I Promise You Won't Feel A Thing.

Moeizame ogen gleden langs de gangen, terwijl zijn handen langs de koude muur gleed. Hij strompelde, kon niet eens normaal recht lopen. Sporen bloed liet hij achter hem op de witte tegels van de gang-vloer. Het interesseerde hem niet, hij voelde niet eens de pijn die hij had in zijn bovenbeen, die inmiddels nog verder open was gescheurd. Het was geen pretje om te zien, dat kon hij je beloven. Het vlees dat zichtbaar was en de scheur in een spier maakte het nog veel gemakkelijker natuurlijk om naar de ziekenzaal te komen. Hij leek haast te hinkelen, maar bleef vol moed door strompelen. Misschien moest hij stoppen met die belachelijke dingen zoals van een dak afspringen, terwijl je daarna knock out ging. Niet eens van de klap die hij kreeg toen hij op de grond neerkwam. Nee, het was door de middelen die hij in had genomen. Hij was gesprongen bij een verboden kant van de tuin waar de zombies lagen te rotten en hij werd opgevangen door een stuk hek in zijn been en wat lijken voor de rest van zijn lichaam. Toen hij eenmaal wakker werd was het avond en zag hij het bevuilde been dat er toch wel erg afgrijselijk uitzag. Hij had de kracht gevonden om op te staan en naar binnen te lopen, maar toen hij bijna bij de ziekenzaal was, kon hij amper kruipen. Zijn been begaf het langzaam maar zeker gewoon. Ach, er was vast wel zo’n wonderdokter die hem kon helpen en toen hij de grote witte deuren van de ziekenzaal open gooide struikelde hij nog eens over zijn misvormde been om languit op de grond terecht te komen. Vloekende woorden gleden over zijn lippen en hij keek even omhoog waarna hij zijn geïrriteerde blik herstelde en een fraaie glimlach om zijn lippen forceerde. ‘Zou iemand mij even kunnen helpen?’ klonk het beleefd, terwijl de glimlach meteen weer verdween door de stekende pijnscheuten. Ja, daar lag hij dan, alweer spijt van de middelen die hij in had genomen.

Ze had een zomerjurkje aan, welke het dichtst bij wit in de buurt kwam. Ze mochten dan misschien genoeg wapens hebben, maar dokterskleren waren er dus echt niet. Alleen de ‘leiding’ had dit privilege. Flynn dus. Elizan zelf had een van haar zomerjurkjes opgeofferd, een witte met lichtroze bloemen erop. Haar boven rug was ontbloot, iets wat ze niet kon veranderen. Haar oranje haren, was omhoog gestoken in een knotje. Het was een wonder dat ze ergens witte ballerina’s had kunnen vinden. Wel met een klein hakje, maar dan hadden de patiënten maar pech. Ze haalde de witte handschoenen van haar handen af, waarna ze een pluk los haar achter haar oor veegde. Met een snelle pas liep ze naar de ingang van de ziekenboeg, toen ze een stem had gehoord die om hulp vroeg. Nog een patiënt. En ze hadden het al zo druk. ’s Avonds lag ze altijd uitgeblust op bed. Toch bleef ze verbaasd (of was het misschien geschokt?) staan toen ze zag wie daar op de grond lag. Allen. Haar normaal vrolijk gezicht verstarde bij zijn aanblik. “Je had hulp nodig?” Vroeg ze zakelijk, waarna ze opnieuw ergens een paar handschoenen vandaan viste. Van alle mensen, wou ze Allen hier nog wel het minste tegenkomen. Ze kon net zo goed Flynn vragen of die hem wou helpen. Maar dat kon ze niet over haar hart verkrijgen. Ze sloeg haar armen over elkaar, terwijl ze zijn antwoord afwachtte.

Langzaam waren zijn ogen omhoog gegleden toen hij bekende ballerina’s voor hem op de grond zag Naarmate hij langzaam steeds verder omhoog ging met zijn blik zag hij het witte zomerjurkje met de bloemetjes en het vlindergezichtje van Elizan en haar majestueuze rode lokken in een knot opgestoken. Het was niet bepaald iemand die hij verwachtte om hem te helpen, omdat er toch wel angst in hem opwelde. Straks zou ze hem vermoorden met een spuit. Nee, zo was zijn ex-vlindertje niet, hoopte hij tenminste. ‘Elizan…’ begon hij licht geschokt van het zien van haar, waarna vervolgens een amusant lachje tevoorschijn kwam. Tijdens de pijn kon hij de lichte ironie er wel van inzien en hij keek haar met een benieuwd, schuin hoofd aan. ‘…Long time no see, isn’t it?’ klonk het begroetend en voorzichtig klom hij omhoog om op het eerste en het beste ziekenhuisbed neer te vallen en zijn been op het bed te slepen, waarna hij vervolgens met grote ogen naar de wond keek en verwonderd was van de schade die hij wel degelijk op had gelopen. Hij had pijn, stierf bijna van de scheuten in zijn been, maar hij zou niet klagen. Allen klaagde niet, zelfs al lag zijn hart open en bloot voor vernietiging, hij zou niet klagen en geen traan laten vallen. Ze moesten hem maar doden met een fraaie glimlach op zijn lippen bestempeld.

