[BEGIN] It looks like we've got us a strategy!

Een zacht geroezemoes klonk op uit de eetzaal terwijl Kate de deur open deed. Ze keek even rond, speurend naar een lege plek om te zitten waar ze niet tussen twee andere mensen ingeklemd zou zitten en plotseling was ze blij dat ze niet al te laat was gekomen, al wist ze dat ook áls ze nu een lege plek had, die later waarschijnlijk alsnog omgeven zou worden door mensen. Maar ach, dit was vast beter dan niets. Ze streek een keer door haar haar, sloot vervolgens de deur achter zich en boog iets af naar rechts om daar op een lege stoel te gaan zitten, waarna ze zich half omdraaide, dit keer zoekend naar de bekende gezichten van ofwel Thane ofwel Darren. Ze was er nog niet helemaal zeker van welk deel het gevecht in haar binnenste zou winnen - het deel dat nieuwsgierig was naar wat ze zouden doen, wat er precies aan de hand was, een ander deel was geschrokken, bang, wist niet hoe ze zich hieruit gingen werken. Maar daar hadden ze hun leiders voor, was het niet? Al moest ze toegeven dat ze haar twijfels er nog over had hoe goed de samenwerking tussen de twee zou gaan.

Hoe veel moeite het haar kostte om op te letten. Hoe veel moeite het haar kostte om haar ogen op de twee mannen voorin de zaal te houden en niet te tonen dat het haar geen ene fuck kon schelen. Zo veel moeite, dat het haar niet lukte. Zo veel moeite, dat ze er niet in slaagde geïnteresseerd te blijven. Na nog geen vijf minuten was ze het gepraat zat. Na nog geen vijf minuten staarde ze naar de grond alsof het een nieuw wereldwonder was. Haar gedachten waren niet bij de uitleg, noch bij iets anders wat echt van belang was. Ze dacht niet aan de zombies buiten of aan de mensen waar ze door omring werd. Haar gedachtes waren zo ver weg dat ze nog niet wist of ze ooit terug zou komen in de realiteit. Voor nu voelde ze zich op haar gemak in haar rip-off van de realiteit. Ze had het idee dat ze nog altijd in die grote ruimte zat, maar dat ze alleen was. Ze hoorde niks, ze voelde niks. Ze voelde geen lichaamswarmte van andere mensen. Ze voelde alleen de kou die ze behoorde te voelen in een grote, lege, ietswat enge ruimte. Ze haalde diep adem en liet deze ontsnappen in een lange zucht. Terwijl ze zich niet meer bewust was van wat er bezig was in de ruimte, volgden haar ogen de lijntjes van het voegsel tussen de tegels. Ze volgde de hoeken rond de stoelpoot van de persoon voor haar en vervolgens weer terug naar de lijntjes rond de tegel waar ze haar beide voeten op had geplant. Vermoeid sloot ze haar ogen.

