven. Grace zou hem vast niet laten doodgaan, dat zou ze niet over haar hart kunnen krijgen en ze zou hem in leven laten tot het allerlaatste moment. Stiekem hoopte hij dat het zover was, dat hij misschien dood ging, maar dat kon niet, want Grace was er nog. Hij moest voor Grace zorgen. Langzaam sukkelde hij steeds meer weg en na een klein moment voelde hij een harde klap tegen zijn lichaam. Hij was van de stoel afgevallen. Plotseling leek alles zo helder, was alles zo scherp. Hij kon zich omdraaien, voelde de pijn niet meer in zijn lichaam branden, alles leek verlamd. ‘Grace, je voeten…’ mompelde hij zachtjes toen hij bloedsporen zag en wat glasscherven in haar hiel zag twinkelen. ‘Ik red me wel…’ mompelde hij weer zachtjes. Hij kon neervallen, elk moment kon hij weer neervallen en misschien was het beter zo.

Tuurlijk hoorde Grace hem niet. Ze hoorde hem niet eens vallen van zijn stoel. Het gekraak en gerinkel van het glas dat onder hem barstte en tegen elkaar botste ging geheel langs haar heen. Haar hele hoofd was erop gericht dat ze Allen moest helpen. Ze zou hem helpen omdat hij dat van haar gevraagd had. En zelfs al had hij het haar niet gevraagd, dan had ze hem nog geholpen. Want zo was ze. Dat deed ze voor Allen. Haar handen trilden terwijl ze de deuren van de kastjes open trok en haar vingers wild over de planken liet glijden opzoek naar een spuit, doosje of wat dan ook. Haar handen stuitten op iets met een bekende vorm en met nog altijd die trillende handen trok ze de spuit uit het kastje. Haar vrije hand liet ze weer door de kast glijden opzoek naar een potje met wat, morfine? Ze ging alle planken na, opende alle kleine doosjes en lades en eindigde met drie kleine potjes met een vloeibaar spul. Ze stopte er twee in de zak van haar zijden ochtendjas en zette de andere op een nog overeind staand tafeltje. Dit alles gebeurde redelijk snel, ze had misschien twee minuten genomen om de spuit en het doosje te vinden. Nu opende ze het doosje en stak ze de naald van de spuit erin. Langzaam liet ze hem vollopen. Zodra hij vol was draaide ze zich weer om en rende ze naar Allen terug. Maar Allen zat niet meer op de stoel. Heel even nam blinde paniek het van haar over. Heel even keek ze over hem heen en was ze bang dat hij niet naar haar had geluisterd en er vandoor was gegaan. En toen zag ze hem. Een hoopje Allen, omringd door glasscherven en bloed. De paniek nam weer toe en ze rende het laatste stukje naar hem toe, liet zich op haar knieën vallen en begon zijn mauw omhoog te werken zodat ze de spuit in zijn ader kon steken. Ze nam aan dat zijn gebrek aan drugs de reden was van zijn flauwvallen, ze had geen seconde gedacht aan bloedtekort.

Hij zag wazig hoe een gedaante op hem af holde, het laatste wat hij überhaupt zag. Een kort zuchtje gleed over zijn lippen en hij sloot langzaam zijn ogen. Hij had verloren van zijn lichaam, had niet de kracht kunnen vinden om zijn ogen open te houden. Hij kon ze ook niet meer openen en alles in zijn gedachten werd opeens helderder dan daarvoor. Zijn lichaam had zich in een stand gezet waar hij ver weg van stond. Het was alsof hij nergens meer controle over had en hij zag zijn verleden voor zich. Het verdriet van zijn ouders toen de kleine Grace was gestorven. Het meisje die hij zag, omhuld in elfenkleertjes en dansend in de tuin leek zo op zijn zusje, dat hij onwetend had meegenomen. Had verteld dat hij haar broer was en dat ze mee naar huis moest komen. Hoe zijn vader hem had geslagen toen hij thuis kwam en zijn moeder het meisje die hij Grace had genoemd in haar armen sloot. Zijn moeder was dolgelukkig dat ze haar dochtertje terug kwam en zijn vader kon het niet aan, het zien van een kindje dat niet zijn eigen kind was. Hoe Allen en Grace het huis waren gerend en nooit meer terug keerde. Zijn arme moeder met dat monster achterlatend. Hij was de verkeerde kant op gegaan en heeft Grace alles laten doen wat hij wilde. Daar ging het fout, het moment dat hij aan de drugs kwam ging alles fout. Hij had het kleine meisje verpest die zo afhankelijk was van zijn aandacht, hij had zijn lichaam en hersens verpest door het gebruiken van de vele middelen en alles was verloren, hij was niet sterk genoeg geweest om het tegen te gaan. Alles zag hij voorbij flitsen en ervaarde het telkens weer opnieuw. Voelde de angst die hij toen had, de macht over Grace en de onwetendheid van een kind. Hij wou ontwaken, alles goed doen, maar elke keer als hij dat na een nachtmerrie deed, sloeg hij door. Hij zou het niet kunnen, had zijn kracht van vroeger verloren en was nog maar een zielig iemand die niet liet merken wat een puinhoop hij eigenlijk was.

