[One-shot] Unravel

Oké en ik moest dit even kwijt en het is waarschijnlijk een van de meest (...) dingen die ik ooit heb geschreven en misschien sla ik mezelf nog wel eens als ik het teruglees, maar het moet nu even en nee ik weet in dit stuk inderdaad niet wat leestekens zijn.

Het is te pijnlijk te pijnlijk te pijnlijk om te lezen hoe een vriendschap kapot spat in woorden waarvan je had gehoopt ze nooit te hoeven gebruiken. En het kwelt je elke keer dat je terug denkt en hoopt, wenst, probeert te geloven dat je iets had kunnen doen, maar dat kon je niet en je stond alleen maar stil en keek. Keek hoe mensen voor je ogen verdwenen in zwarte schaduwen van een giftig verdriet dat in je hart staat gegrift en je er nooit maar dan ook nooit meer uit krijgt, want je weet wat alles betekende en wat het nu nog voor je betekend en die gedachten alleen al is te pijnlijk om onder ogen te komen en je wilt rennen zonder te weten waar je naar toe rent en je wilt alleen maar in een hoekje kruipen waar niemand je meer kan vinden en waar je eindelijk vergeten wordt en kunt accepteren dat al die woorden, al die woorden woorden woorden waar waren en niemand ooit gelogen had en dat je het niet waard bent. Dat je het niet waard bent om vrienden te hebben en het niet waard bent om gelukkig te zijn. Dat je een verrot hoopje ellende hoort te zijn en als je dan eindelijk gelukkig denkt te zijn, dat het leven zo hard tegen je borst ramt dat je geen adem meer kunt halen en stikt in de tranen die altijd al in je keel zijn blijven hangen. Dat je verzwolgen wordt door de woede die door je aderen zinderde en je liet beven van de emoties, zoveel emoties die door je lichaam joegen dat het steeds maar weer voelde dat je met jezelf in gevecht was en het was zo pijnlijk zo pijnlijk om te realiseren dat inderdaad niemand van je hield. Dat je inderdaad niets en niemand was en niets of niemand verdiende die probeerden om je te geven ook al wisten ze van het monster binnen in je en van de wanhoop in de krochten van je lichaam, maar toch probeerden ze het en wilden ze je echt helpen, maar echt waar echt waar en je weet dat je het niet waard bent. Je weet dat je niets waard bent en het liefst wilt huilen tot je tranen op zijn en je verdrinkt in iets wat je allen kunt omschrijven als een stroperige massa met teveel gevoelens en teveel gedachten en teveel hoop die allemaal veel en veel te veel waren. En je weet dat je zult sterven door alles dat zich in je lichaam heeft opgehoopt en door alles dat eruit wilt en bereid is je van binnenuit te verscheuren. Dat bereid is je ledematen aan flarden te scheuren en je organen uit niets meer dan een leeg omhulsel durft te rukken, omdat je het allemaal toch niet meer nodig hebt en het allemaal niets waard is. Je weet dat niemand ooit een cent zou betalen om je dode lichaam te zien of de nier die ze zo hard nodig hebben van je over te nemen, want van binnen ben je verrot verrot verrot en iedereen weet het en wil niets meer met je te maken hebben, want je was toch al niets en waardeloos en een weggegooide poging en verspilde moeite. Je was toch al niet de vriend die je hoopt te zijn en niet de liefde die je dacht te voelen, want je was niets niets niets meer dan verspilde energie. Een betekenisloze band die iedereen zo zou kunnen doorsnijden ook al stond hij al op punt van breken, want die vriendschappen waren niets en niemand meer terwijl jij dat nooit dacht te voelen of dacht te weten en je kunt alleen verdrinken in de wanhoop van een verloren vriendschap en het verraad van je eigen gevoelens en de stupiditeit van je ogen die je blind maakten om te zien hoe zinloos het was. En je wilt gewoon sterven in die verlating en koud worden omdat het iedereen toch al koud laat en niemand echt om je gegeven heeft en je verspilde zuurstof bent voor iedereen en zelfs de bomen zelfs de planten en zelfs de dieren kunnen je aanwezigheid niet uitstaan. Je bent iets niets niemand meer en allemaal omdat iedereen eigenlijk alleen maar tegen je liegt en valse hoop gaf die nu als een das verstikkend om je nek snoert en je de adem ontneemt die je toch al niet had.

Nina, dit is allemaal niet waar.