Zijn lichaam voelde alsof zijn botten door een blender waren gegooid, alsof ze op alle plekken gebroken waren en de splinters met blote handen terug bij elkaar waren gezocht. Elke pas die hij verzette, maakte een helse pijn los en hij kon niet ontdekken waar deze pijn vandaan kwam. Hij zou nooit toegeven te zeggen dat dit kwam, omdat hij niet de capaciteit van leider had en de slagen van de zweep hem onbekend waren. De verantwoordelijkheid sloeg als een zweep over zijn rug en het onbekende liet alles twee keer zo hard aankomen. Hij had geen idee hoe dit ooit had kunnen gebeuren en gedacht dat hij altijd al had geweten wat wanhoop met een mens deed, maar deze pure wanhoop. Ze was een onbekende voor hem en hij wist niet wat hij met haar aan moest, waarom ze deze mensen tegen de grond aan zijn voeten smakte of dit nu vrijwillig was of niet. Hij had geen idee welke idioten bepaald hadden dat hij de leider moest worden van mensen die hij niet wilde kennen. Hij wist niet hoe hij mensen moest leiden die in een gebouw waren geplant om vergeten te worden, die in de steek waren gelaten, maar wat hem eerlijk gezegd niets kon schelen, want geen van deze mensen deed hem niets. Geen van deze mensen gaf het gevoel dat hij voor hen verantwoordelijk was en hij had niet de behoefte te spelen tegenover mensen die tegenwoordig allemaal verteerd werden van angst. Hij wilde niets te maken hebben met deze mensen of tenminste met bijna niemand van hen. Hij moest, kon niet anders dan toegeven dat hij zo zijn uitzonderingen had, maar dat ging niemand iets aan. Hij kon niet zorgen voor iedereen, terwijl hij alleen de last van sommigen op zijn schouders wilde nemen en hoewel hij nooit graag samenwerkte, was hij voor één van de eerste keren dankbaar dat hij niet alleen was. Dat hij niet gedwongen werd dit alleen te onder gaan en een moment gleed zijn blik naar de jongen die niet ver bij hem vandaan stond. Darren McMahon was door een gelijk aantal “stemmen” - hij had geen idee wanneer er überhaupt gestemd was - als co-leider aangewezen. Iets wat ze samen moesten doen, hoewel ze er geen van beiden om leken te springen. Ze sprongen niet van uitzinnige vreugde, simpelweg omdat ze die niet hadden, maar een andere keuze leek ook niet voor hen weggelegd. Ze moesten het maar doen met wat ze kregen of dit nu een perzik was of een verrotte appel, je sloeg een “cadeau” niet af, zelfs al was het grootste kut cadeau dat je ooit had gekregen. En dit was een kut cadeau, zoiets dat hij het liefst in de sloot wilde gooien, maar dat ging zo lastig met honderd mensen tegelijk.

Er was maar één enkele reden waarom Sally hier überhaupt zat en het was ook precies dezelfde reden waarom ze nog enigszins geïnteresseerd wist over te komen. En die enkele reden, was ook de enige reden die er ooit zou zijn. Wanneer er ooit gestemd was, wist ze niet, ze wist alleen dat ze blij was dat Thane één van de twee leiders was. Naar hem kon ze luisteren, als ze per se wilde. Hij was de enige persoon, van wie ze überhaupt een bevel zou aannemen en opvolgen. Hij was dan ook de enige reden waarom ze hier zat, haar benen over elkaar geslagen en haar blik gericht op de twee personen vooraan. De andere jongen kende ze niet, interesseerde haar ook niet. Haar blik was enkel op de persoon gericht die er ook maar iets toe deed. Niet dat ze nu zo ontzettend geïnteresseerd was, integendeel, maar ze wist nog enigszins te doen alsof ze het was. Desondanks straalde haar lichaam wel verveeldheid uit en speelden haar slanke vingers afwezig met een rode pluk van haar haar. Het leek maar door te gaan en er leek nog lang geen einde in zicht. Ze verschoof wat op haar stoel en kuchte even, voordat ze begon met het vlechten van haar lange haar. De neiging om haar hele 'geïnteresseerde' façade op te geven was aanwezig, zeer aanwezig, maar ze wist hem te onderdrukken. Ze was hier voor Thane, alleen voor hem, anders had ze er wel voor gezorgd dat ze niet had hoeven komen. Het was namelijk pure onzin wat er hier gaande was, maar goed, ze zat er nu toch al.

