burning bruises

Zijn voeten kwamen maar langzaam vooruit en elke stap die hij zette, werd gezet meer pijn dan de vorige. Zijn spieren brandden alsof er bijtend zuur in was geïnjecteerd en zijn wonden voelden alsof iemand met zout strooide. Hij moest zich vasthouden aan de muur om zich staande te houden, maar voor hoe lang. Hij voelde alsof zijn schoenen vol lood zaten en de zwaartekracht hem steeds sterker naar de grond trok. Bloed vloeide langzaam uit zijn wonden, liet rode sporen achter op zijn huid. Het was niet ver naar de ziekenboeg, maar het voelde alsof hij al mijlen had afgelegd. Zijn kaken waren op elkaar geklemd met een druk waarvan de meeste mensen zich zouden afvragen of zijn tanden niet braken. Zweetdruppels parelden op zijn voorhoofd en lieten deze glanzen in het licht van de flikkerende tl-buizen. Het leek op een scène uit een horrorfilm, een duister schouwspel. De nacht was gekomen en de zombies bleven aanvallen, een gewonde op zoek naar hulp, wanneer zou het noodlot toeslaan? Wanneer zou er iets gebeuren dat zijn dood zou betekenen? Hij wilde er niet aan denken, het zou waarschijnlijk allemaal goedkomen.
Waar hij ook liep, hij liet altijd een spoor van vuil en bloed achter. Een spoor voor mensen die hem wilden helpen, als ze al wilden helpen. Het zou niet ver meer kunnen zijn, slechts drie gangen door en dan was hij er, dan zouden ze hem helpen en hoefde hij zich nergens zorgen over te maken. Hij zou het halen, het maakte hem niet uit hoeveel bloed hij verloor, hij zou het halen. Hij kneep zijn ogen dicht, balde zijn handen tot vuisten, hopend dat dit de pijn zo verdrijven. Het werkte hem in zijn nadeel, de aangespannen spieren begonnen nog erger te branden en hij vroeg zich af waarom hij de keuze had gemaakt. Toen hij zijn armen ontspande, voelde hij het nog steeds, hij kon niets anders dan hopen dat hij aan de pijn zou wennen, door zou zetten tot hij zich kon laten vallen in een bed op de ziekenzaal.
Je kon veel zeggen over zombies, maar dom waren ze niet, ze hadden hem in een hoek gedreven met niets meer dan een leeg handgeweer. En hoewel hij daar een paar fikse klappen mee uit had gedeeld, had hij geen kans gehad tegen de horde die eraan kwam. Hij zou verloren zijn geweest als er niet uit het niets twee mannen met geweren verschenen. Ze hadden hem daarentegen niet opgemerkt, tegen een muur geleund om overeind te blijven. Het was te donker geweest om hem te kunnen zien.

Ze snapte echt nog steedsniet waarom het Lawrence in godsvredesnaam zo verschrikkelijk veel ramen had. En dan niet op een aantal plekken een heleboel, nee overal. En oké oké, zelfs zij kon begrijpen dat er in bijvoorbeeld de eetzaal of whatever ramen werden geplaatst voor licht en dergelijke, maar op de trappen? Oh come on, you've got to be kidding me. Deden ze dat om haar te pesten of zo? Zo van kijk eens Laurelle, kijk eens naar dat slagveld met al die zielige mensen die smeken om hulp? Om nog niet eens over de zombies te spreken. Nee, ramen, ze bleef er hier het liefst zo ver mogelijk uit de buurt. Dus wat dacht ze, hé, laat ik eens naar de ziekenboeg gaan voor wat afleiding, mijn koffiepauze is toch al lang en breed voorbij. Om dr nog maar over te zwijgen dat het sowieso al dr baan was voor dat hele zombie apocalyps gebeuren begonnen was. Ze was hier per slot van rekening gewoon een medewerkster. Maar goed. Ze liep dus van de trap af en was eigenlijk al weer bijna van die trap af met de zwaar irriterende ramen. En men leert dus dat haast en afleiding niet echt een goede combinatie is, wat er deze keer voor leidde dat ze met dr hak achter een traptrede bleef haken. Na enige tijd wat driftig tr hebben rondgezwaaid in een wanhopige poging haar evenwicht te behouden, viel ze alsnog naar beneden. Ze hield jlhaar ogen dichtgeknepen, terwijl ze haar armen voor zich uitstrekte, klaar om zichzelf op te vangen en haar val te breken. Maar deze bleef uit. Sterker nog, haar handen raakten in plaats van de harde, koude tegels die als vloer dienden, iets relatiefs zachts en meegaands. Verbaasd opende ze haar ogen en haar mond om iets te roepen ter waarschuwing, maar het was al te laat. En ja hoor, alsof het zo uit de film kwam, viel ze niet alleen tegen hem aan, maar raakten haar lippen ook de zijne bij haar poging tot een waarschuwing. Nou, Laurelle, als dit niet genoeg afleiding van die ramen zorgt weet ik het ook niet meer.

