[TLI] Thane en Grace = Trace

Hij keek niet naar de persoon voor in de kamer, niet naar de persoon bij een uitgeklapt whiteboard waar in onduidelijke tekens en letters op was geschreven. Hij weigerde ook maar een moment te luisteren naar bevelen die hij toch nooit zou opvolgen. Hij trok zijn eigen plan en daar hoefde hij geen begeleiders bij. Niemand die zijn handje vasthield bij het oversteken of zijn wonden likte nadat hij zich weer gebrand had aan het vuur waarvan hij allang had geweten dat het te heet was. Hij hoefde niemand die probeerde goed te maken, wat niet meer goed te maken viel, want de wereld om hen heen was ingestort en kon niet meer gelijmd worden. Hij begreep niet eens waarom deze plannen getrokken werden. Voor hun veiligheid ja, maar hoe kon je een stel gekken vertrouwen met wapens en wat al niet meer. Hoe stom en achterlijk waren ze hier eigenlijk? Hoewel de geur van verrotting om hen heen waarschijnlijk de reden was. Iedere godvergeten medewerker op het Lawrence lag te ijlen van een geur die zo diep in je neus drong dat je bijna kon geloven dat het door je neus recht naar je zenuwstelsel raasde. Dat het door je bloedvaten stroomde en je uiteindelijk zo hard in de maag raakte dat je bijna moest kokhalzen. Dat was de geur die in de lucht hing, de pure geur van verrotting die iedereen hier nog gekker maakte dan ze al waren. Angst deed grappige dingen met een mens en hij amuseerde zich door hier alleen maar naar te kijken. Geloofden ze nu werkelijk dat degenen die ze eerst nog zo wanhopig hadden geprobeerd op te sluiten, nu hun levens zouden redden? Hij was in ieder geval niet van plan de redder in nood te spelen en alles wat hij deed, was puur voor zichzelf. Zijn eigen leven, want hoewel hij niets had om voor te leven, had hij ook niet de behoefte de dood vandaag of morgen in de ogen te kijken. Hij was in ieder geval niet hun prins op het paard, niet hun redder in nood. Hij deed niets, behalve het redden van zijn eigen hachje en eigen leven. Dat was wat voor hem belangrijk was en hij had hier niet gezeten als hij hier niet tegen zijn wil in heen was gesleept, want deze bijeenkomst was toch zo belangrijk. Zo uiterst noodzakelijk en het maakte niet uit of je luisterde of niet. Ze zaten in iets wat waarschijnlijk een balzaal was geweest of een eetzaal of iets anders dat in ieder geval groot genoeg was om alle bewoners en medewerkers in het instituut vast te houden, terwijl ze met z’n alle luisterden - of niet dus, in zijn geval - naar één of andere idioot die helemaal voorin het strijdplan aan het uitleggen was. Ze waren hier allemaal naïef genoeg om te geloven dat alles volgens een plan zou lopen. Ze waren allemaal blind en doof genoeg om te vergeten dat ze hier met een stel randdebielen zaten opgesloten. Alsof alles echt allemaal volgens plan zou lopen. Ze waren bang, maar dat veranderde nog niet aan de mensen die ze waren. Nog niets aan het feit dat ze allemaal, stuk voor stuk geschift waren.

Het was bespottelijk dat er in deze ruimte mensen waren die de plannen die werden besproken serieus namen. Grace vond het idioot dat alle bewoners zich in een grote ruimte hadden laten proppen om te luisteren naar een of andere man die zichzelf als leider had bestempeld. Net zo idioot vond ze het dat híj de leider was en niet zij. Grace zag zichzelf als een goede leider. Ze had dan wel geen sympathie voor vrijwel iedereen die zich in deze zaal had verzameld, leiden kon ze wel. Of eigenlijk móest ze leiden, anders werd Grace een vreselijk stuk chagrijn. Grace kon er niet tegen wanneer iemand anders de leiding nam. Ze wilde haar eigen plannen maken en die plannen aan andere mensen opdringen. Zolang ze de situatie onder controle had en mensen haar serieus namen vond ze het oké. Nu gebeurde het niet vaak dat mensen haar serieus namen. Niet voor de doden gingen rondlopen om mensenvlees te eten, in ieder geval. Grace was 18 jaar, nog een klein meisje in de ogen van ontelbaar veel mensen. Dat 18jarige meisje kon onmogelijk in staat zijn de leiding te nemen over een enorme groep, aldus de bevolking van de wereld voor deze was veranderd in een hel. En hallo, wie leefde er nog? Zij niet, Grace wel. Nu konden mensen lopen zeggen dat ze nog in leven was vanwege het Lawrence, maar Grace zag het omgekeerd. Het Lawrence was nog in leven vanwege Grace. Zíj was het persoon dat naar de stad ging om voorraden te halen. Zíj was het persoon dat wapens uit alle hoeken en gaten van gebouwen tevoorschijn haalde en zíj was het persoon dat het Lawrence van medicatie voorzag. Ze had het Lawrence niet nodig, ze had andere mensen niet nodig. Grace kon in haar eentje overleven als ze dat wilde. Ze had haar wapen, ze wist waar ze voedsel vandaan kon halen en ze wist hoe ze zichzelf kon verdedigen. Elk sane persoon zou nu vragen waarom ze dan in hemelsnaam nog op het Lawrence was en Grace wist daar het antwoord niet op. Misschien dat ze de mensen dan toch nodig had, misschien dat ze de zekerheid van drie maaltijden per dag en een bed om in te slapen wel nodig had. Misschien wel, maar je zou het haar nooit horen zeggen.