Weetje wat Winter nou echt haatte? Wanneer andere mensen voor haar gingen bepalen wat haar rol in hun plannetje moest zijn. Oh, nee, alsjeblieft zeg, dat maakte ze zelf wel uit. Winter hoefde helemaal geen rol in een plan van iemand anders. Dan werd ze liever aan de zijlijn gehouden. Winter kon prima zelf bepalen hoe ze deze hel - wat het Lawrence toch al was, maar die zombies maakten het allemaal nog erger - zou overleven. Ach, ze gingen toch allemaal dood, vroeg of laat zouden ze in de ooit mooie tuin van het Lawrence liggen rotten en of dat nou over twee dagen of twee maanden was, maakte op zich niet zo heel veel meer uit. Wat de leiders betrof... Winter had in ieder geval niet genoeg interesse om de namen van de twee jongemannen te onthouden. Oh, ze had ze vast wel ergens gehoord, maar Winter onthield geen namen. Ze had wel iets beters te doen dan iedere naam uit het Lawrence in haar geheugen op te slaan.
Nu zaten ze dus in de eetzaal. Te luisteren. Naar twee leiders die opeens, uit het niets, gekozen waren zonder dat Winter ooit van een stemming gehoord had en die waarschijnlijk geen idee hadden hoe ze dit stelletje ongeregeld zouden moeten leiden. Winter moest toegeven dat ze blij was dat ze niet in hun schoenen stond. Als zij daar gestaan had was deze groep binnen een dag dood geweest, gewoon omdat Winter geen ene fuck om levens gaf en vast en zeker de opdracht had gegeven om iedereen naar buiten te laten rennen om die wandelende doden maar eens even uit te schakelen. Maar Winter was geen leider. Winter was één van de weinige overlevenden en zat zoals velen in de eetzaal en staarden zoals de meesten ongeïnteresseerd voor zich uit. Ja, Winter haatte het wanneer mensen plannen maakten waarin zij mee moest werken, en ze haatte het wanneer ze moest luisteren naar mensen met zogenaamd gezag, en ze haatte het om met al deze psychopaten in één ruimte te zitten en ze haatte het om haar aandacht ergens bij te moeten houden en ze haatte het dat ze niet ongeïnteresseerd weg kon lopen zonder teruggeroepen te worden. Het zou makkelijker zijn als iedereen gewoon zijn eigen kop eraf kon knallen voor ze aan stukken gereten zouden worden door een stel halfdode monsters, maar helaas was dat makkelijker gezegd dan gedaan en zelfs Winter was niet van plan om op te geven. Dat hadden zij en de anderen tenminste gemeen. Winter hoopte maar dat dat het enige was.

Noah was zijn katapult kwijt. Voor de zoveelste keer. Ach, in een eetzaal kwam dat vast goed uit. Hij kon het aantal momenten dat mensen niet zo blij waren geweest met Noahs katapult niet meer tellen. Wilde hij ook niet om eerlijk te zijn. Hoe dan ook. Kijk, hier was hij. In de eetzaal. En kijk eens, voor een keertje niet te laat. Wauw, hij was trots op zichzelf.
Hij kende die twee leiders niet echt. Darren was hij weleens tegengekomen en die was spontaan zijn naam vergeten en had meteen besloten hem Kleuter of Kutkleuter te noemen. Thane? Nee, nooit van gehoord. Nee, wacht, hij had er gewoon nooit mee gesproken en voor zover hij wist, had hij er ook nooit een aanvaring mee gehad. Zoveel te beter. Noah had niet echt het idee dat Darren hem zo leuk vond. Dat was best jammer, want Noah vond Darren wel aardig. Noah’s problems, you know.
Noah nam een random stoel. Of hij schoof er alvast eentje naar achteren en zette zich erop. Oh, godverdomme, hij had moeten kijken. Nu zat hij zo tussen een stel achterlijk lange mensen. Nu ja, ze zouden vast wel duidelijk genoeg praten. Hij had er alle vertrouwen in. Trouwens, als die twee waren uitgekozen door de mensen hier, dan moesten ze toch wel capabel zijn? Nee, Noah zag geen redenen om wantrouwen te hebben jegens die twee. Sowieso, hoe erg kon het worden?