Haar ogen verstrakten zich bij de woorden die hij uitsprak. Long time no see. “Dat is het inderdaad Allen.” Ze legde de nadruk op zijn naam. Ze volgde hem naar het bed. “Het was nooit zo lang geweest als je niet was vreemd gegaan.” Begrijp het niet verkeerd, Elizan was nooit een persoon om mensen expres pijn te doen. Maar het was alsof haar hart haar duwde, om deze woorden uit te spreken. Dat hij het recht had om aan te horen dat hij het zelf had verknald. Maar goed. Ze wist dat hij hier niet was omdat het een lange tijd geleden was. Haar ogen gleden naar de wond in zijn been, waarna het bloed uit haar gezicht vertrok. Het was niet speciaal, maar het leek alsof ze er nooit aan gewent raakte aan de grote wonden die soms de ziekenzaal binnenkwamen. Ze liep naar een van de kasten waarna ze de benodigde spullen pakte. Er was haar wel wat dingen geleerd over hoe ze wonden moest verzorgen. Ze hoopte in ieder geval dat deze wond geen probleem zou zijn. En anders had onze Allen gewoon pech. Met nog steeds een strak gezicht zette ze de spullen op het bed neer, waarna ze zonder een waarschuwing met een ontsmettingsmiddel de wond ging schoonmaken. Ze wist zeker dat het ging prikken. Nog meer ging pijn doen. Maar dat was wat hij verdiende.

De amusante glimlach die hij haar had geworpen verdween direct na wat ze zei. Zijn adem stokte even en in plaats van naar haar ogen kijken, keek hij naar beneden, vol schaamte. Ja, dat deed pijn. Het deed waarschijnlijk meer pijn dan de oorlogswond in zijn rechterbeen en dat vond hij het ergste. Het liefste wilde hij weg gaan, Elizan weer ver achter zich laten voor een lange tijd, maar geen kant kon hij op. Hij wist het nog, hoe hij zo debiel deed om met zijn ‘psychologe’ naar bed te gaan. Het waren dingen die Allen toen nog deed. Hij wist wel dat hij Elizan pijn deed, maar hij nam de moeite niet om zich daar over te interesseren. Ze zat nog voor lang daarna in zijn gedachten en als hij weer eens een bad trip had vervloekte hij zichzelf van zijn gedrag bij haar. Ze verdiende het niet, was veel beter af bij een ander en misschien was het wel beter zo. Hij dacht aan Grace, die toen nog niet opgenomen was in het instituut. Het was anders nu, hij was volwassener. Hij zou niemand meer zoveel pijn willen bezorgen en daarom wist hij niet wat hij moest zeggen. Het kleine meisje die hem als een broer zag was aanwezig en wilde meer aandacht dan tevoren en hij wist dat wat hij deed fout was. Hij mocht dan misschien wel ouder zijn, maar nog steeds maakte hij dezelfde fouten, terwijl hij wist wat hij allemaal fout deed en er toch niets aan kon doen, bang om nog een hart te breken. ‘Ik had je gewaarschuwd...’ mompelde hij zachtjes en nog steeds had hij het lef niet om haar aan te kijken. ‘…Ik had verteld dat ik een slecht mens was.’ Een zwak excuus, meer kon hij niet verzinnen, want hij deed zijn best, wilde echt wel duizenden keren zeggen dat het hem speet. Helaas kon Allen niet meer dan egoïstisch zeggen dat het haar schuld was, dat zij niet met hem door moest gaan. Hij kon gewoon niet toegeven dat hij fout zat, hoewel hij dat heel goed wist. Allen kon gewoon niet met dat soort confrontaties omgaan. En daarbij kwam ook nog het feit dat ze hardhandig met hem aan het werk ging en het brandende spul zonder pardon op zijn been spoot. Kon ze hem niet gewoon weer knock out slaan?

