Trace following traces

Grace wilde niet graag opscheppen, maar, ze vond zichzelf behoorlijk slim. Ze vond het behoorlijk slim om zich op te geven voor de jacht, wetende dat een zeker iemand dat ook zou doen. Het was de perfecte manier om ergens te komen waar het honderd procent zeker was dat niemand je kon storen. En als er al gestoord werd, dan waren het de ondoden. En ach, dat kon Grace best hebben. Die wezens mocht ze de kop afhakken zodra ze ook maar te dichtbij kwamen. Als ze dat bij haar metgezellen op het Lawrence zou doen, was de kans klein dat ze ooit nog naar buiten werd gelaten. Om eerlijk te zijn verwachtte Grace dat ze haar dan zouden opsluiten. In een isoleercel, hoogstwaarschijnlijk. Ach goed, het maakte allemaal niet uit nu. Want nu had ze de controle nog niet verloren, nu liep ze nog buiten rond met haar wapen op haar rug. Het ding veerde met iedere stap die ze zette en telkens wanneer ze het lichte wapen tegen haar rug voelde duwen, werd de drang om het ding daadwerkelijk te pakken en te gebruiken steeds groter. Naast haar wandelde Thane. Want ja, tuurlijk was hij het persoon geweest dat ze mee wilde. Nu was er een deel van haar geweest dat zich heftig had verzet tegen deze wil. Dat deel wilde bij Allen zijn en niet eens naar buiten om te jagen. Dat deel wilde zich achter Allen zijn rug oprollen en zich verschuilen. Maar deze keer had de andere Grace gewonnen. Allen was er niet bij geweest toen ze haar besluit had gemaakt en dat had een gigantisch verschil gemaakt. In plaats van het meisje dat weg kroop en het meisje dat iedere man die haar ook maar benaderde een vinger af nam, had een andere Grace het besluit genomen. Deze Grace was een mengsel van het chagrijnig, agressief stuk die ze overal was zonder Allen en een meisje dat niet wist wat er aan de hand was nuet een jongen was die ze zowaar interessant vond. God, en wat voor een jongen. Grace had nog altijd geen idee wat het nou was waarom ze hem interessant en misschien zelfs eng vond, maar hij deed iets met haar. Dat 'iets' kon ze ook lastig beschrijven. Het was gewoon complicated. Maargoed, ze wás wel buiten de muren. Ze wás wel met Thane. Ze liép wel gevaarlijk dicht naast hem. Oh, en ze waren aan het jagen.

Hij voelde zich zwak elke keer dat hij opzij keek naar de persoon die hij niet en nooit meer wilde zien, maar hij kon haar groene ogen niet vermijden als hij opkeek van zijn omgeving en ze was alles wat hij zag, zelfs al sloeg zijn geweten zijn botten aan stukken en sneden zijn gevoelens elk zintuig los van zijn hersenen. Hij kon niet anders dan haar zien als hij zijn ogen opende, zelfs al wilde hij dat niet en zijn vingers tintelden van herinneringen die hij niet wilde hebben. Hij wilde niet terugdenken aan de seconden, de enkele minuten die hij met haar had gedeeld en het moment waarop ze hem zonder het te weten, steen voor steen had afgebroken. Het voelde alsof haar mes door zijn hart was gestoken, zelfs al wist hij dat ze hem nooit iets had aangedaan. Hij had haar nooit de kans gegeven zich te verzetten en alles was zijn eigen schuld. Het zorgde ervoor dat hij zich zo klein voelde dat het hem verbaasde dat anderen hem samen met haar niet allang verpletterd hadden en dan besefte hij zich weer dat ze dat niet konden.
Ze konden het niet, zelfs al hadden ze hem met hun lippen al duizendmaal geruisloos dood gewenst, zelfs al hadden ze hem met hun ogen en dankzij hun blikken al tig keer zien sterven. Hij was door god mocht weten wie benoemd tot leider, samen met een man die hij tot daarvoor nooit had gekend. Hij was de medaille leider opgespeld alsof het een prestatie was, terwijl het alleen maar een vloek was die hij niet zomaar kon afdoen. Een vloek die ervoor zorgde dat zij hier naast hem stond, woorden door hem uitgesproken en hij wist niet waarom hij er voor had gekozen alleen met haar weg te gaan. Deze reis was gedoemd te mislukken, wist hij zelfs voordat ze begonnen waren en hij staarde naar zijn rechterhand waar een vuil verband om was gebonden. Hij bestudeerde haar middel, volgde de riem die strak om haar heupen was gesnoerd en waar ze haar mes in had gestoken. Het mes waarmee hij zijn eigen handen had opengesneden, zijn huid had opengereten tot een wond die nu nog niet geheeld was. Hij droeg een verband dat hij elke dag moest verwisselen, maar ondanks dat was het verband elke keer vuil nog voordat ze het einde van de dag naderden en hij wilde zo veel de schuld geven, maar de enige schuldige was hijzelf. Hij kneep zijn hand dicht ondanks de pijnscheut die er doorheen schoot en balde zijn beide handen tot vuisten. Hij bestudeerde zijn vingers, de huid van zijn handen en zijn armen die waren bedekt door een shirt met lange mouwen.
Hij had voor de gelegenheid zoveel mogelijk bescherming aangetrokken en uiteindelijk deed hij ook weer de leren handschoenen aan die hij had meegenomen, waarna hij zijn wapenriem strakker aansnoerde en eindelijk, eindelijk haar kant op keek.

Grace was niet het persoon dat snel last had van stiltes. Over het algemeen vond ze het fijn wanneer mensen hun mond hielden, vooral tegen haar. Maar op sommige momenten wílde je geen stilte. Soms wilde je dat het persoon met wie je was zou spreken. Soms, heel soms was je met een persoon met een stem zo betoverend en interessant dat je hem of haar het liefst tegen een muur duwde en pas los zou laten wanneer er was gesproken. Nu was Grace niet zo wanhopig. Ze was niet zo triest dat ze dat daadwerkelijk zou doen. Ze zou gewoon wachten, wachten tot hij zou spreken of tot er een gelegenheid was waarop zij kon spreken. Nu waren er ook geen muren in de buurt, dus had ze hem sowieso niet tegen een muur kunnen drukken. Maar de stilte begon drukkend te worden, verstikkend. En niet alleen de stilte was hinderlijk, het was net zo hinderlijk dat hij haar niet aan wilde kijken. Dat hij weigerde om haar ook maar een blik waardig te gunnen. Misschien dat Grace haar verwachtingen iets te hoog had ingesteld, maar ze vond best dat hij naar haar mocht kijken. Daar had ze niet zo bijzonder veel problemen mee. Hij moest nu toch weten dat haar mes in haar riem zou houden als hij haar probeerde aan te raken? Het duurde niet lang voor ze met gebalde vuisten liep en op haar onderlip beet om niet met een wanhopige opmerking te komen. En precies op het moment dat ze dacht dat ze zou komen met iets als, 'Dus, leider, hé?' keek hij. Ze voelde haar handen ontspannen en slaakte een zucht van verlichting. Oh, wat voelde ze zich wanhopig. Wat voelde ze zich kinderlijk en zielig. Ze kende hem amper en ze gedroeg zich als een verliefde tiener. Wel, misschien was ze dat ook, maar dit ging haar iets te ver. Ze haalde diep adem voor ze sprak. 'Wat zit je dwars?' Oh nee, geen gevoelens. God, waarom vroeg ze naar gevoelens?