Van alle aanwezigen was Aya waarschijnlijk één van de enigen die enigszins vrolijk uit haar donkere ogen kon kijken en een glimlach om haar lippen kon behouden, terwijl ze luisterden naar woorden die eigenlijk niet tot haar doordringen. Het feit dat ze niet luisterde naar woorden over dood en vernieling en zo veel pijn, was dan ook de voornaamste reden dat ze de glimlach om haar lippen kon behouden. Het feit dat ze met iedereen uit het instituut was, was een tweede. Vanuit een stoel die ze, ondanks dat ze hem bijna helemaal voorin had gevonden, naar de achterste muur had gesleept kon ze net overzien wat er om haar heen gebeurde. Ze zat op haar hurken op haar stoel, terwijl haar handen steun zochten tegen de leuning en de muur die achter haar waren. Gefascineerd keek ze de ruimte rond en bleef bij iedere persoon even een moment hangen, een kort moment om hun lichaamshouding te bestuderen. De manier waarop ze de ruimte in keken en de uitdrukkingen op hun vaak geïrriteerde gezichten. De kleur van hun ogen en de staat van hun huid, de manier waarop ze hun handen dichtbij of juist ver weg hielden. De manier waarop ze in hun stoel zaten, rechtop, met een gebogen rug of onderuit gezakt. De blik die door allerlei kleuren dwaalde en de vorm van hun mond, hun droge of zachte lippen. De kleur van hun haren en of het geverfd was of niet. De spieren onder hun huid en de zenuwen langs hun botten. Iedere bewoner nam haar aandacht op een andere manier en ze vond het meer dan prettig dat er voor deze ene keer niet op haar gelet werd, terwijl ze anderen zo ongegeneerd bekeek. Binnen in haar hoofd werden beelden gevormd, de ene perfectie op de andere en poppen zo wonderschoon dat ze haar de adem benamen en ze zat zo kinderlijk verrukt op haar stoel, dat het inderdaad onwaarschijnlijk was dat ze met haar gedachten en volle bewustzijn in de ruimte was. Haar vingers tintelden om hun huid aan te raken, hun haren te borstelen, ze te perfectioneren tot iets dat gewoon oneerlijk was. Haar handen gleden onwillekeurig langs haar borst, raakten de gouden ketting aan haar hals, voordat ze naar de zak in haar schort gleden. Ze voelde het mes, het koude lemmet en het heft dat inmiddels zo natuurlijk in haar handen voelde en ze wilde zo graag, meer dan eens dat ze de kracht had dichterbij te komen. Dat ze de mogelijkheden had ze voor eeuwig te bewaren en het raakte haar meer dan eens, dat het vrijwel onmogelijk voor haar was geworden sinds ze hier zat. Ze voelde de vacht van de muis die zich in één van de hoeken had genesteld, zo ver mogelijk van het mes dat zich precies voor hem bevond en ze glimlachte. Ze glimlachte zo licht dat het bijna niemand zou opvallen.

Zijn blik gleed over de mensenmenigte terwijl een vraag tussen zijn gedachten door zweefde. Hoe kwamen deze mensen op het idee om hem als leider te verkiezen? Het verbaasde hem niet als ze niet eens zelf de leiders gekozen hadden en er maar twee namen uit een glazen pot met briefjes werden getrokken, dat zou in ieder geval veel verklaren. Terwijl hij naar deze mensen keek, vroeg hij zich af wat er gezegd moest worden. Een speech had hij niet geschreven, hij was nooit een persoon geweest om mensen op een nette manier te vertellen wat ze moesten doen. Hij riep ze liever toe wat ze moesten doen, kort en krachtig. Hij was niet een persoon om zich overal omheen te draaien, hij was direct, iets wat niet bepaald gewaardeerd werd.
Hij keek naar Thane, de andere gekozen leider. Hij had nooit aandacht geschonken aan hem, en dat was ook nooit andersom gebeurd. Hij had er geen problemen mee, het enige probleem dat hij had, was dat geen van hun sprak terwijl er mensen zaten te wachten op het antwoord op de vraag die waarschijnlijk door hun hoofd spookte. Want ja, wat deden ze hier behalve naar twee halvegaren kijken die geen initiatief toonden en al zeker geen idee hadden wat ze moesten doen.
Het duurde niet lang voor hij zijn geduld verloor, niet dat hij erg geduldig was, en uiteindelijk zijn mond opende. Hij had besloten niet met hetgeen te beginnen dat iedereen al wist, dat was al duidelijk genoeg, het was wel duidelijk dat ze verkozen waren tot leiders. 'Wegens de recentelijke aanvallen door zombies,' hij kreeg het nauwelijks voor elkaar om de woorden uit te spreken, zo idioot klonken de woorden. Zombies, hoe waarschijnlijk was dat? 'Hebben wij besloten, om het instituut optimaal te beschermen, de inwoners in te delen in groepen, die ieder hun eigen taken uitvoeren. Het instituut zal worden verdeeld in groepen die voor verdediging, bevoorrading en medische hulp zullen zorgen.'
Het was een wonder dat hij degene was die het hele plan moest vertellen, maar het was beter dat hij de woorden uitsprak dan dat niemand het vertelde.