Een schamper lachje verliet haar mond bij zijn woorden. Hij had haar gewaarschuwd, hij was een slecht mens. Kwam hij daar nu echt mee aan zetten? Had hij niets beters te bedenken? Hij had net zo goed kunnen zeggen dat het gewoon haar schuld was dat haar hart gebroken was. Nog meer woede overspoelde haar, terwijl ze stoïcijns door ging met het ontsmetten van de wond. Ze moest het toegeven, ze vond het knap dat hij niet knock out ging. Nadat ze hiermee klaar was legde ze de spullen aan de kant, waarna ze zuchtte en hem aankeek. “Dus het is mijn schuld? Voor zover ik weet kwam jij met het idee om mij te helpen.” Ze pakte andere instrumenten, waarna ze verder ging met het verzorgen van de wond, met dezelfde hardheid. Ondertussen stroomde ze bijna over van de woede. In hemelsnaam, het was hem die besloot haar helpen aan te komen. En het was gewoon in Elizan haar karakter dat ze hem ook zou helpen. Dat was toch vanzelf sprekend? En overigens kon zij er niets aan doen dat ze van hem hield. Hij hield ook van haar, toch? Ze had zin om hem in zijn gezicht te slaan of tegen hem te schreeuwen. Maar ze kon het niet. Het was een wonder dat er geen tranen langs haar wangen naar beneden rolden.

Hij zag haar schampere lachje en was benieuwd wat er zo grappig was. Zijn been was nog de laatste zaak waar hij zich druk om maakte, maar toch was de pijn hevig en moest hij zich vasthouden aan de randen van het bed, waarna zijn knokkels langzaam wit kleurde. Hij luisterde naar haar woorden, moest haar gelijk geven. ‘Ik wilde je helpen ja, ik wilde dat je weg kon gaan en verder kon gaan met je leven, maar ik werd verliefd op je en heb het nog proberen tegen te houden! Jij zoende mij verdomme en daarvoor had ik nog even verteld hoe erg ik het vond als je achter mijn echte karakter kwam!’ Schreeuwde hij heftig terug. Ja, ze had een gevoelig puntje bij hem geraakt en daar kon hij dus ook heftig over reageren. ‘Nou, Elizan, je had je zin, je bent erachter gekomen wat een egoïstische zak ik ben en wat er met me gebeurd als ik dus aan de drugs ben!’ hij bleef schreeuwen, wilde het liefst zijn vuist tegen de muur slaan van woede die hij had. Niet woede tegenover haar, maar woede tegenover zichzelf. Boos was hij door zijn gedrag en nog kon hij niet vertellen hoe erg hij fout zat, moest er een omweg omheen binden en wilde niet nog meer schuldgevoel opbouwen.

Nog steeds ging ze ruw verder met zijn been, niet eens erop lettend dat zijn knokkels wit werden omdat hij de randen van het bed zo hard beet greep. Het was allemaal haar fout. Ze wou bijna wegrennen, en Flynn vragen of hij haar taak over wou nemen. Want zij kon het niet meer. Niet met hem zo schreeuwend dat het haar fout was. “Ik probeerde jou ook te helpen Allen. Want ik heb gezien dat jij te redden was. Maar dat heb je verpest. En dat is je eigen schuld. “ Ze pakte het verband waarna ze deze erom heen rolde. Ze weigerde te vertellen dat ze nog steeds aan anorexia leed. Hoefde hij ook niet te weten. Hij hoefde evenmin te weten dat ze haar leven onzeker was hier. Nog steeds waren de vage littekens van haar val op haar arm te zien. En zombies? Ze wist niet eens hoe ze een wapen moest gebruiken welke hier in de ziekenboeg lagen. En dan de wonden van de ziekenboeg. Soms kon ze net zo goed bijna over haar nek gaan. Maar het was haar taak, en ze wist dat ze voor de rest nutteloos was. Ze veegde haar bebloede handen aan het jurkje af, welke toch al onder de bloedspetters gekleurd was. Binnenkort zou ze een nieuw kledingstuk moeten vinden. Een zucht verliet haar lippen. Nog steeds zat ze met hem. Ze wist niet wat ze nog meer moest zeggen. Wat ze nog meer moest doen. Ze liep voor een kort moment weg om terug te komen met krukken, welke licht stuk waren. Ach hij overleefde het wel. “Als je hierop steunt kan je voorlopig lopen.” Ze gooide bijna de krukken zijn kant op.

Hij keek omhoog naar de felle lampen van de ziekenzaal. De pijn was ondraaglijk en hij wilde helemaal gek worden op dat bed, maar hij moest zich inhouden. Hij voelde hoe vlug en ruw ze zijn been verbond en toen ze eenmaal klaar was kwam hij omhoog van het bed en voelde de krukken ruw tegen hem aan worden gegooid. Hij luisterde stilletjes naar haar woorden en voorzichtig stond hij op om te kijken of hij kon leunen op zijn rechterbeen, waarna hij meteen doorzakte en het voelde alsof er zestig messen erin werden gestoken. Zijn gezicht vertrok, maar al snel probeerde hij zich te herstellen met de krukken en kreeg het snel onder de knie. Hij had haar nog nooit zo boos gezien en dat speet hem. Het speet hem dat hij zo’n eikel was. Voorzichtig huppelde hij met zijn krukken naar haar toe en ging heel dichtbij haar staan. Zo dicht dat hij haar adem kon voelen. ‘Elizan, het spijt me.’ Begon hij fluisterend en hij keek in haar groene ogen. ‘Ik had je niet zo moeten behandelen.’ Na deze woorden probeerde hij zich een weg te banen richting de grote deuren van de ziekenzaal, om weer terug te keren naar zijn kamer.