Hij had zin iedereen verrot te slaan hier, nu en het liefst allemaal te gelijk. Hij had zin ze met hun stomme koppen tegen elkaar te slaan en te rennen, zo hard weg te rennen dat niemand hem nog kon bijhouden en niemand er ooit maar aan zou denken hem te volgen. Hij had zin de hele boel in de fik te steken, de wereld bij voorkeur en het zien op te gaan in vlammen. Zien hoe de wereld, deze verrotte en verdorde wereld door vuur werd verzwolgen terwijl hij zelf op de laatste restjes puin en waardigheid wegdreef van iets wat dan, ooit beschaving had moeten zijn. Hij had zin in zoveel en veel te veel om vandaag of überhaupt ooit uit te voeren, want hoewel hij nooit zou toegeven dat hij zwak was, was hij met te weinig. Hij was alleen en er was geen ruimte om de brokstukken ellende om ook maar met iemand een team te vormen. Hij wilde gewoon alleen kunnen zijn, zonder al het gezanik over het opkomende gevaar en al het gejammer van “oh wat is ons leven toch zwaar nu” en “we gaan allemaal dood en niemand kan ons redden” en al het ach en wee geklaag waar hij gewoonweg kotsmisselijk van werd. Zijn vingers boorden zich onbewust in het tapijt waar hij nu al ruim een half uur op zat en hij hoorde niets. Hij zag alleen maar lippen op en neer gaan, van elkaar af en weer naar elkaar toe. Hij had geen idee van de woorden die de persoon voor hem nu eigenlijk probeerde te vormen, wat hij nu eigenlijk probeerde te zeggen. Het interesseerde hem ook allemaal niet en het liefst wilde hij opstaan en de ruimte uit lopen, of rennen. Zolang hij hier maar weg kon en niet meer naar dit oneindige gezwets hoefde te luisteren, want hoe konden ze serieus verwachten dat een stel gekken, een groepje achterlijke randdebielen zich in vredesnaam aan een plan zouden houden. Angst deed zulke belachelijke, bespottelijke dingen met een mens en plotseling lachte hij een luide lach, hardop en vrij de zaal in. Het was gewoon zo grappig, zo verschrikkelijk amuserend om te zien hoe achterlijk ze hier allemaal waren geworden en onder wat verbaasde blikken stond hij op en draaide zich om. Hij had werkelijk geen enkele behoefte hier te zijn en besefte hij nu, er was niemand om hem tegen te houden. Hij propte zijn handen in zijn zakken en liep met een nonchalante houding naar de deur, de mensen die hem de weg probeerde te versperren en een moment keek hij heen met een mengeling tussen amuse en woede aan voordat hij een schijnbeweging maakte en onder hun armen door naar de deuropening dook. De kalmte waarmee hij de deur uitliep was iets, bijzonders en allerlei ogen staarde hem na, maar het kon hem niets schelen. Hij had er schoon genoeg van en wie hem volgde, wist zelf wel voor welke gevolgen hij of zij in stond. Hij was niet bang, nu bloeddorstig vleesetende wezens voor hem op de deur klopten. Deze mensen maakten hem niet bang.

Het was nooit tot Grace doorgedrongen dat zij niet de enige was die zich meer dan dood verveelde. Ze had altijd aangenomen, en nam nog altijd aan dat zij de enige was die het hier zou redden zonder de hulp van de 'leider' en zijn trouwe volgelingen. Ze was er van overtuigd dat zij de enige persoon in deze ruimte was die zijn bescherming en wanhopige plannen niet nodig had om te overleven. En misschien was ze dat ook wel met het vertrek van de jongeman. Grace dacht in ieder geval van niet. Maar als hier potentie was, dan wist ze dat ze het bij hem moest zoeken. Er was niemand anders geweest die was weggelopen, nietwaar? Nu was Grace niet het persoon dat te snel van stapel liep. Meestal niet, in ieder geval. Meestal hield ze zich op de achtergrond en was ze bezig met wat zíj belangrijk vond en wat zíj nodig had. Maar toch schoot het idee dat als er iemand was met wie ze een 'bondgenootschap' wilde hebben, ze dat het best met iemand kon doen die het ook waard was. Ze vond niet dat een bondgenootschap betekende dat je constant voor elkaar moest zorgen. Dat je elkaar telkens moest redden. Ze zag het meer als iemand waar je plannen mee kon maken en waarvan je kon aannemen dat hij wist waar hij mee bezig was. Nu schoot deze gedachte maar een fractie van een seconde door haar hoofd en was het echt niet zo dat ze direct Thane zag als deze compagnon, het was gewoon een hersenspinsel dat haar onder andere aanstuurde om die jongen zijn voorbeeld te volgen. Again, Grace was niet het persoon om zulke dingen te doen. Het kwam maar zelden voor dat ze iemand zou nadoen of zijn of haar besluit zou vertrouwen maar deze keer gebeurde het. Daarnaast was Grace altijd al aardig tegendraads geweest. En wees eerlijk, waar waren de meeste mensen? Wie zaten er als domme schapen voor zich uit te staren en te luisteren naar onbelangrijke taken die hen werden opgedragen om ze enkel bezig te houden? Hij niet, in ieder geval. Dat waren de mensen die nog altijd in die ruimte zaten.
Bij deze besloot Grace dat ze geen dom schaap wilde zijn. Ze zat niet te wachten tot iemand haar zou opdragen dat ze de was moest doen of het eten moest maken. Dus, ook Grace kwam omhoog van de grond en nam dezelfde route die de jongen had genomen. De mensen die haar probeerden te stoppen, duwde ze ruw van zich af terwijl ze met alle liefde dreigementen siste. Ze was nooit erg social skilled geweest.