Haar aandacht werd onmiddellijk getrokken toen zowel Thane als Darren naar voren liepen en om zich heen keken, naar de menigte - bestaande uit zowel mentaal gestoorden als verplegers en psychologen - die hen aanstaarde. Het was duidelijk stiller geworden, al leek een enkeling zijn aandacht er niet helemaal bij te kunnen houden, wat Kate niet goed begreep. Zoiets belangrijks, waar de hele instelling bij betrokken moest worden, daar zou je toch wel bij opletten? En dan zeker later bij anderen gaan klagen als je niet begreep of wist wat je moest doen. Ze probeerde zich er niet al teveel van aan te trekken en in plaats daarvan haar aandacht weer op de mannen te richten, waarvan er een nu ook daadwerkelijk was gaan praten, al was dat ook vooral om geen slachtoffer te worden van haar eigen interne geklaag. Niet dat wat hij zei nu zo duidelijk was, zeker niet zo in detail als ze in de eerste instantie gehoopt had. Een korte siddering verplaatste zich door haar lichaam, trok door haar botten en aderen toen ze het woord zombies hoorde, al was het niet zo duidelijk dat iemand ervan zou opkijken, tenzij diegene al langer op haar lette. Daar ging ze echter niet van uit. In de stilte die volgde na de woorden, die nog even in de lucht rondzweefden voordat ze vervaagden en verdwenen, bekeek Kate de beide mannen opnieuw. Beiden heel erg verschillend, zoveel was duidelijk. De een afwachtend, de ander ongeduldig, de een voorzichtig, de ander klaar voor zijn taak - voor hoever dat ook mogelijk was, aangezien ze niet helemaal het idee kreeg dat een van de twee al lang wist wat hem te wachten stond.

En daar zat ze dan alweer een tijdje, op een zo'n gammel inklapstoeltje die je normaal gesproken bij campinggasten zou vinden, afgezien van het feit dat die campingstoeltjes een stuk comfortabeler waren. En ja, ze zat op de eerste rij. Ze voelde zich er eigenlijk wel een beetje toe verplicht. Like, niemand kwam vooraan zitten, dat was altijd zo. Nu net zo, als ze achter zich keek waren er een rij of twee stoelen onbezet, op één jongen na ergens aan de andere kant van de ruimte. Ze vond het altijd zo sneu voor degenen die op het podium zaten, alsof ze niet gewild waren, het publiek het liefst zo snel mogelijk weer weg wilde. Vandaar dat ze wel vooraan moest gaan zitten, om de arme jongens op het podium een hart onder de riem te steken. Ze stonden er ook een beetje ongemakkelijk, hadden ze dit niet verwacht? Hadden ze verwacht dat een medewerker de leiding zou hebben gekregen? Nee. Het had een patient moeten zijn, om het maar even bot te zeggen. Patienten klonk zo zielig, aandoenlijk, alsof ze ziek waren. Oké, ze gaf het toe, sommigen waren misschien lichtelijk ziek in hun hoofd, maar dat was meer te vergelijken met een griepje, geen zwaar ongeneeslijke ziekte. Maar goed, ze was weer eens enorm aan het afdwalen. Focus, focus had ze nodig. Het had dus een patient moeten zijn, doordat deze tenminste weten wat er speelden. Zijzelf had in ieder geval het idee dat ze helemaal niet zo op de hoogte was van hoe iedereen ervoor stond en de onderlinge banden en dergelijke. En tsja, als leidinggevende was het meestal ook wel handig als er voor een sterk persoon werd gekozen die respect of desnoods angst inboezemde, waardoor mensen naar hen luisterden. Nee, ze vond het niet erg verbazingwekkend dat deze jongens op het podium stonden.