Ze hield haar adem in, toen Allen zo dicht mogelijk bij haar ging staan. Ze kon zijn adem voelen, en zijn blik leek niet te ontwijken zijn. Nooit gehoord van een personal bubble? Het speet hem. Hij had har niet zo moeten behandelen. Leuk voor hem. Maar daar had ze niks aan. Ze draaide zich om, waarna ze achter hem aan liep om uiteindelijk voor hem te gaan staan. “Je weet dat ik daar nu niets aan heb.” Opnieuw sloeg ze haar armen over elkaar. Hij mocht dan wel klaar zijn, zij niet. Ze vond dit geen excuus. En spijt had ze evenmin weinig aan. Het kon haar gebroken hart niet laten verdwijnen. Ze had daar nu ook geen behoefte meer aan. Maar toen wel. Maar in plaats van toen, haar het te zeggen, was hij gewoon een grote klootzak. Nee, hij kwam hier niet zomaar vanaf. Ze wist zelf ook wel dat ze eigenlijk een patiënt moest helpen, of iemand aanschieten dat ze naar de stad moeten omdat hun voorraden bijna op waren. Maar dat ging ze niet doen voordat ze Allen had laten voelen wat zij had gevoeld. Hij verdiende het. Nog steeds had ze zin om hem een klap in zijn gezicht te verkopen. Maar dit kon ze niet over haar hart verkrijgen. Hij had al moeite om te lopen.

Hij hoorde hoe hij achtervolgd werd en hij stopte toen hij het meisje voor hem zag staan. Hij zuchtte even en luisterde naar haar woorden. Hij wist dat er op dat moment niets aan had. Hij wist dat hij haar hart had gebroken en om eerlijk te zijn was hij er ook aardig kapot van. Het was misschien wel het stomste wat hij ooit had gedaan, maar hoe moest hij dat in woorden om zetten? Hoe kon hij haar vertellen hoeveel het hem speet? Hij was niet het type van de dramatische verhalen. ‘Misschien is het dan beter zo, als ik nu weg ga, want je hebt toch niets aan me,’ zei hij zachtjes en zijn ijsblauwe kille ogen keken in de hare. Je zag heus wel als je goed keek dat het hem speet, ergens ver achter het kille en de ongeïnteresseerde blik. ‘Ik weet niet meer hoe ik het goed kan doen, want ik doe immers toch alles fout,’ vervolgde hij zijn zin. Wat moest hij doen dan? Op zijn knieën gaan en te smeken om vergiffenis? Dan had hij de krukken niet nodig, want dan was hij wel meteen door zijn knieën gezakt. Het klonk misschien wel triest enzo, maar hij wist echt niet meer wat hij moet zeggen.

Nee. Hij ging niet weg voordat zij had afgemaakt wat zij wou. Een wenkbrauw schoot omhoog bij de uitspraak dat hij alles fout deed. “Je kunt het goed doen. Maar je hebt mijn vertrouwen gebroken.” Een trillende ademhaling kwam omhoog, waarna ze haar verhaal vervolgde. Gekalmeerd. Gebroken misschien. “Je zult mijn vertrouwen terug moeten winnen.” Wacht, waarom gaf ze hem eigenlijk een kans? Hij verdiende het niet eens. Waar was ze eigenlijk mee bezig? Maar ze kon de woorden niet terug nemen. Ze waren uit haar mond voordat ze er bij na dacht. Ze weigerde te geloven dat er nog steeds een plek in haar hart was die van hem hield. Want ze wist bijna voor 100% zeker dat het niet zo was. Ze ging verder met haar leven, werkte op de ziekenboeg, en hoopte dat ze op een zekere dag niet opgegeten werd door een zombie. Daar was geen plaats voor hem. Wie zei dat hij het niet weer deed? Ze kon haar zelf wel voor haar hoofd slaan. Maar, ze wist dat haar vertrouwen meer dan alleen gebroken was. Hij zou ondertussen bergen moeten verplaatsen wou hij vertrouwen bij haar wekken. “En het is maar één kans die je krijgt. Eén misstap en je hebt het voor altijd gebroken.”