I think I need another prescription

Het was vreemd hoe alles om je heen veranderde zodra je buiten de muren van het Lawrence trad. Binnen het Lawrence had je nog het idee dat er mensen leefden. Er liepen mensen rond en je vóelde het leven, je voelde de aanwezigheid van mensen die nog een verstand hadden. Die nog wisten wat ze deden. Een gezond verstand, dat was misschien iets anders, maar een verstand was al heel wat nu de meeste mensen waren veranderd in vleesetende wezens zónder verstand. Maar buiten de muren voelde je hoe dood alles was. Je voelde dat er al maanden niet was gezorgd voor wegen, planten, bloemen. Je voelde de dood letterlijk overal. Grace had er niet zo bijzonder veel problemen mee. Om eerlijk te zijn vond ze de vrijheid wel prettig. Ze vond het heerlijk om af en toe de wildernis in te stappen en over verlaten wegen te lopen. Ze genoot van de stilte en ze genoot nog meer van het moment waarop deze werd onderbroken door een undead. Ze hield van het moment waarop ze haar wapen tevoorschijn kon trekken en het wezen van zijn hoofd te ontdoen. En oh, ze wist heus wel dat dit niet honderd procent gezond was, maar niemand kon er over zeuren nu het van pas kwam. Niemand sprak haar aan op het feit dat ze graag ondoden slachtte. Ze maakte de weg veilig voor anderen, niemand gaf om haar intenties. En nu was ze er weer, op die weg. Die weg die vrij gemaakt moest worden. Maar niet voor een groep, niet voor veel mensen. Alleen voor haar, haar en een jongen. Flynn, als ze zich niet vergiste. Zij waren opweg gestuurd om via the Pathway naar het stadje te gaan en daar medicatie te halen. Zij, omdat ze waarschijnlijk een van de minst 'labiele' mensen in het gebouw was en omdat ze goed was met haar stille wapens en hij omdat hij niet direct een gevaar voor zichzelf was en hij wist wélke medicatie ze precies nodig hadden. Hij was vast ook goed met wapens, maar Grace had hem nooit in actie gezien dus daar kon ze weinig over kwijt. Welgoed, daar zou snel verandering in komen. Ze liepen zij aan zij. Grace had haar samurajzwaard nog over haar rug hangen, haar houding was haast nonchalant. Ze waren misschien dertig meter van het gebouw vandaan, de muren waren nog te zien maar zouden al gauw veranderen tussen de bomen en vanaf dat moment was er alleen nog het met onkruid overgroeide weggetje. The Pathway.