Met grote ogen keek Grace toe hoe de stof in zijn bloed verdween. Ze haalde de lege spuit uit zijn arm en legde hem naast haar neer. Vervolgens bleef ze kijken. Ze verwachtte dat Allen ieder moment weer zou bewegen. Ze verwachtte dat hij binnen nu en tien seconden weer recht overeind zou zitten en haar in zijn armen zou nemen, of wat dan ook. In ieder geval verwachtte ze leven te zien. Haar handen, die nu in haar schoot lagen begonnen nog heviger te trillen en tranen welden op in haar ooghoeken. Op dat moment liet Grace haar verstand haar in de steek. Of in ieder geval, daar zou ze achteraf in gaan geloven. Als ze anders was opgevoed had ze misschien gedacht dat ze precies het juiste had gedaan. Ze kwam overeind en begon naar de deur te rennen. Het gevoel dat ze Allen achter liet en dat het nog erger mis kon gaan als ze nu weg ging, vertraagde haar pas. Toch rende ze de deur door, de gang uit naar de kamer waar de dokter hoorde te slapen. Ze klopte niet, maar stormde zijn kamer binnen en schudde hem wakker. Ze gaf hem waarschijnlijk de schrik van zijn leven. Een meisje met spierwitte haren en een spierwitte huid die hem onder het bloed en de glasscherven midden in de nacht uit zijn slaap schudde. Zonder hem kans te geven om zich goed en wel aan te kleden trok ze hem mee naar de ziekenboeg, waar Allen nog altijd op de grond lag. Roerloos als voorheen.

Zijn geest die zo ver weg leek te zijn van het lichaam keerde eindelijk langzaam terug. De nachtmerries die hij had werden zichtbaar bij het bleke gedaante in bed. Hij begon te zweten, kreeg af en toe rare trekjes in zijn gezicht. Hij probeerde weg te rennen, weg te rennen van zijn verleden, iets wat hij altijd deed. Hij probeerde het te verdringen, maar telkens kwam het opnieuw terug. De angst, de pijn. Zelfs in zijn diepe slaap waren zijn handen gebald tot vuisten, vechtend tegen iets was onomkeerbaar was. Waarom was het zo moeilijk voor hem? Kon hij het niet gewoon afsluiten? Grace, zij was het antwoord van alles, altijd al. Waarom is hij zo geëindigd? Grace. Waarom was hij weggelopen? Grace. Waarom kon hij niet gelukkig zijn? Grace. Zolang zij in zijn omgeving was kon hij het niet, kon hij de kracht niet vinden om te stoppen van de middelen, kon hij niet gelukkig zijn. Hij hield van Grace, maar tegelijkertijd haatte ze haar. Een bom vol emoties wat hem tot waanzin dreef. Hij kon niet met en zonder haar, iets wat hopeloos te bestrijden was. Daarom was hij maar met haar, liet hij alles over zich heen komen, want hij kon het niet om twee harten te breken. Één hart was al meer dan genoeg.

