Aya Drevis

Aya’s song

ALGEMEEN
Volledige naam: Aya Drevis
Roepnaam: Aya
Bijnaam: Sinds Aya al een vrij korte naam is, is vrijwel niemand er nog in geslaagd een bijnaam voor haar te bedenken, gewoon Aya volstaat.
Leeftijd: Aya is zeventien, maar lijkt door haar bijna doll-like uiterlijk niet veel ouder dan vijftien jaar.
Geslacht: Vrouw, meisje of iets in die richting.
Geloof: Aya heeft geen geloof of niets wat ze meteen zou beseffen, mocht je haar eens naar haar geloof vragen. Het enige waar Aya wél altijd in zal geloven, zijn haar geliefden. Hoe kwaad of slecht de daad die ze begaan ook is. Ze heeft een onvoorwaardelijke liefde voor vrienden en familie. Dat is waarschijnlijk het enige antwoord dat ze zelf op dergelijke vragen zou weten, maar buiten dat is ze atheïst.
Probleem: Aya is mad en dan niet op een goede manier, als er überhaupt al een goede manier van mad bestaat. Hoewel ze er vaak lieflijk en beheerst uit ziet, is ze van binnen totaal ontspoord. Ze heeft een vreemde obsessie met de dood. De dood en échte, menselijke schoonheid en zoiets moet in haar ogen voor altijd bewaard, gewaarborgd blijven. Elke schoonheid, hoe klein dit ook is moet voor eeuwig kunnen bestaan. Elk mens heeft iets zo moois, zo wonderschoons en dat, alles zou nooit verspild mogen worden aan de rest van zo’n persoon. Aya lijkt verslaafd aan het zien van deze prachtige, wonderschone gezichten. Deze weerloze, dode gezichten ook al betekend het dat ze persoon in kwestie moet vermoorden, maar waarom iemand sparen, als de kans alleen maar zo groot en veel te groot is dat die zijn eigen schoonheid verpest? Waarom wachten met het vereeuwigen van zoiets betoverends, als elk rijp moment voor haar ogen danst? Aya is, om het nog even te verduidelijken voor de laatste onwetende vogeltjes daar buiten, een sociopatische moordenaar.
Taak: Ze heeft van haar vader veel medische kennis meegekregen, aangezien de man een soort dokter was, maar kan dit helaas niet gebruiken in de strijd die buiten woedt. Aya kent, ondanks haar jonge leeftijd, bijna alle functies van het menselijk lichaam en weet precies hoe de natuurlijke verdedigingsmechanismen van dit lichaam moet uitschakelen. Door haar “probleem” is ze verbannen van de alle grond die haar de mogelijkheid geeft bij medicatie of wapenarsenaal te komen en sinds zombies geen schoonheid meer over hebben, heeft ze geen reden deze nog af te slachten. Ze doet daarom niets om ook maar een beetje aan deze strijd mee te werken, aangezien ze zelf nog genoeg dingen heeft om zich mee te vermaken.