Zachte dreigementen sijpelden door zijn gehoorgang, sloegen tegen het trommelvlies dat hem zijn gehoor gaf en zorgde er onwillekeurig voor dat de haren op zijn armen rechtovereind gingen staan. Een stem die te zacht, te soepel en te fijntjes was om aan een man toe te behoren, de gedachte alleen al dat deze zachte dreigementen, deze loze woorden bij een man konden horen, lieten hem hardop lachen. Het was wonderbaarlijk, werkelijk wonderbaarlijk wat de recente omstandigheden met hem deden. Het was zolang geleden dat hij echt had gelachen, oprecht gelachen om welke reden dan ook dat hij bijna had gedacht dat een dergelijk geluid in zijn stembanden was vastgeroest. Dat het hem al zijn bloed en zweet en tranen zou kosten om ooit nog zoiets te kunnen produceren en toch leek het allemaal zo gemakkelijk. Het leek veel te gemakkelijk om zo te lachen in een situatie als deze en als hij door het raam keek, snapte hij niet dat hij deze amuse nog kon voelen. Snapte hij niet dat deze gevoelens zo lang in zijn lichaam bewaard waren gebleven en niet weggerot onder de giftige invloed van zijn gedachten. Zwarte en donkere gedachten die hij nooit hardop zou uitspreken, walgelijke en misselijke gedachten die hij het liefst nog verder weg stopte dan deze gevoelens die zo plotseling weer aan de oppervlakte verschenen en, hoewel ergens onvrijwillig draaide hij zich om en keek naar waar deze stem vandaan kwam en keek recht in de donkere ogen van een meisje dat hij nooit eerder had gezien. Donkergroene ogen die zo fel stonden, zo opstandig dat het leek alsof een opstandig pubermeisje zich in het lichaam van een achttienjarige had opgesloten. Tegendraadsheid viel van haar smalle, perfecte gezichtje te lezen en hij grijnsde alleen maar nonchalant bij het zien van de bron van de gehoorde dreigementen. "Volgens mij horen meisjes zulke woorden niet te gebruiken." En zijn stem klonk zo, zo hopeloos geamuseerd dat hij zich er bijna voor in zijn gezicht zou slaan, want waarom praatte hij eigenlijk tegen haar?

Mochten haar ogen ooit nog bozer, chagrijniger en doodser kunnen staan dan ze op dat moment deden, dan wil ik dat graag horen. Eerlijk waar, als blikken konden doden.. Als blikken konden doden, ja, dan was meneer meer dan dood geweest. Ze had het idee dat ze de spot in zijn ogen kon lezen. Ze vóelde dat hij haar niet serieus nam en dat haar gedaante hem alleen maar amuseerde. Op dat moment kon ze niet meer geloven dat ze hem ooit als optionele bondgenoot had gezien. Hier moest ze zichzelf even snel verbeteren. Dat hád ze nooit. Thane was niet besproken terwijl ze over bondgenootschappen na had gedacht. Onthouden, Grace. Terwijl hij zo tegen haar sprak verkrampten haar handen tot vuisten. "Volgens mij heb jij niet veel recht om mij aan te spreken over mijn taalgebruik?" Ze had er totaal geen problemen mee om haar stem net zo kil als haar ogen te houden. Ze zocht ergens in zijn blik naar de reden van zijn amuse en was hopeloos teleurgesteld in zichzelf toen ze dat niet vond. Het idee dat hij net zo gek was als iedereen die hier zat en dat dat een goede mogelijkheid kon zijn voor zijn belachelijke gedrag, drong geen seconde tot haar door. In plaats daarvan probeerde ze uit alle macht de spieren in haar handen weer te ontspannen en met, nog altijd die kille stem, hem een volgende, sarcastische vraag te stellen. "Vermaak je jezelf?" Goed, ze faalde een beetje op dat punt. De helft van haar kilheid was alweer verdwenen uit haar stem. Dit betekende niet dat ze niet behoorlijk boos en harteloos klonk, maar het klonk zacht en lief vergeleken met haar vorige zin. Helaas. Better next time.