Hij luisterde naar zijn ademhaling, het was kalm. Hij voelde hoe het koude zweet langs zijn voorhoofd gleed en hij voelde de pijn door zijn lichaam branden. Zijn handen waren niet meer gebald tot vuisten, lagen rustig langs zijn lichaam. Voorzichtig opende hij zijn ogen en knipperde een paar keer. Het beeld was wazig, maar werd langzamerhand scherper. Hij deed zijn hand omhoog en zag het verband en het rode bloed die zich een weg baande door de witte stof. Hij zuchtte even, realiseerde wat hij had gedaan. Hij was het zat, was de aanvallen die hij had zat. Hij was alles zat. Nadat hij zijn handen zag keek hij omhoog en zag het meisje zitten met de sierlijke spierwitte lokken zitten. ‘Grace.’ Hij voelde zich anders, had het idee dat hij weer volmaakt was na het wakker worden. Helaas wist hij wel dat het door de spuit kwam die zij op het laatste moment in zijn aderen zette. Hij had het spul op dit moment in zich en dat was dus ook de reden van de kalmte in zijn ademhaling, de pijn die hij niet heel ondraagbaar vond. Het was allemaal weer hetzelfde ritueel. Op het moment dat hij het zat was had hij datgene waar hij zo klaar mee was al in zich. Het had allemaal geen zin.

De dokter die bijzonder chagrijnig was geweest toen hij de gangen door werd gesleept door Grace, was van gedachten veranderd zodra hij Allen had zien liggen. Hij had hem op een bed gelegd en was direct begonnen met het verzorgen, verschonen en hechten van zijn wonden. De sneeën die niet diep genoeg waren om gehecht te worden werden afgeplakt met pleisters of verband. Toen het bloeden niet direct stopte nadat het verband erom was gedaan, begon Grace nog meer in paniek te raken. Ze wist niet hoe lang het had geduurd, maar naar haar mening was het veel te lang geweest. Veel te lang dat ze aan de rand van het bed had gezeten en had toegekeken hoe de dokter al Allen zijn wonden had verzorgd. Grace had niet eens alles meegekregen wat hij had gedaan. Ze wist niet of Allen bloed toegediend had gekregen en wat überhaupt het probleem was geweest. Terwijl ze daar zo zat stroomden de tranen over haar wangen, maar ze huilde in stilte. Ze snikte niet maar nam ook niet de moeite om haar tranen weg te vegen. Zodra de dokter klaar was met Allen wilde hij haar wonden verzorgen en als verdoofd had Grace het toegelaten. Haar voeten waren er het ergst aan toe. De sneeën op bepaalde plekken waren behoorlijk diep en de dokter maakte zich zorgen over infecties en wat dan al niet. Hij maakte de wonden in haar onderbenen en voeten schoon maar zodra de naald in de buurt kwam begon ze moeilijk te doen. Gehecht was ze dus nog niet, maar haar voeten waren volledig in wit verband gewikkeld.
Op het moment dat Allen zijn ogen opende vergat Grace alle plekken op haar lichaam die pijn deden. Ze schoot naar voren en plaatste haar handen op zijn borst. Hoopvol keek ze Allen in zijn ogen. "Allen," glimlachte ze door haar tranen heen. "Ik hielp je, zoals ik had beloofd."

Meteen toen hij haar naam mompelde dook ze naar hem toe en leunde op zijn borst. Oke, geen prettig gevoel, het deed pijn, zelfs als dat kleine lichte meisje half boven hem hing. Ze vertelde dat ze voor hem gezorgd had en een zwak glimlachje krulde om zijn lippen. Ach, hoeveel spijt hij had van de dingen die hij had gedaan met haar, ze was lief voor hem, iets wat toch ook wel paniek in hem opwekte. Niet dat hij daar op dat moment tijd voor had, want toen hij voorzichtig overeind kwam merkte hij dat hij in de ziekenzaal lag. De sleutel ervoor had de dokter altijd bij zich en toen drong het allemaal tot hem door. Hij keek naar zijn handen en zag hoe net het gehecht en verbonden was. ’Verdomme Grace!’ schreeuwde hij naar haar en zijn blik werd woedend. ‘Heb je die naaier erbij gehaald?! Nu komen we nooit meer weg, moet godver voor altijd hier blijven! Al het harde werken voor niets! NIETS!’ Hij bleef schreeuwen, schold erop los en had de neiging om haar een klap te verkopen. Hij gooide de dekens van hem af en stond binnen een fractie van een seconde naast het bed. Tandenknarsend keek hij naar zijn verkipte kleding en waggelde hij erg apart richting de deur. Hij had pijn, wilde bijna neervallen doordat hij zoveel pijn had, maar hij liep stevig door. Daarna draaide hij zich om en keek hij haar aan toen hij voor de deur stond. ‘Besef je wel wat je hebt gedaan? Wat had ik je nou verteld wat je verdomme niet moest doen?!’