INNERLIJK
Karakter: Aya lijkt van buiten een erg goedaardig meisje. Ze bloeit van een vreemde onschuld en een aanstekelijke vrolijkheid, hoewel haar gevoelens vaak niet oprecht zijn. Ze weet haar gedrag vaak precies aan te passen op de persoon die voor haar staat en probeert niet minder dan alles binnen haar macht om te zorgen dat personen haar vertrouwen. Je moet echter wel weten dat vertrouwen in haar ogen iets geheel anders betekent dan dat het waarschijnlijk voor jou zal betekenen, want Aya ziet vertrouwen als macht, als macht en mogelijkheden. Hoewel ze het personeel niet langer lastig valt met haar gewoonten, neemt dat niet weg dat dergelijke gebruiken nog altijd dagelijks door haar hoofd malen. Aya kijkt niet naar mensen zelf, maar naar de buitenkant. De binnenkant kan haar zelden iets schelen en ze speelt vaak alleen dat ze geïnteresseerd is in het ach en wee van iemands leven. Het liefst zou ze elk moment aangrijpen op iemand uit te schakelen, om dat ene stukje perfecte te waarborgen, zodat niets of niemand het ooit nog kan beschadigen. Aya kent vrijwel geen rouw, schaamte of schuldgevoel en in slecht uitzonderlijke gevallen zal ze verdriet hebben om de dood van een slachtoffer, maar dan moet deze persoon ook echt iets voor haar hebben betekent en dat doet vrijwel niemand. De enigen dat alles in haar leven voor haar betekenden, waren haar ouders en de enigen waar ze ooit om heeft gerouwd, zijn dan ook haar vader en moeder. Het feit dat ze deze gevoelens bij niemand anders heeft, maakt haar een geslaagde moordenaar. Slagvelden en bloedbaden lijken haar niet te beïnvloeden en hebben haar ook in haar jonge leven niets kunnen doen. Levenloze lichamen kunnen haar niet interesseren, maken geen enkel gevoel in haar los. Aya bloesemt van de sociopaat binnen in haar en gedraag zich hierna. Ze als een rijpe vrucht met een glanzend bolster, maar een rotte pit.
1. Sociopaths are very charming.
2. Sociopaths will lie continuously to get what they want.
3. Sociopaths have no remorse, shame or guilt.
4. Sociopaths will show love and happiness only when it serves their purpose. None of the feelings are genuine.
Sterke punten: Aya heeft een fotografisch geheugen en onthoudt alles wat ze ziet en hoort tot in de kleinste details. Dat zou kunnen verklaren waarom haar medische expertise op deze jonge leeftijd al zo ver ontwikkeld is, hoewel ze ook het nodige van haar vader heeft geleerd. Haar medische kennis is dan ook één van haar sterkste punten en daarbij het feit dat ze een uitstekende leugenaar is. Ze heeft een ijzersterk observatievermogen.
Zwakke punten: Aya is totaal niet sterk, wat ook één van de voornaamste redenen is dat ze haar slachtoffers door middel van verdovende middelen uitschakelt. Zodra deze personen bewegingsloos voor haar liggen kan ze namelijk rustig haar gang gaan. Daarbuiten heeft nogal een slecht temperament, ze kan ontzettend uit haar vel schieten wanneer de dingen niet gaan zoals zij van de voren bedacht heeft. Haar eerste paar jaren op het instituut waren voor de meeste medewerkers dan ook geen pretje en nu nog, zal het opruimen van kleine dieren lijkjes niet hun grootste hobby zijn, maar waarschijnlijk vinden ze toch liever dierenlijkjes dan dat ze bewoners terugzien in de poppen op haar kamer.
Relaties: Aya heeft altijd een goede band gehad met haar familie, maar heeft bijna geen vrienden gehad. Deels, omdat haar vader haar verbood naar buiten te gaan en sinds zijn overlijden, omdat ze de personen die dichterbij haar probeerden te komen, vaak vermoordde. Het enige wat ze tegenwoordig nog ziet aan andere mensen is hun schoonheid en de manier waarop ze die zou kunnen gebruiken. Dat alles maakt haar vrij ontoegankelijk, hoewel ze op het eerste gezicht niet moeilijk te doorgronden lijkt. Aya’s persoonlijkheid is een pad vol heuvels en bochten en vrijwel niemand is in staat geweest deze weg in zijn geheel af te lopen. Haar familie is eigenlijk de enige waar ze altijd onvoorwaardelijk van heeft gehouden en die ze nooit pijn heeft willen doen.
Hobby’s: Aya maakt poppen, of maakte tenminste. Sinds ze in het Lawrence is opgenomen heeft ze geen mogelijkheid meer gehad om haar meest favoriete hobby’s uit te oefenen. In gedachten is ze echter nog elk moment van de dag bezig lichaamsdelen te meten en bij anderen te passen om zo tot de perfecte creatie te komen. Ze hoopt dat ze ooit weer zulke prachtige poppen kan maken, maar voor nu heeft ze enkele van deze prachtige wezens nog op haar kamer staan. Het instituut heeft dat vervolgens maar zo gelaten, aangezien ze niet het schattige wezen dat ze van buiten laat zien is als iemand aan één van haar poppen komt. Mocht je het overigens nog niet doorhebben, haar poppen zijn uit de stoffelijke resten van echte personen gemaakt, dus je gedachten zijn niet meer dan juist, als je je afvraagt hoe het mogelijk is dat deze poppen toch zo levendig, zo echt lijken. Dat waren ze ook, ooit. Sinds ze niet meer de toegang tot mensen heeft, zoals ze die eens had, houdt ze zich voornamelijk bezig met dieren.
Haat: Aya haat de huidige situatie waarin ze zich bevindt, het feit dat ze niet dicht genoeg meer bij personen in de buurt kan komen en hun schoonheid zo ontastbaar lijkt. Ze haat, verafschuwd de personen die zo hard op weg lijken hun deels prachtige zelf zo te vernielen en ze haat degenen die aan haar poppen zitten, de enige schatten die ze nog bezit.