Alles aan haar, elke blik die ze op dit moment op hem afvuurde had ongetwijfeld het verkeerde effect. Totaal de verkeerde uitwerking op de jongen die hier voor haar stond, ruim een kop groter dan haar, zelfs al stonden ze ruim twee meter van elkaar verwijderd. Haar ogen die steeds donkerder, steeds onheilspellender werden en hem van een afstandje probeerde neer te steken, hadden het verkeerde effect. Het gif dat ze met haar handelingen, elke blik in zijn bloed probeerde te krijgen en verspreiden bleek een totaal andere uitwerking op hem te hebben, want hij al zwart. Zwarter kon ze hem niet maken en boos zou ze hem niet krijgen. Niet met de woorden die ze zijn kant op slingerde in de hoop zichzelf tegen zijn geamuseerde toon en manieren te verdedigen en langzaam liep hij naar haar toe. Langzame passen die leken alsof het van hem nog uren mocht duren, om maar iets dichterbij haar te komen. Zijn handen nog altijd diep in de zakken van zijn jeans weggestoken, terwijl hij vlak voor haar tot stilstand kwam en haar zo diep in de ogen keek dat het misschien voelde alsof hij haar van binnenuit wilde vernietigen, hier en nu met alleen zijn donkerbruine ogen als wapen en alleen 26 letters als zijn verdediging. "Ik." Zijn stem was tergend langzaam alsof hij alleen maar hoopte dat de tijd genoeg was om haar kapot te maken, terwijl hij een hand uit zijn zak haalde en hiermee kort haar gezicht aanraakte, haar kin een centimeter omhoog duwde zodat ze hem aan kon kijken. "Heb volgens mij al het recht dat ik mezelf toe eigen en ik ben bang, dat jij daar niets van kunt zeggen." En als hij een seconde langer had gehad, zichzelf een seconde meer had gegeven had hij haar waarschijnlijk met een benaming als pop of schat of love aangesproken en had ze hem waarschijnlijk zo hard in zijn gezicht geslagen dat hij de sterren mocht gaan tellen. Hij stapte weer achteruit en propte zijn hand weer in zijn zak, terwijl hij haar gezichtje bestudeerde en grijnsde toen haar volgende woorden er zo zwak, zo zacht en zielig uitrolden dat hij de grijns bijna inruilde voor een nieuw gelach, maar dat deed hij niet. Hij knikte, langzaam en bedenkelijk, waarna hij weer die ene pas terug naar voren deed en bijna met zijn borstkas tegen de hare stond als hij uitademde, maar het was genoeg en die paar centimeters koesterde hij meer dan de haat tegen alles en iedereen, en dat was veel. "Ik vermaak me inderdaad prima en hoe zit dat met jou, love?" En hoewel hij wist dat deze woorden hem waarschijnlijk de kop zouden kosten bleef hij staan, dichtbij en roerloos staan terwijl hij haar onbevreesd in de ogen keek.

Oh.. Grace volgde de jongen met haar blik tot hij voor haar stond. Hij was zo dichtbij dat ze hem kon hóren ademen. Ze voelde hoe haar hart sneller ging slaan. Niet omdat ze het zo spannend vond, maar eerder omdat ze de paniek voelde opborrelen naar haar borst. Ze voelde hoe het vanuit haar maag kwam en steeds hoger rees als een vulkaan die op uitbarsten stond. Ze had haar hoofd van hem vandaan gedraaid maar niet veel later voelde ze zijn vinger op haar huid. En dat was de laatste druppel. Die laatste druppel paniek die de vulkaan binnenin haar liet uitbarsten. Gek genoeg was de uitbarsting geen blinde paniek. Ze begon niet te huilen, ze rende niet weg, ze kroop niet in een hoekje en ze verstopte zich niet in haar dekens. Om eerlijk te zijn, bleef ze nog een redelijke tijd rustig ook. De tijd dat ze haar emoties nog onder controle had, was genoeg voor de jongen om van haar vandaan te stappen en vervolgens wéér dichterbij te komen. Hij begon zijn zin en Grace vóelde hoe hij ging aflopen. Ze voelde hoe hij zou komen met een koosnaampje. Een bijnaampje. En ze voelde dat hij wist dat dat hem op zijn minst een vinger zou kosten. En toen kwam de bijnaam. Ze had het idee dat alles verdriedubbelde. De warmte van zijn lichaam werd opeens een ondragelijke hitte. Het zachte briesje dat ze voelde wanneer hij uitademde werd een orkaan en de spanning tussen de twee werd een enorme, gigantische schok. Grace moest zichzelf met alle spieren in haar lichaam tegen houden om niet een stap achteruit te zetten. Haar handen waren wederom tot vuisten gebald en ze hield haar gezicht zo strak mogelijk in het geheel. Haar hersenen zochten als razende naar het juiste antwoord op deze vraag maar schenen nergens het perfecte antwoord te kunnen vinden. En terwijl haar hersenen hier mee bezig waren, waren haar handen met iets totaal anders bezig. Ze tastten haar riem af naar het mes dat ze altijd bij zich droeg. Niet veel later vond ze deze en terwijl haar hersenen nog altijd geen antwoord hadden gevonden, ging haar lichaam over tot actie. Ze plaatste haar onderarm tegen de jongen aan. Ze had zijn borstkas willen bereiken, maar die zat te hoog voor haar om proper weg te kunnen duwen. Dus deed ze het met minder. Zodra ze haar arm daar had geplaatst, duwde ze hem met zoveel kracht als ze kon ophalen tegen de muur. Haar vrije hand had zich rond het heft van haar mes gesloten en trok deze uit haar riem. "Oh, pretty boy, wat kan ik anders?" glimlachte ze zo goed en kwaad als het ging. "Now, welke van die mooie vingertjes was je bereid op te geven?"