Aya merkte het op, de sidderingen die over een verder perfecte, naakte huid raasden. De angst die zich aan gebroken botten en verscheurde zenuwen vast klampte zonder ooit nog los te willen laten. Ze las de wanhoop in ogen die niet gezien wilde worden en de emotie, zoveel emotie in de taal die hun lichamen spraken. Ze was bedwelmd door alles om haar heen, alle ontastbaar schoonheid en terwijl het muisje tussen haar vingers door glipte, kneep ze haar slanke vingers tot een vuist samen. Een sterke vuist bij een te zwak lichaam en ze had plotseling het woeste verlangen gewoon op te staan en weg te lopen. Weg te lopen van zoveel perfecte fracties, zoveel flinters van menselijk schoonheid die zich voor haar handen openbaarde alsof ze gepakt wilde worden. Zoveel dat zo dichtbij was en toch zo ver weg en opnieuw werd ze geconfronteerd met het onvermogen dat ze had sinds ze hier was. Opnieuw werd ze met haar onvrijheid in het gezicht geslagen en ze kon zweren dat ze de brandende pijn van een handafdruk op haar gezicht kon voelen. Ze voelde zich verslagen door haar omgeving, terwijl er niemand was die haar echt iets had gedaan en met een pijnlijk vertrokken gezicht raakte ze met haar hand haar gezicht aan. Legde ze haar vingers op haar lippen om onuitgesproken verlangen binnen te houden en haar handen grepen het heft van het mes zo stevig vast, dat het had kunnen breken als ze alleen maar dat kleine beetje meer kracht had gehad, maar dat had ze niet. Ze was nog net zo zwak als dat ze vroeger en nog langer geleden was geweest en het frustreerde haar. Haar andere hand zocht het dier in de zak van haar schort en pinde het met haar hand vast op haar schoot. De donkere kraaloogjes keken hulpeloos en verward de ruimte in, terwijl ze de punt van haar lemmet zachtjes over zijn ruggetje liet krassen. De deed het beestje niets, niet genoeg om het te verwonden en al snel verstopte ze zowel de muis als het mes weer in haar schort er probeerde te letten op haar omgeving. Op de betoverende schoonheid die zorgde dat ze bijna ademloos om zich heen durfde te kijken.

Het geroezemoes in de ruimte verstomde zodra een van de jongens sprak, maar voor Grace was het enkel een stilte die nog stiller werd. De stem van de jongen veranderde in zachte, hoge en lage tonen. Het was als gezang, engelengezang? Het was zoals zij dacht dat engelengezang zou klinken. Het duurde niet lang voor het tot haar door drong hoe vreselijk, vreselijk kinderlijk haar gedachtes waren. Ze had zichzelf lang geleden deze kinderlijkheid af moeten nemen en al was de kans groot dat Allen nu naast haar zat en al was hij het enige persoon dat haar zou zien zoals ze was, nu mocht het niet. Nu kon ze niet toegeven aan het kleine, verwarde meisje met de grote, glanzende ogen die ze eigenlijk was. Ze moest beseffen dat de rust in haar hoofd, het engelengezang aan de ene kant en de stilte aan de andere kant, ze moest beseffen dat dat nep was. Onrealistisch, een leugen die ze zichzelf toereikte om maar te ontsnappen aan wat er gebeurde in de ruimte. Onbewust gleed er een glimlach over haar lippen op het moment dat ze dacht aan de misplaatstheid van haar engelengezang. Buiten wandelden doden rond, opgestaan om te moorden. Hierbinnen wandelden gekken rond, waarvan de helft moordde alsof het een sport was en zij zat er middenin. Zij zat er middenin met haar tweehoofdige ik. Met haar strijdlustige ik, haar sarcastische chagrijnige ik en met haar wanhopige, bange ik. Ze vroeg zich af waar ze het engelengezang vandaan haalde. Hoe ze zo kon afdwalen van de horror die buiten rond liep en hoe ze zich kon opsluiten in een leegte, een stilte die alleen zij ervaarde.
Dus glimlachte ze, omdat het ironisch en misplaatst was. Omdat het hilarisch was. En omdat ze zich verveelde. Omdat ze zich superieur voelde aan de ideeën die hier op tafel gegooid werden. Omdat ze niet kon huilen.