Hij kon de lichte voetstappen op de traptreden horen, luisterde hoe ze steeds luider werden. Hij had net de trap bereikt toen er een jonge vrouw met donkere haren haastig de trap af kwam lopen. Hij herkende haar van de toespraak, ze had als enige vooraan gezeten. Hij wilde haar om hulp vragen, maar net toen hij zijn mond opende zag hij hoe ze met haar armen in het rond zwaaide om haar evenwicht te behouden. Helaas faalde die poging en keek hij toe hoe ze op hem af vloog. Hij had twee dingen kunnen doen, haar opvangen of voor zitzak spelen en haar bovenop hem laten vallen. Het tweede leek hem geen geweldig idee, als hij er al aan gedacht had. Het enige wat hij dacht was haar opvangen, zitzak spelen was geen mogelijkheid als het aan hem lag.
Zodra ze dichtbij was gekomen greep hij haar met moeite en pijn vast en probeerde hij op haar overeind te houden. Zijn handen waren naar haar schouders gevlogen en duwden deze voorzichtig naar achteren om haar rechtop te houden, helaas vond haar lichaam het maar al te leuk om voorover geslingerd te worden en schoten zijn handen van haar schouders. Hij was nooit echt een held geweest in het opvangen van mensen, hij liet ze liever van de trap vallen. Maar deze persoon zou hem kunnen helpen, hij had immers hulp nodig en wel snel ook. Zijn spieren protesteerden en brandden alsof hij op een brandstapel was gegooid, bloed sijpelde uit zijn wonden en droop uiteindelijk op de grond, waar donkerrode sporen waren achtergelaten. Zijn pijn was sterker dan wat zijn lippen voelde en het duurde even voor hij opmerkte dat haar lippen op de zijne waren beland. Het stond alsof ze oude geliefden waren die elkaar al tijden niet hadden gezien in één of ander zoetsappig liefdesverhaal. Zijn armen waren om haar heen geschoten toen zijn handen haar schouders hadden verlaten en ze waren dichter bij elkaar dan vreemdelingen gemakkelijk liet voelen. Een beetje te dichtbij voor onbekenden, zo met hun lippen op elkaar. Ach, het romantische viel wel weg als je bedacht dat Darren ondertussen stond te creperen van de pijn.
Hij trok haar voorzichtig van zich af, voornamelijk om zichzelf geen pijn te doen, en liet haar vervolgens los, voor zover hij dat kon. Hij voelde zich niet erg ongemakkelijk, het was nou niet bepaald zijn schuld en hij had veel te veel pijn om zich te schamen. Hij had zijn kaken weer op elkaar geklemd van de pijn, leunde op haar schouder om zichzelf staande te houden. 'Help,' was het enige dat hij over zijn lippen kon krijgen.

Oké, ze moest toegeven dat ze het niet erg vond om de lippen van een jongeman tegen de hare aan te voelen. Ook al was het echt ongelooflijk awkward hoe het was gekomen. Ze voelde hoe ze langzaam van hem afkwam en pas toen zag ze wie het was. Die ene jongen die leider was geworden. My god zeg, ze had hem wel weer uitgekozen zeg. Maar goed, toen pas merkte ze dat het behoorlijk war zwaarder was om te blijven staan dan daarvoor. En zelfs nog iets later merkte ze dat dit door hem kwam, door de jobgen die, wacht, hoe heette hij ook alweer? Iets met een d right? Of was het een b..? Ze wist het niet meer. Maar ja, tijdens haar enorm belangrijke overpeinzingen (ahum) hoorde ze opeens een simpel woord over zijn lippen. Een enkel woord wat alle machines in haar lichaam gelijk aan het werk zette. [i]Help.[/] Haar ogen werden groot terwijl ze hem aankeek. Help, een woord wat veel in haar losmaakte, een soort kettingreactie aan adrenaline aanmaakte. Voorzichtig liet ze hem wat meer op zichzelf staan. Zodat ze hem iets beter kon bekijlen. En my god zeg, de adrenaline die al door haar lijf gierde was bij deze al ruim vertienvoudigd. Had zij dit gedaan? Nee toch? Hoopte ze. Haar vrije hand greep naar haar haren, terwijl haar mond naar lucht aan het happen was, niet wetend wat te zeggen. Dit was haar schuld. Totaal haar schuld. Hij was hier halfdood aan het gaan en dat was allemaal haar schuld. En daar had ze niet eens iets aan kunnen doen. Ze kneep haar ogen dicht toen ze de tranen in haar ogen voelde prikken. Fuck man, nu kreeg ze weer die flashbacks, alsof ze die nog niet vaak genieg had gezien. Elke avond opnieuw. Man, dan hoefde ze hem toch niet meerdere keren per dag te zien. Nee, ksssjjjttt, ga weg, bah, ze wilde die flashback helemaal niet. Er moest iets zijn om hem te verdrijven.. Hem te voorkomen en hem niet te zien.. Wacht eens even.. Halfdood! Dat was het! Ze moest hem helpen, en snel ook. Haar blik gleed over zijn gezicht, probeerde een inschatting te maken. Nee, hoewel de ziekenboeg niet ver weg was, zou hij het hoogstwaarschijnlijk miet redden om daar even leuk huppelend naar toe te gaan. Maar hoe kon ze hem daar anders snel naar toe krijgen..? Een blik werd geworden op de gang waar hij vandaan kwam en haar ogen werden mogenlijk nog verder uitgesperd dan ze al waren. Hij moest nu direct naar de ziekenboeg, voor hij aan nog meer bloedverlies zou lijden. En ach, het was maareen klein eindje en de adrenaline gierde toch door haar lichaam heen. Voor ze het wist had ze hem al opgetild en liep ze zo snel als ze kon naar de ziekenboeg. Ha, zie je wel dat dansers niet zwak zijn? Hoewel het natuurlijk ook uitmaakte dat ze maar minder dan een halve kop kleiner was dan hij. Oké, tweede gang naar rechts.. Sinds wanneer zijn die gangen zo lang..?