Opnieuw, steeds maar weer deed ze alles wat de verkeerde uitwerking op hem had. De verkeerde oplossing op haar probleem en het verkeerde effect op haar handelingen alsof ze in zijn hoofd was gekropen, zijn gedachten peilde en vervolgens vast besloot precies het tegenovergestelde te doen van wat hij met zijn hersenen in zijn geheugen probeerde te griffen. Ze deed het steeds weer verkeerd en ergens wilde hij dat ze daar eindelijk eens mee op zou houden. Dat ze eindelijk iets zou doen wat haar hart haar in gaf en iets waar ze hem oprecht pijn mee wilde doen, maar dit, deze slappe vertoning. Het was bespottelijk en in haar ogen probeerde hij te vinden of ze oprecht dacht dat ze een kans had. Of ze ergens diep in haar fijne, magere lichaam de hoop koesterde dat ze hem met dit soort handelingen om zou krijgen en hij kon alleen maar lachen. Hij kon alleen maar zo hard lachen dat zijn borst onder haar arm schokkend op en neer ging en zijn ogen glinsterden van een niet te plaatsen plezier. Een schaterlach alsof hij niet besefte dat ze zojuist een dreiging in zijn oren had gefluisterd, alsof hij niet besefte dat haar wapen zo dicht bij zijn toch al zo beschadigde lichaam was en niet besefte dat ze gerust een poging kon wagen. Dat ze gerust haar mes ergens in zijn lichaam kon duwen en hem laten doodbloeden, als ze dat zou willen; als hij dat zou toelaten, maar dat deed hij niet. Hij liet niet toe hoe ze hem bedreigde, hoe ze hem probeerde te intimideren zelfs met de wijsheid dat hij twee koppen boven haar uittorende en dat zijn spieren zich onwillekeurig aanspanden en weer ontspanden terwijl ze hem zo tegen de muur gedrukt hield en hoewel hij lachte, verschoot de ketting om zijn hals van transparant naar alle kleuren van de wereld en vervolgens naar een fel rood die haar zou verblinden als ze te lang zou blijven staren. De kleur van heet magma die zich door de steen om zijn hals stuwde en met een resolute beweging trok hij haar tegen zich aan en keek haar aan met een onbeschrijfbare woede in zijn ogen. Totale razernij en hij leek verblind door de emoties die door zijn lichaam, zijn bloed raasden, maar dat was hij niet. Hij zag haar perfect volmaakte gezichtje, terwijl hij haar armen zodanig tussen zich in klemde dat ze niet anders kon dan haar greep op het mes verslappen. "Ik dacht." En zijn stem was zacht, zo zacht en kalm dat het bijna niet te geloven viel bij het vuur in zijn ogen en zijn gezicht was zo dicht bij de hare dat hij haar adem kon voelen. Zijn lichaam was zo dicht bij het hare dat hij elke beweging van haar borst kon voelen en elke handeling, elke handeling tot in zijn botten door dreunde. "Ik dacht het even niet, love." Het kon hem helemaal niets meer schelen hoe hij haar noemde, terwijl zijn lippen zo dicht bij haar oren waren en zijn adem licht tegen haar oorschelp hijgde. "Heb je toevallig ook nog andere suggesties of zal ik, hier en nu iets voor je bedenken?" Zijn vingers gleden langs haar lichaam, volgden de golven van haar figuur en gleden van haar schouders naar haar armen om vervolgens haar polsen in een onwrikbare houdgreep te nemen en hij strekte haar armen zo langzaam, zo tergend langzaam boven hen uit dat het voelde alsof hij het er om deed.