In tegenstelling tot vele anderen, was Flynn werkelijk geboeid in wat de twee heren te vertellen hadden. Flynn was waarschijnlijk ook een van de weinigen die wél stond te springen om actie te ondernemen en niet kon wachten om een plan uit te stippelen. Flynn was normaal niet echt van de plannen, maar hé, een stel doden die rondliepen als moordmachines, daarover was hij van mening dat er iets tegen gedaan moest worden. Bovendien had hij min of meer de leiding over de ziekenboeg en daarom moest hij wel enig interesse tonen in de zogenaamde orders van de nieuwe leiders. Flynn was namelijk niet van plan zich over te geven en hij was ook niet van plan om te sterven op zijn vierentwintigste.
Hij luisterde naar de woorden van Darren McMahon, die tot één van de twee leiders was benoemd zonder dat mensen daar veel inspraak op hadden gehad. Goed, groepen dus. Flynn had daar verder niet veel tegenin te brengen, aangezien zijn taak bij de slachtoffers en gewonden lag. Het feit dat hij nu met een stel gekken zou moeten samenwerken, was dan iets minder, maar goed, daar kon hij ook wel mee leven. Wat hij zich afvroeg, was of het wel zo slim was om iedereen hier een wapen in handen te geven. Het grootste deel van deze patiënten in het Lawrence, of misschien beter gezegd: gevangenen, waren moordenaars, of in ieder geval gestoord. Misschien waren ze op deze manier nog eerder dood dan wanneer ze zich op het slagveld zouden begeven.

Langzaam had ze haar zachte handen om het koude ijzer gebonden van de grote deuren van de eetzaal. Een luide stem had ze horen galmen door de gang en sommige woorden kon ze net oppikken. Zombies. Een amusante glimlach verscheen enkel en alleen op haar voor de rest uitdrukkingloze poppengezichtje. Ze had de deur geopend en nam ze zoals altijd haar entree te laat. Het korte jurkje die strak bij haar boezem was met een prachtige wijde rok, zweefde langs haar heen, terwijl de perfecte blonde lokken over haar schouders zwierde. Ze knikte even beleefd naar de jongen wiens stem ze had gehoord als zogenaamde spijt van haar late entree en nam plaats op het eerste en de beste vrije stoel die ze vond. Haar sierlijke vingers met haar lichtroze gelakte nagels streken zachtjes de plooien uit de jurk en haar grijsblauwe ogen gleden langs de ruimte, zoekend naar een herkenbaar gezicht. Niet gauw was er iemand te zien, wat hoogstwaarschijnlijk kwam doordat ze totaal niet geconcentreerd was op het herkennen van mensen. Ze dacht enkel en alleen aan de woorden die ze als echo’s hoorde in de gang voordat ze binnentrad. Ze werden aangevallen door zombies, wezens die je kop van romp zouden vreten. Ceana keek naar de paniekerige ogen van de mensen waarbij sommige de angst voor verwoesting zo groot was. Dat je met alleen het kijken naar hun ogen hun onwetendheid en angst kon voelen in hun zielen. Was het apart dat ze met enkel en alleen een blik in de ogen al kon zijn wat voor emotie ze voelde? Lichaamshouding en blikken waren dingen die Ceana kon bespeuren van alle emoties. Het was iets wat erg in haar voordeel kwam. Als ze moest liegen wist ze hoe ze haar lichaamshouding moest vertonen, hoe ze moest kijken, want het was iets wat ze wist en daardoor kon ze het niet fout doen. Ze had het geleerd door alleen maar te observeren, handelingen haarfijn in de gaten te houden. Ze zag mensen.