UITERLIJK
Lengte/bouw: Hoewel Aya al zeventien jaar is, is ze niet groter dan één meter zevenenvijftig en voor zover bekend is, zal ze ook niet meer verder groeien. Haar minimale lengte maakt haar in verhoudingen echter niet minder perfect en ze heeft een prachtig tengere bouw, waar vele jonge vrouwen haar nog wel eens om kunnen benijden.
Huid: Aya’s huid heeft de kleur van porselein, bijna alsof ze één van haar eigen creaties is. Een porseleinen pop, gehouwen uit echte, menselijke delen.
Haar: Aya heeft lange en vooral donkerbruine haren. Haar haren vallen sluik over haar smalle schouders en komen tot halverwege haar rug voordat ze eindelijk stoppen. Ze heeft geen bijzonder model, behalve een kaarsrechte pony precies boven haar heldere, donkere ogen.
Ogen: Een donkerbruin, bijna zwart paar heldere ogen, die je op de één of andere manier vaak heel indringend aan lijken te kijken.
Kleding: Aya kleedt zich vrij meisjesachtig, wat ook geheel niet verkeerd is gezien het feit dat ze ondanks haar vreemde gewoonten, gewoon een meisje blijft. Ze heeft echter wel een duidelijke voorkeur voor bepaalde kleding en wordt vaak ook in niets anders gezien. Haar favoriete kleding betreffen vaak knie of enkel hoge jurken met korte tot lange mouwen in vaak de meest duistere kleuren die een mens zich kan voorstellen. Daaronder vaak een wit paar enkel hoge sokjes en zwarte of donkerblauwe ballerina’s - want dat ligt er maar net aan welke jurk ze heeft aangetrokken. Een goudkleurig kettinkje en vaak heeft ze ook een sneeuwwit schort voorgebonden, hoewel deze schorten nooit lang schoon blijven.
Speciale kenmerken: Aya draagt altijd een klein, gouden kettinkje om haar hals. De hanger is een simpel, klein gevormde cirkel waar nog net geen “gevaarlijk” of “losgeslagen” in staat gegraveerd, maar gewoon haar naam: Aya Drevis. Ze heeft de ketting van het instituut gekregen en is vrijwel de enige met deze ketting, gewoon zodat de medewerkers weten wie en wat ze precies is. Voor de overige bewoners op het Lawrence is echter niet duidelijk wat deze ketting precies betekent en het is vrij onnozel om geruchten over een kettinkje te verzinnen, hoewel er niets te gek moet zijn in een gesticht als het Lawrence. Ze draagt overigens ook altijd een mes bij zich en wee de idioot die haar dat wapen eens heeft toevertrouwd, maar sindsdien heeft ze het niet meer losgelaten en dat is zowel letterlijk als figuurlijk. Oude gewoonten verslijten niet zo snel en misschien vindt ze door zo’n zelfde onoplettend idioot ooit nog eens de kans om oude hobby’s voort te zetten. Hopen is nooit door iemand verboden, immers.