Ze had kunnen weten dat haar actie geen zin zou hebben. Ze had kunnen weten dat ze te klein en te 'zwak' was om van deze jongen te kunnen winnen. Maar Grace was eigenwijs en er was geen haar op haar hoofd die eraan dacht om deze jongen gelijk te geven. Er was geen spier in haar lichaam die zich zou ontspannen terwijl hij zo dicht bij haar stond. En toen trok hij haar tegen zich aan en Grace haar adem stokte in haar keel. Haar ogen stonden nog groter dan dat ze normaal waren en de paniek stond erin gegriefd. Haar ogen prikten maar ze huilde niet. Dat kon ze niet. Huilen was iets wat alleen een zwak iemand deed en zolang Grace alleen was, was ze alles behalve zwak. Alleen Allen zou haar zien huilen. En als het dan al iemand anders moest zijn, zou het zeker niet de jongen zijn die haar zojuist tegen hem aan had getrokken. Zijn adem tegen haar oor deed de haren op haar armen overeind staan. Zijn vingers tegen haar huid deden haar huiveren en voor een paar secondes vergat ze te ademen. Ze kon er niet bij dat ze niet meer functioneerde zoals ze dat hoorde te doen. Ze haatte zichzelf om het feit dat ze zo machteloos was in de greep van deze jongen en ze haatte hem om het feit dat hij haar zo machteloos liet voelen. Ze hoorde hoe haar mes op de grond kletterde en voelde een koude rilling liep over haar rug terwijl hij haar de vraag stelde. Hij greep haar pols beet en trok haar arm tergend langzaam naar boven en opnieuw huiverde ze. "Is het niet wat zielig om een meisje zo te ontwapenen?" besloot ze. Ze wist niet wat ze met zijn laatste vraag aan moest. Elk antwoord zou zwak lijken.

Haar lichaam, haar prachtige volmaakte wonderschone lichaam huiverde bij de adem die hij tegen haar lelieblanke huid uitblies en de aanrakingen die hij op haar door kleding beschermde huid vastlegde. Hij voelde elk detail van haar wezen tot diep in zijn botten door dreunen nu ze zo dichtbij was en hij wist niet waarom, maar het maakte hem gek. Het maakte hem gek om de tranen in haar ogen te zien die ze toch zo dapper negeerde en de paniek die op elke rimpel elk klein vlakje van haar gezicht gegrift stond en hij wist niet wat hij met de emoties in zijn lichaam aan moest en toch kon hij haar niet loslaten. De emoties die door zijn bloed raasden waren zo vreemd van alles wat hij eerder had gevoeld en hij kon niet ontdekken wiewat de reden was en hij wilde het zo graag ontdekken. Zo graag weten wat er met hem gebeurde en wat ze met hem deed, want alles, elk klein detail op en in haar lichaam vastgelegd maakte hem gek. Hij kon niet ontdekken waarom haar blinde, alles verterende paniek haar zo raakte en hij wilde het zo graag weten, maar hoe kon hij haar in vredesnaam zoiets vragen? Hoe kon hij haar in vredesnaam zoiets achterlijks, zoiets volslagen idioot vragen terwijl het bijna voelde bijna leek alsof hij hier en nu zou uitkleden en iets zou aandoen. Terwijl ze in zo’n verraderlijke, verachtelijke positie stonden en voor niet meer dan een seconde viel zijn voorhoofd zachtjes op haar kruin neer en slaakte hij een vermoeide zucht. Klonk alles aan zijn gehele wezen alsof het zachtjes kermde onder de druk van zijn razende emoties en in niet meer dan een seconde veranderde zijn ketting in een kleur die bijna als aqua was te omschrijven en toch niet genoeg rood miste om een kleur op zich te zijn. "Vind je het niet triest om mij die vraag te stellen?" En eindelijk praatte hij, sprak hij weer tegen haar terwijl zijn donkerbruine ogen de hare vonden en op sloten, vast hielden en haar niet lieten ontsnappen. "Wie ben jij?" Vroeg hij vervolgens op zo’n indringende toon dat het alsof hij haar misschien toch nog iets zou aandoen, als ze deze vraag negeerde.

Eh, pardon? Grace voelde hoe zijn blik veranderde. Van haatvol en geamuseerd naar iets.. zachters. En misschien ook wel geamuseerd. Verschrikt rechtte Grace haar rug en leek ze een stukje in de hoogte te springen toen zijn voorhoofd haar kruin raakte. Ze voelde de warmte van zijn adem toen hij de zucht slaakte en hoe deze zucht de haren op haar hoofd deed trillen zoals een windvlaag dat zou doen. Vond het ze triest om hem die vraag te stellen? Nee. Nee, ze vond het niet triest, het was gewoon een wanhopige daad geweest omdat ze iets had moeten zeggen. Zijn donkerbruine ogen hielden haar groene exemplaren in zijn greep en Grace wist niet hoe ze zich onder zijn blik moest voelen. De ogen waren zo donker dat het haast leek alsof de pupil en iris één waren en gaven Grace het gevoel dat ze heel diep in zijn ogen kon wegzakken. De ogen waren warm en zacht maar tegelijkertijd donker en koud. En bij de volgende vraag kon je Grace van de vloer afschrapen. Wat was er in hemelsnaam aan de hand? Het ene moment had hij haar treiterig zoetsappige koosnaampjes toegeworpen en haar zo wanhopig en paniekerig gekregen dat het niet lang had geduurd voor ze huilend was weggerend en het volgende moment vroeg hij haar wie ze was op een heel andere manier, een heel andere toon. En, most important , zonder de koosnaampjes. Ze knipperde met haar ogen en keek hem verbaasd aan. Wíe was ze? Wist zij veel? Wat wilde hij horen? Haar naam? Haar verhaal? Haar functie? Iets vertelde haar dat dat niet was wat hij wilde horen. "Wát?" was haar vraag daarom.