Je zou kunnen stellen dat Elizan, als het lieve meisje dat ze was, gewoon aandachtig zou luisteren naar de twee ‘leiders’. Nu zou ze dat ook best gedaan hebben, was het niet dat het vreselijk saai was. Al gapend was ze de zaal binnen gekomen, waarna ze er toen al tegenop zag. O, ze deed het heus niet expres hoor. Ze vond het reuze interessant wat voor plannen er allemaal niet waren.
Nee, droom maar lekker verder. Ze kon toch weinig tot niks doen, en de rest wat er allemaal verteld zou worden zou ze later wel ergens oppikken. Niet iedereen hier was zo gek als sommige medewerkers zich voorhielden. Neem Elizan zelf nou als voorbeeld. Geestelijk, was ze na dat ene probleem helemaal in orde. Een bedreiging voor de mensheid was ze totaal niet. Alleen voor zichzelf. Geen nood dus om haar als een of andere psychopaat te behandelen. Maar we dwalen af, terug naar de toespraak.
Haar ogen hadden zich al langzaam gesloten, terwijl de menigte wachtte totdat er eindelijk iets uit de leiders hun mond kwamen. Ze had nog net de eerste twee woorden gehoord, voordat ze helemaal weg begon te sukkelen, en haar hoofd opzij viel, op iemands schouder. Flynn zijn schouder wel te verstaan. Zo gauw Elizan weer wakker zou worden, zou dat waarschijnlijk een ongemakkelijke situatie worden. Maar het was echt niet haar schuld dat ze in slaap viel. Zoals eerder gezegd, het was saai en Elizan zelf was gewoon doodop. Wie zou dan nog wakker kunnen blijven?

Zijn blik ging even door de ruimte en hij keek naar de personen die net als hij aanwezig waren om naar deze leiders te "luisteren". Er waren slechts enkelen die interesse toonden. De meesten zag hij uitdrukkingloos naar een punt in het niets kijken of ongeïnteresseerd voor zich uit staren en Flynn vond dat niet moeilijk te begrijpen. Het waren niet zozeer de leiders die saai waren, het waren vooral de bewoners van het Lawrence die klaar waren met het luisteren naar een leider, had Flynn het idee, en waarschijnlijk wilde bijna iedereen in de ruimte opstaan en weglopen. Op enkele uitzonderingen na. Niet dat het nu veel zin had om je nors en ongeïnteresseerd op te stellen. Integendeel, het werkte nogal deprimerend, het idee dat ze hier allemaal toch dood zouden gaan en dat het geen zin had om plannen te maken. De sfeer werd er niet bepaald beter op.
De sfeer kon overigens ook wel wat positiviteit gebruiken, maar een positieve sfeer in het Lawrence? Daar had Flynn een hard hoofd in. Hij richtte zijn blik weer op Darren, maar zijn aandacht was amper weer verzameld toen hij opnieuw afgeleid werd, dit keer door iets op zijn schouder. Hij wierp een blik opzij en zag hoe iemand zijn schouder als kussen gebruikte. Oh, dat oranje haar herkende hij overigens wel. Elizan was blijkbaar ook niet erg geïnteresseerd in de toespraak, net als vele anderen hier.
Er was een glimlach rondom zijn lippen verschenen en voorzichtig schudde hij aan Elizans arm, in een poging haar wakker te maken. Hij dacht namelijk niet dat de leiders het op prijs zouden stellen als iemand hier tijdens hun toespraak in slaap viel.