United we stand, divided we fall

Zijn rechterhand had zich zo strak om de kolf van zijn Glock geklemd dat zijn vingers er wit van wegtrokken, hij hield het vast alsof hij dacht dat het ieder moment uit zijn hand kon vallen. Het idee om op deze plek geen wapen vast te houden zou zelfs onbevreesden zorgen baren. Hij kon niet zeggen dat hij geen angsten had, hij zorgde er alleen voor dat deze niet te zien waren. Zelfs hij zou er niet aan willen denken om zijn geweer los te laten. Niet dat hij alleen was, hij zag meerdere mensen met wapens in hun handen. Sommigen hadden een geweer uitgeprobeerd, terwijl anderen hun weg door hordes zombies baanden met een primitiever wapen. Eens in de zoveel tijd kon hij een flits zien van een honkbalknuppel of een loden pijp, toch zou hij zich nooit aan een wapen als deze wagen. Hij voelde liever het vertrouwde gewicht van een vuurwapen in zijn handen. Zo klein, toch zo dodelijk en precies. De mens was tot wonderen in staat, zo ook het creëren van een wapen als deze.
Zijn vinger krulde zich om de trekker, terwijl zijn arm zich zo verplaatste dat hij nauwelijks kon falen tijdens het schieten. Hij ademde in, trok de trekker naar achteren en ademde uit. Hij voelde de terugslag, voelde hoe het wapen een weg zocht om zichzelf te verplaatsen. De terugslag zorgde ervoor dat zijn onderarm omhoog schoot, maar hij had maar oog voor één ding. Alles wat hij zag was hoe de zombie in elkaar zakte. Een schot in het hoofd was genoeg om ze nooit meer op te laten staan. Het veld lag inmiddels al vol met neergeschoten zombies, niemand voelde de drang om de eens wandelende doden op te ruimen. Er was geen tijd voor, tegen de tijd dat je een met gevaar voor eigen leven had opgeruimd, waren er vier bijgekomen. Ook waren de lijken een obstakel voor de zombies, met moeite kwamen ze vooruit. Ze waren langzamer dan ze eigenlijk al waren, wat ze een makkelijk doelwit maakte.
Hij was blij met de plek waar hij stond, hij had prima overzicht over het hele veld. Er waren geen bomen of bankjes die in de weg stonden, het was perfect. Hij zou er niks aan willen veranderen en als hij zijn hele leven zombies moest bevechten, dan op deze plek.

Iemand, waarschijnlijk een van de leiders, had haar een geweer in handen gedrukt. Winter had geen idee of het ding een naam had. Ze verdiepte zich liever in messen, waarmee ze mensen kon treffen waar ze maar wilde, maar tegen deze zombies kon ze op die moment met messen niet zo veel beginnen als ze dit wilde overleven. Het principe van een geweer snapte Winter wel. Ja, als je je vinger door de trekker haalde bleek er iets te gebeuren. Er klonken alleen zoveel knallen en schoten om haar heen en er zakten zoveel zombies in elkaar, dat Winter geen idee had of zij ooit haar doel raakte, maar ze stond er tenminste bij en misschien zou een verdwaalde kogel toch nog een stel zombiehersenen doorboren – hadden zombies hersenen?
Winter was niet bang. Ze stond daar maar, met het geweer in haar handen, starend naar de wandelende doden die zich een weg naar het gebouw probeerde te banen en af en toe hief ze het gevaarte in haar handen op, in een poging mee te helpen aan de verdediging, maar in werkelijkheid kon het haar allemaal niet zoveel schelen. Of ze nu dood ging of niet, ze waren toch al verdoemd. Zo leuk was het niet om iedere dag zombies neer te schieten. Winter was ook vaak op haar kamer te vinden, zonder om te kijken naar alle slachtoffers die vielen bij deze gevechten. Deze keer stond ze wel in de verdediging. Omdat ze ook wel eens wat wilde neerknallen. Omdat ze zich kapot verveelde in het Lawrence en er nu eindelijk iets te doen was. Omdat de leiders haar min of meer gedwongen hadden.
Over leiders gesproken – naast haar stond er eentje, merkte ze op. Iemand die eruit zag alsof hij zeer precies en effectief om kon gaan met het instrument in zijn handen. Darren, dat was zijn naam, herinnerde ze zich. Niet dat ze zich in namen verdiepte. Integendeel, Winter onthield geen namen, maar de namen van de leiders waren zo vaak genoemd dat ze die nu wel kende. Wat voor paniek zou er wel niet ontstaan als één van die leiders zou sneuvelen? Winter vond het idee nogal amusant. Misschien moest ze die Darren eens neerschieten. Maar nee, Winter was te lui om zich naar hem om te draaien en bovendien, waarom zou ze?

Hij zou voor een zoveelste keer een trekker overhalen om een zombie neer te schieten die naar zijn mening iets te dichtbij stond, toen hij erachter kwam dat zijn pistool niet verder kwam dan een klikgeluid. Toen hij het geluid hoorde kon hij een vloek niet onderdrukken, een vloek die niet al te zacht werd uitgesproken en makkelijk te horen was in een straal van vijf meter. Hij graaide in zijn zakken naar een magazijn met volle kogels terwijl hij het lege uit de kolf van zijn pistool haalde. Toen hij een had gevonden stak hij het in de kolf en maakte hij het pistool klaar om te vuren. Hij richtte, maar deed geen moeite om de gebruikelijke procedure te volgen, de zombie was al veel te dichtbij. Hij haalde de trekker over en luisterde naar het gebruikelijke geluid, voelde zijn arm krommen en zag de zombie op nog geen drie meter afstand in elkaar zakken. Hij had geen twee seconden langer over het schieten moeten doen, die dingen waren sneller dan ze leken. Hij had altijd gedacht dat zombies net als in films en programma's nog langzamer dan schildpadden waren, toch leken sommigen behoorlijk hard te kunnen lopen.
Na nog enkele zombies neergeschoten te hebben, keek hij naar het meisje dat niet ver van hem af stond te schieten. Hij herkende haar niet, maar het leek erop dat ze liever niet met een geweer rondliep. Misschien omdat ze haar eigen voorkeur qua wapens had, misschien omdat ze liever geen wapens vast had. Hij wist het niet, kon het niet aan haar gezicht zien. Hij kon niet raden wat een mens vond van wapens, tenzij ze daadwerkelijk een blik van plezier of afgunst in hun ogen hadden. Hij zag de eerste niet, de laatste was duidelijker te zien in haar ogen. Toch was ook deze blik niet erg aanwezig, het was als een kleine vlaag. Een beetje afgunst voor iets, maar hij wist niet wat. Hij wist niet voor wie, maar hij gokte voor het wapen in haar handen.