Hij wilde haar stem horen, hij wilde haar stem zo wanhopig graag horen en hij wist niet waarom het geluid dat haar stembanden produceerde ineens zo belangrijk voor hem was geworden. Hij wist niet waarom hij zo graag het geluid dat uit haar keel omhoog kroop, al was het in de vorm van loze dreigingen, gelogen beloftes wilde horen en opnieuw, alles aan haar maakte hem gek. Hij wilde het liefst nu weglopen, niet achterom kijken en gewoon zo hard rennen met de wetenschap dat ze zijn naam onmogelijk kon kennen. De wetenschap dat ze onmogelijk kon weten wie hij was, dat ze ondanks alle jaren - en hij wist niet eens zeker of hij haar al eens eerder had gezien - niet wist wie hij was. Dat ze zijn naam niet kende en hem nooit kon vinden als hij nu wegrende, zo hard als zijn stramme lichaam dat toeliet en een moment leek zijn greep om haar pols te verslappen en leek hij daadwerkelijk poging te doen weg te lopen en hij wilde het ook, maar hij kon het niet. Met alle liefde zou hij nu weglopen en doen alsof er niets was gebeurd, maar alles in zijn lichaam was gewoon teveel om te negeren en hij moest het weten, moest weten wie ze was en waarom dit gebeurde, al was er de mogelijkheid dat ze geen idee had waar hij het over had en in zijn plaats weg zou lopen. Zijn greep op haar polsen was zodanig afgenomen dat haar armen weer slap langs haar volmaakte lichaam vielen en als ze zou willen, als ze echt zou willen zou ze beseffen dat ze zich alleen maar van hem af hoefde te duwen om zich uit zijn greep te ontsnappen. Hij had nergens meer behoefte aan, nergens een spoor van zin om haar nog langer dicht bij zich te houden en hij wilde gewoon dat ze weg ging, dat ze weg ging en toch, maar toch ook weer niet en hij kon het wel uitschreeuwen van alle emoties waar hij nu absoluut gek van werd. En uiteindelijk nam hij het initiatief om haar los te laten en zakte tegen de muur aan op de grond en zag haar mes dat vlak voor zijn voeten lag, vlak en dichtbij en binnen zijn handbereid en zonder nog verder te aarzelen greep hij het lemmet en leek het even alsof hij zichzelf hier en nu zou neersteken, maar dat deed hij niet. Hij kon het niet, hij kon op dit moment helemaal niets en het maakte hem helemaal gek en in plaats daarvan stak hij het mes met zulke kracht in de grond, dat het door het tapijt recht in de wat voor soort ondergrond dan ook boorde en daar bleef zitten. Het maakte hem niet uit, het maakte hem helemaal niets uit en hij liet alleen maar los om te bestuderen wat hij had aangericht, terwijl hij weigerde haar aan te kijken en alleen maar nog een keer zijn vraag fluisterde. "Wie ben jij?" Wie was ze en waarom gebeurde dit en wat deed ze eigenlijk met hem? Hij werd gek en echt nog meer dan gestoord en al die andere randdebielen in dit hele klote gesticht.

Ergens, iets in haar vond het bijzonder jammer dat hij haar losliet. Iets in haar zei dat deze jongen ontiegelijk interessant was en dat zijn aanraking bijzonder dicht bij prettig kwam. Vandaar dat ze dan ook niet zijn onuitgesproken wens volbracht en weg liep, maar bleef staan. Ze wist niet precies wat ze moest doen nu hij op de grond had plaats genomen en bleef daarom wat ongemakkelijk staan. Ze wist dat ze zijn vraag een tweede keer had kunnen verwachten, sinds ze hem geen antwoord had gegeven en ze wist dat ze íets moest antwoorden als ze wilde dat het gesprek niet zou eindigen. Haar blik bleef hangen op haar mes dat uit de grond kwam steken en het gespleten tapijt. Terwijl haar ogen op het glanzende lemmet gericht waren antwoordde ze. "Mijn naam is Grace." Ze sprak net zo langzaam als hij eerder had gedaan, al was het niet om hem te irriteren. Ze had geen idee hoe ze zijn vraag anders kon beantwoorden dus moest hij het doen met haar naam. Voorzichtig keek ze op van haar mes om te kijken naar de oorzaak van het beschadigde tapijt. Haar ogen zochten die van hem op en kwamen onderweg langs de bruine krullen die zijn hoofd sierden. Ze kon de behoefte om haar hand door deze krullen te halen onderdrukken, enkel omdat het niks voor haar was om zoiets zoetsappigs te doen. Toen ze de donkerbruine ogen weer had gevonden probeerde ze deze vast te houden. Ze slaakte een ietswat 'trieste' zucht, als je het zo mocht noemen en haalde tegelijkertijd en hand door haar spierwitte haren.