Met grote ogen volgde Grace Allen naar de deur. Stil onderging ze zijn tirade van verwijten. De woede was in zijn ogen te zien terwijl hij sprak. Ze voelde het vuur dat zijn ogen spuwden in haar wonden branden en hoe de tranen weer begonnen te stromen. Grace stond twee meter van hem vandaan en keek toe hoe hij zich omdraaide bij de deur en haar die laatste woorden toeschreeuwde. "M-maar je ging dood.." fluisterde ze. Haar grote, glazige ogen staarden hem aan en zochten die van hem. "Ik wil niet dat je dood gaat," snikte ze. Alsof ze iets fouts had gezegd sloeg ze haar hand voor haar mond. Haar ogen, die nu schuldig stonden, richtte ze op de grond. Ze keek naar haar in verband gewikkelde voeten en het bloed dat zich naar de oppervlakte wilde dringen. Ze keek naar de sneeën op haar benen en handen en slaakte een kleine, wanhopige zucht. Ze wist niet wat ze moest doen, ze wist niet hoe ze Allen moest kalmeren en ze had geen idee hoe ze moest voorkomen dat hij nog bozer werd. Ze bracht haar gehavende handen naar haar gezicht en veegde de tranen die over haar wangen liepen langzaam weg. Tussen de snikken door, met een gebogen hoofd fluisterde ze. "Het spijt me." De kans dat Allen het niet hoorde was aardig groot maar ze was niet in staat het duidelijker te zeggen.

Hij zag het wanhopige snuitje, keek naar de tranen die over haar wangen stroomde. Het was wel weer genoeg vond hij. Hij kon het niet aanzien dat mensen zo van streek raakte en wist dan ook wel wanneer het klaar was, wanneer hij niet meer door mocht gaan. Dit was zo’n moment, een moment dat hij niet meer mocht schreeuwen. Voorzichtig liep hij wankelend naar haar toe en negeerde de zwarte vlekjes die voor zijn ogen dansten. Toen hij voor haar stond twijfelde even, wist nou niet of hij door moest gaan, maar al snel bedacht hij zich en drukte haar tegen hem aan met zijn armen om haar heen geslagen. ‘Wie al zelfmoord heeft gepleegd, kan je niet meer doden popje,’ siste hij zachtjes en leunde met zijn hoofd tegen de hare. Hij sloot zijn ogen even en bleef voor een moment zo staan. Hij hoorde haar woorden, zelfs het zachte gefluister was bij hem binnen gekomen en hij zuchtte even. ‘Het geeft niet Grace, laat het maar,’ mompelde hij zachtjes en hij keek haar doordringend aan, hoopte dat ze naar hem luisterde. Het gaf wel, natuurlijk vond hij het erg. Hij moest nog langer daar blijven, want ja, de dokter moest het natuurlijk melden bij zijn psycholoog. Yippie. Daarna drukte hij zijn lippen op de hare en liet zijn hand door haar witte haren gaan.

Grace had haar hoofd in zijn borst begraven maar richtte deze direct daarna weer op om zijn lippen in ontvangst te nemen. Ze wist dat zijn laatste woorden niet helemaal oprecht waren, misschien wel loos, maar het maakte haar op dit moment niet uit. Ze was allang blij dat hij haar weer in zijn armen wilde nemen en hij weer normaal tegen haar sprak. En dat hij haar kuste. Vooral dat hij haar kuste. Gewillig beantwoorde ze de kus. Haar armen, die nog slap langs haar lichaam hadden gehangen sloeg ze nu om hem heen. Haar vingers klauwden zich in zijn rug en haar lippen sloten zich rond zijn onderlip. Het warme gevoel vanuit haar onderbuik liet zich niet onderdrukken door het besef dat het helemaal wel gaf en kroop langzaam via haar maag naar haar borst en verder naar boven. Voor ze het wist voelde ze haar wangen branden en droeg ze een lichte blos op haar gezicht. Ze drukte haar onderlichaam tegen het van hem aan en trok zijn lichaam dichter naar haar toe, als dat al mogelijk was. Did I hear you say lecherous 18-years old?