Hoe sleutels van kelders voor elkaar te krijgen

Noah was te laat voor het ontbijt. Oeps. Stoute Noah. Maar goed, hij zou vast wel laat ontbijt krijgen. Of niet. Dan wachtte hij toch wel? Lukte hem wel. Met goede moed stapte Noah door de zware deur van de eetzaal. Godallemachtig, wat was dat voor deur? Hij moest er serieus tegen duwen. Nja, daar ging zijn geweldige binnenkomst. Niet dat hij die had verwacht – die deur was altijd zo zwaar. Ieks, afgezien van die zombies waren er heus nog wel andere onaangename dingen. Zoals zware dingen. Zoals het ontbijt missen en honger hebben. Dat werd bedelen, jippie jee. Eigenlijk was hij niet eens zo geweldig in bedelen. Hij kon best jengelen, maar zo heel subtiel dingen vragen…nah. Maar hij kon dingen wel niet erg subtiel vragen. Ieder z’n kwaliteit, zullen we maar denken.
Hij stapte dus door de eetzaal en bekeek de zaal teleurgesteld. Oeps. Niet al te veel mensen meer. Weinig hoop. Zo zag hij verdomd weinig eten. Ieks, dat voorspelde weinig goeds. Doeme. Maar er waren wel enkele mensen. Misschien dat die hem konden helpen? Ja, dat zouden ze vast wel doen. Nu ja, hij mocht best hopen. Toch? Niets mis mee uiteindelijk. Trouwens, hij had echt wel honger. En je kon toch niet…zinloze dingen doen zoals katapulten herstellen doen op een lege maag?

Hij staarde naar de inhoud van het kopje voor zich, keek naar de donkere vloeistof waarin zijn spiegelbeeld te zien was. Toch zag hij niets meer dan duisternis op de plek waar zijn gezicht hoorde te zitten, alsof hij niet meer was dan een zwarte schim, een schaduw. Zijn vingers krulden zich om het oor heen en brachten het kopje langzaam naar zijn lippen. Het kopje werd lichtelijk gekanteld en de donkere koffie vloeide al snel zijn mond in. Het was eens zo warm, maar begon nu langzaam lauw te worden. Toch veranderde het weinig aan de bittere smaak, een smaak die niet gemaskeerd werd door suiker of melk. Zo had hij zijn koffie het liefst, zwart, zo duister als de nacht.
Hij nam nog een slok van de koffie toen er een deur opende, een geluid dat anders was dan het gedempte schieten van de verdediging. Hij was bijna vergeten hoe het klonk om eens niet een geweer te horen afgaan, om eens wat anders te horen dan hoe kogels werden afgevuurd. De laatste paar uren had hij het moeten aanhoren zonder ook maar een enkele pauze te kunnen krijgen, zelfs al was hij zo ver mogelijk van het slagveld verwijderd, hij hoorde het nog steeds. Misschien zat het in zijn hoofd, speelden zijn gedachten telkens weer hetzelfde bandje af. Hij begon bijna de stilte te missen van de isolatiecellen, waar hij regelmatig was terechtgekomen voor de zombies aanvielen.
De eerste keer dat hij ze zag, toen hij uit zijn slaapkamerraam keek, dacht hij dat hij gek was geworden. Toch waren ze er echt, waren ze meer dan een vreemde fantasie. Hij kon ze niet levend noemen, maar ze bewogen alsof ze dat wel waren. Ze verwondden mensen, vermoordden ze, veranderden ze in één van hun, en alles, alles was waar. Ze liepen overal rond, probeerden ervoor te zorgen dat er geen levend mens meer op aarde was.

Noah liep door de kantine met als enige doel te gaan bedelen bij de eerste die hij tegenkwam die er aardig uitzag – oké, driekwart werd met die eis al uitgeschakeld, maar toch – en liep daarbij nogal snel. Oké, nee, niet snel. Eerder verstrooid en onoplettend. Hè, hij had nog niks gegeten. Dat hij nu weinig sliep, was nog geen reden om hem zijn ontbijt te ontzeggen. Godallemachtig, hij hield van ontbijt. Gewoon. Ontbijt. Het concept ervan zei genoeg. Toch? Ah, wat maakte het ook – geen ontbijt tot nu toe. Nu was hij dus verstandig genoeg om ernaar op zoek te gaan. Wauw. Een heuse avonturier, die Noah! Oké, nee. Hoe dan ook. Hij botste tegen een tafeltje. Nogal hard. Ieks, dat deed zeer. Trouwens, hij had echt skills. Die tafel helemaal bewogen en gedoe. Wauw. Hij kon trots op zichzelf zijn. Maar dat was hij helaas niet, want die skills van hem deden zeer, snap je. Hoe dan ook. Arme Noah had dus zonet iets dat hoogstwaarschijnlijk een dik blauwe plek zou worden en had dus zelfmedelijden en eigenlijk ook met de tafel, want het kon niet leuk zijn om zoiets mee te maken. Oh, en ook met Darren. Want zoals Noah geweldig goed kon kijken, zag hij dat het Darren was die aan zijn tafelslachtoffer zat. Oeps. ‘Eh…sorry,’ excuseerde Noah zich haastig. Dit was ook weer zoiets typisch.