Het was bewonderenswaardig hoe weinig tijd het kostte om je ergens over te verbazen. Het was fantastisch te merken dat het minder dan het knipperen van je ogen kostte om af te vragen wat er gebeurde of wat er was gebeurd, maar iets aan het woord “antwoord” alleen al leek te moeilijk om te begrijpen. Alsof “antwoord” iets ontastbaars was, een woord dat alleen in fantasie bestond. Iets dat nooit iemand helemaal zou kunnen bereiken, want dat was niet mogelijk. Het was onmogelijk om altijd een antwoord te hebben of dat nu de vragen waren die werden gesteld of de vragen die voor jezelf wilde beantwoorden. Elke vraag had een antwoord, maar niet elk antwoord een vraag en soms was dat alles zo verwarrend, te verwarrend en kon alleen dit feit een persoon tot waanzin drijven. Hij wist niet of hij de waanzin nabij was. Hij had geen enkel antwoord op geen enkele vraag op dit moment. Alsof de antwoorden die hij in zijn leven wél bij elkaar had weten te sprokkelen naar de diepste uithoeken van zijn gedachten waren verdwenen. Alsof alles was weggeblazen en alles waar hij deze antwoorden eens in had bewaard omver waren geblazen, alsof alles was omgegooid en zij met haar geestenwezen door de keurig geordende bladen was gestapt. Ze had alles, maar dan ook alles in zijn hoofd omver geworpen en hij wist niet wat hij moest doen. Hij wist niet eens of hij überhaupt iets moest doen en keek, bij het luisteren naar haar stem, alleen naar de hand die kort geleden nog haar mes in handen had gehad. Rood, diep- en donkerrood kleefde aan het lemmet dat hij stom genoeg had vastgegrepen en zich een weg door zijn huid had gegraven. Een diepe snee liep schuin over zijn handpalm en parelde bloed alsof het niet nodig was, alsof hij het alleen even van overbodig bloed opschoonde, maar niets was overbodig. Niets van al die rode vloeistof was overbodig in zijn lichaam, dat alles van deze natte warmte zijn lichaam sterk hield en hij vloekte bij het besef dat hij zijn hand moest verbinden. Hij schoot zo snel weer overeind dat het een moment zwart voor zijn ogen werd en de jongedame tegenover hem van schrik waarschijnlijk naar achteren en ver naar achteren was gekropen. Hij keek niet om het te controleren, keek helemaal nergens naar behalve het bloedrood dat zich uit de aderen in zijn hand bevrijde en zijn stem klonk zo zacht, zo hulpeloos dat hij bijna niet van hem leek. Zijn donkere krullen kleefden aan zijn voorhoofd door het zweet dat over zijn huid kroop en voor niet meer dan een seconde keek hij haar in de groene ogen die zo diep, zo donker waren dat hij was verdronken als hij geen anderen zorgen had. “Ik-.” Hij stopte, twijfelde. “Ik moet gaan.” Besloot hij uiteindelijk en zonder te kijken of ze hem volgde, of ze iets deed, liep hij weg - op zoek naar iets om zijn hand mee te verbinden.

And off he goes.. Grace liet een zucht ontsnappen. Normaal zou ze opgelucht zijn wanneer een jongen van haar vandaan zou wandelen. Ze zou zich omdraaien om zo ver mogelijk van hem vandaan te komen en ze zou verder gaan met haar leven. Maar deze keer was het anders. Dat had ze geweten vanaf het moment dat ze hem de zaal uit was gevolgd. En ze had geweten dat ze, net zo goed als hij wilde weten wie zij was, wilde weten wie hij was voordat ze weg zou lopen. Waarschijnlijk was dat de reden geweest dat ze niet direct was gevlucht op het moment dat hij haar had beetgepakt, het feit dat hij haar zo stevig beet had dat ze geen kant op had kunnen gaan en haar trots vergetend. Maar het punt was dat ze nog niet wist wie hij was. Ze wist niet waarom hij haar had beetgepakt of waarom hij zo snel weg wilde, maar ze kon hem niet laten gaan. Ze wachtte, maar niet lang. Langzaam, tergend langzaam bukte ze zich naar het mes dat nog altijd rechtovereind in de grond stond. Haar vingers sloten zich rond het heft en ze trok het mes uit de grond. Ze bracht het naar haar gezicht en bekeek het glanzende lemmet met de rode sporen er nog aan. Vervolgens draaide ze zich weer terug naar de richting waarin de jongen was gelopen. Ze besloot de achtervolging in te zetten. Waarom? Omdat ze hem moest kennen. Omdat ze moest weten hoe het zat. Dus begon ze te wandelen. Ze wandelde op hetzelfde tempo als de jongen en terwijl ze liep, stak ze haar mes terug in haar riem.