EXTRA
Familie: Aya heeft geen familie meer, aangezien haar ouders overleden toen ze nog maar jong was. Ze is altijd enig kind geweest, hoewel ze veel gezelschap had aan de poppen die haar vader maakte - een taak die ze later dus van hem heeft overgenomen. Ook had ze toen ze jong was een konijn, maar deze dieren overleefden het nooit lang in haar buurt, hoewel ze van elk konijn dat ze kreeg altijd evenveel leek te houden.
Verleden: Ondanks het feit dat Aya van Japanse afkomst is, heeft ze bijna haar hele leven in Duitsland gewoond. Ze leefde in een groot landhuis op het Duitse platteland, maar is bijna direct na de dood van haar vader opgenomen in het Lawrence, haar moeder was in die tijd al overleden. Ze heeft voor haar opname nog een jaar alleen gewoond, hoewel niet langer in het landhuis waar ze opgroeide. Ze is echter wel op het Duitse platteland blijven wonen en had daar korte tijd een dokterspost, waar ze gasten gratis “onderzocht”, maar je kunt vast wel raden dat haar onderzoeken vaak niet eindigde zoals haar patiënten verwachtten.
Aya groeide, zoals hiervoor al gezegd, op in een groot landhuis ergens op het Duitse platteland en heeft ondanks haar tegenwoordige problemen, nooit een slechte jeugd gehad. We kunnen ook niet zeggen dat haar problemen zijn ontstaan door de manier hoe haar ouders met haar omgingen, want die was alles behalve verkeerd. Haar ouders hielden zielsveel van haar en Aya gaf hen hiervoor veel liefde terug. Ze kreeg van haar ouders thuis les en hoewel ze nooit met andere kinderen mocht spelen, leek ze dit deel uit haar sociale leven nooit te missen. Ze groeide op als een gelukkig kind, dat in de achtertuin speelde als haar ouders bezig waren in het huis en zich vermaakte met de enige vriend die ze had, namelijk een sneeuwwit konijn genaamd Snowball. Haar ouders behandelden haar zoals alle ouders deden. Haar moeder las haar verhaaltjes voor in bed, was het niet dat die verhalen vaak een wat morbide ondertoon hadden en haar vader leerde haar alles wat ze moest weten. Als kind had Aya al veel interesse voor de menselijke anatomie en haar vader zag in haar het kind dat hij zelf eens wat geweest. Aya leek dezelfde dingen te doen die hij als kind deed, wat betekende dat ze haar konijn onderzocht, martelde bijna, hoewel ze dit altijd met een uiterste zorg en liefde deed. Ze leek niet beïnvloed door de taferelen die ze thuis kon aantrekken, als ze per ongeluk haar vader lastig viel tijdens één van zijn vele onderzoeken. Ze leek niet geschaad door de aanblik van dode mensen, maar eerder oprecht geïnteresseerd in wat haar vader deed. Ze bekeek als hij weg was, vaak stiekem zijn notities over zijn werkwijzen en de anatomie die hij op de bladzijden had getekend. De precieze manier hoe hij mensen tot poppen maakte en ze was er altijd even gefascineerd door en haar vader vond het fantastisch te zien hoe zijn dochter zo geïnteresseerd was in wat hij deed. Welke vader is nu niet verrukt als zijn dochter interesse toont in zijn werk? Hij leerde haar meer over het menselijke lichaam, meer en zo veel meer dan dat ze op haar jonge leeftijd hoorde te weten, maar voor Aya was het niet meer dan vanzelfsprekend. Verhalen als die van haar vader en moeder waren geen vreemde voor haar en hoe jong ze ook was, de dood en marteling in haar bedtime stories leek haar geen nachtmerries te bezorgen, het leek haar zelfs helemaal niets te doen. Aya groeide simpelweg op in deze omgeving, elke nacht luisterend naar de verhaaltjes van haar moeder. Elke dag geconfronteerd wordend met nieuwe poppen, dode lichaam en zo veel pijnlijk geschreeuw en ze voelde er niets bij. Ze kon zonder schuldgevoel doorlopen als ze kreten van pijn hoorde vanuit haar vaders keldervertrekken.
Aya’s moeder is op een dag door haar vader vermoord, toen deze een knallende ruzie over Aya’s toekomst hadden. Haar vader heeft haar echter verteld dat haar moeder vanwege haar slechte gezondheid is overleden en dat heeft ze tot zijn dood kunnen geloven. Haar vader is bijna zes jaar na het overlijden van haar moeder overleden, door Aya’s toedoen. Ze heeft hem gedood toen hij haar voor één van zijn experimenten wilde gebruiken, omdat hij zo graag en zo graag wilde dat haar schoonheid ook voor altijd bewaard zou blijven. Ze heeft ondanks het weten van al deze dingen nooit minder van haar ouders gehouden en heeft altijd veel verdriet gehad om hun dood.
Overig: Aya heeft echter, ondanks alles, bijna elke nacht nachtmerries waar ze huilend uit ontwaakt.

Plaatje:

Spoiler: