ORPG] What little things can do

Het was ochtend, het was verdomme vijf uur in de verdomde ochtend en hij kon zich niet meer herinneren wanneer hij eigenlijk wakker was geworden, maar het was te vroeg en zoveel te vroeg, maar zijn lichaam weigerde opnieuw in slaap te vallen en ergens wilde hij zichzelf bewusteloos knuppelen, maar dat deed hij niet. Waarschijnlijk omdat hij zichzelf die pijn wilde besparen, want hij mocht dan wel in een gekkengesticht zijn weggestopt, hij was niet helemaal geschift en als iemand hem dan al moest neerknuppelen, wilde hij het liefst niet dat hij dat zelf was. De mogelijkheid dat hij neer geknuppeld zou worden sloot hij tegenwoordig niet meer uit, want sinds de komst van god mocht weten wat voor wezens het waren liep iedereen rond met een wapen. Knuppels stonden niet op de lijst van uitzondering en voor als iemand het zich mocht afvragen, geen enkel wapen stond tegenwoordig meer op een lijst van uitzonderingen. Wapens waren tegenwoordig niet meer dan noodzakelijk geworden, een verplichting en een moment keek hij naar het handgeweer dat open en bloot op zijn bureau lag zonder angst ook maar door een ander paar handen dan de zijne te worden aangeraakt. Hij zorgde wel dat niemand zijn kamer kwam, niemand aan zijn spullen zat en vervolgens keek hij naar de kooi die vlak naast het wapen stond en misschien ooit nog eens het einde voor het kleine beestje gevangen achter tralies kon betekenen. Hij zou degene die de rat ook maar met een poot aanraakte de nek omdraaien en met een halve grijns om zijn lippen liep hij naar het bureau en klapte de bovenkant van het traliewerk open. Het beestje was klein, zo klein dat het waarschijnlijk in zijn vuist paste als hij ooit zijn hand zou sluiten met de rat op zijn handpalm en hij hield ervan. Hij hier ervan om te voelen hoe het snorharige wezentje op zijn hand kroop, zijn handpalm afsnuffelde en vervolgens in een razend tempo zijn naakte huid naar zijn schouder beklom en zich tussen zijn krullen verstopte voor de buitenwereld, terwijl hij de kooi weer afsloot en de kamer uitstapte. Zijn vingertoppen streken door zijn krullen, over de rug van het diertje, terwijl zijn donkerbruine ogen zonder spoor van liefde voor zich uitkeken. Alsof alles wat hij met de rat deed niets voor hem betekende en het beestje op dit moment zelfs van zijn schouder dood mocht neervallen, maar niets was minder waar en hij was alleen bang voor iedereen die hem zelfs op dit vroege uur zou kunnen zien. En terwijl hij met zekere passen door de gang liep naar god mocht weten waar, slaakte hij een zucht en liet een bijna onmerkbare glimlach over zijn gezicht gaan, voordat hij alles weer achter een emotieloze kilte wegstopte.

Hij was inderdaad ochtend en het tijdstip was nu niet bepaald een tijdstip waar Sally erg vrolijk van werd. Desondanks, daar was ze al vrij snel achtergekomen, was het één van de weinige tijdstippen waar ze rustig door de gangen kon lopen, dingen kon ontdekken, ontsnappingswegen kon zoeken. Sally wilde hier namelijk weg en het liefst zo snel mogelijk. Bestempeld als ontoerekeningsvatbaar, voor een monster aangezien zat ze hier vast en met de dag groeide haar haat voor de mensheid. Ze had al tijden geleden geleerd om de mensheid te haten, aangezien niemand te vertrouwen was en ze was niet van plan iets aan haar houding te veranderen.
Het was koud in de gangen en ze vervloekte zichzelf voor het feit dat ze in een jeans en hemdje liep. Waarom was ze vanochtend ook al weer een vest vergeten? Haar ogen gleden door de gangen heen en leken iets op te lichten toen ze merkte dat ze, vooralsnog, volledig alleen was. Het werkte prettiger voor haar, om gewoonweg alleen te zijn, in haar eigen wereldje. Het was hetzelfde wereldje als waarin ze gezeten had toen ze bij haar nieuwe familie gedumpt was. Een bitter gevoel verspreidde zich door haar lichaam, toen ze daaraan terugdacht. Ondanks dat het nu al meer dan tien jaar geleden was, koesterde ze nog steeds een intense haat voor haar zogenaamd nieuwe familie, hoe dood en vergaan ze ondertussen ook waren. Dat was de enige schrale troost die ze had: het feit dat ze dood waren, vermoord op een manier zoals ze haar vader vermoord hadden. Achteloos had ze hun kelen doorgesneden, hen als bloedende runderen achtergelaten, voordat ze gevlucht was. Ze had zichzelf in een raam gezien, tijdens haar vlucht, haar ooit witte jurkje in dezelfde kleur als haar lange haar, haar huid besmeurd met bloed, haar lange haar in de war. Mensen hadden nooit gedacht dat zij de moorden had kunnen plegen en toen ze gevonden werd, waren er zat mensen die haar wilden verzorgen. Maar goed, op dat moment was haar vertrouwen allang geschaad en vertrouwde ze niemand anders dan zichzelf nog.
Doordat ze zo verzonken was in haar herinneringen, had ze niet gemerkt dat ze ondertussen niet meer alleen was. Ze botste tegen iemand aan, iemand de groter en breder was dan haar en de kracht duwde haar omver, liet haar op de grond vallen. Een vloek verliet haar lippen, gevolgd door een kreun. Haar hand was verkeerd terecht gekomen en protesteerde bij bewegingen. Ze kon hem nog bewegen, maar het zou haar niets verbazen als ze met een gekneusde arm zou zitten. Fantastic. "Jezus, kun je niet uitkijken?" Ze duwde zichzelf, met behulp van haar goede arm, overeind en keek degene die haar omver gelopen had aan.

En in die enkele seconden dat zijn bruine ogen zich afsloten van de wereld, kreeg iets of iemand het voor elkaar zijn rust te verstoren en in contact te komen met het lichaam dat hij zo wanhopig beschermde tegen deze voorvallen. Zijn ogen vlogen open bij een lichaam dat tegen zijn borstkas opliep en vervolgens, in tegenstelling tot het zijne de balans verloor en naar achteren viel en zijn donkere ogen bestudeerden alleen het toneel dat voor hem plaatsvond. Rood danste voor zijn ogen en omsluierden een gezicht waarin helderblauwe ogen venijnig naar hem straalden en in haar ogen las hij zoveel, zag hij zoveel dat hem zo bekend voorkwam dat hij haar woorden een moment durfde te vergeten en een stekende pijn tot diep in zijn beenderen voelde door dreunen. Een pijn die zijn gehele wezen een moment overspoelde, verdronk en de zuurstof uit zijn longen sloeg dat hij een moment naar adem moest happen voordat hij haar weer kon aankijken en beseffen wat ze zojuist tegen hem had gezegd. Zijn vingers streelden zijn huid, raakten de steen om zijn hals en opnieuw wist iets iemand in minder dan een seconde zoveel verandering, gevoelens in zijn lichaam teweeg te brengen. In minder dan een seconde verschoot de ketting om zijn hals van transparant naar alle kleuren van de wereld en vervolgens naar een fel rood die haar zou verblinden als ze te lang zou blijven staren. De kleur van heet magma die zich door de steen om zijn hals stuwde en met een resolute beweging trok hij haar tegen zich aan en keek haar aan met een onbeschrijfbare woede in zijn ogen. Totale razernij en hij leek verblind door de emoties die door zijn lichaam, zijn bloed raasden, maar dat was hij niet. Hij zag haar perfect volmaakte gezichtje, haar helderblauwe ogen die hem met zo’n intense haat aanstaarden dat hij bijna wilde lachen om de bespottelijke emotie die ze gevangen hield. "Volgens mij." En zijn stem was zo kalm, zo uiterst beheerst dat hij bijna angstwekkend was, maar hij geloofde niet dat hij haar zo snel bang zou maken. Hij geloofde niet dat deze rode furie voor zijn ogen terug zou deinzen voor het vuur in zijn ogen en op de één of andere manier vond hij dat helemaal niet onprettig. Hij kon leven met de wetenschap dat ze nog wel eens sterker kon zijn dan haar bijna poppige uiterlijk liet blijken. "Hoef ik me helemaal nergens voor te verontschuldigen en moet jij de volgende keer maar iets beter uit die blauwe ogen van je kijken, doll." Vervolgens liet hij haar los en greep naar zijn schouder, waar hij in minder dan een oogwenk het beestje vandaan plukte en in de zak van zijn joggingbroek propte en het bloed wat in bijna onzichtbare druppels op zijn huid kleefde, was nog wel zijn laatste interesse van deze ochtend. Hij wilde het liefst haar prachtige hoofdje van zijn plaats rukken, maar iets vertelde hem dat hij dat beter niet kon doen en in plaats daarvan bleef hij dicht, zo dichtbij en voor haar staan dat hij elk van haar handelingen bijna tegen zijn eigen huid kon voelen.

Om de één of andere reden trok de jongen haar tegen zich aan, overbrugde de afstand tussen hen en ondanks dat ze geen angst voelde, voelde ze zichzelf wel ongemakkelijk. De warmte die van zijn lichaam afkwam, voelde ze op haar eigen lichaam, zeker omdat er geen kleding was dat zijn bovenlichaam bedekte. Een sterke arm was om haar slanke middel geslagen, hield haar waar ze nu stond, maar Sally zou sowieso niet snel wegtrekken. Wegtrekken zou hetzelfde zijn als vluchten en vluchten stond gelijk aan het zijn van een lafaard. En als er iets was waar Sally een bloedhekel aan had, dan was het aan iets wat met laf te maken had.
De lijnen in haar gezicht stonden strak, geen spoor van amuse of een klein glimlachje te bekennen. Sally had al tijden niet meer een glimlach op haar gezicht gehad en als ze lachte, was het een sarcastische lach, niets meer, niets meer. Zijn stem klonk kalm, ontzettend kalm, beheerst, maar het beangstigde haar niet. Er was maar weinig dat haar werkelijk kon beangstigen. Bij zijn woorden hield ze haar hoofd iets schuin, als een haast vragende houding, alsof ze hem wilde aansporen zijn woorden te vervolgen. "In ieder geval fijn om te weten dat je kan zien dat mijn ogen blauw zijn, dearie, maar bij mijn weten hoef ik me nergens voor te verontschuldigen. Ik ben je niets verschuldigd en ik moet helemaal niets. De laatste keer dat ik het checkte, hoefde ik geen bevelen aan te nemen van een stel medegevangenen in dit gesticht." Haar stem leek bij haar verschijning te passen, grotendeels tenminste. De stem was lieflijk, maar was door de loop der tijd harder geworden, een sarcastische ondertoon. Haar blik bleef op de zijne gericht, zelfs toen de arm om haar middel verdween en hij naar zijn schouder greep, om een ritten ervandaan te halen en die in de zak van zijn joggingsbroek te proppen. Hij was niet de enige die op het moment moordneigingen naar de ander had, maar ook Sally bleef staan waar ze stond, hem haast uitdagend weer tegen hem in te gaan. Haar ademhaling was kalm, gecontroleerd en haar gezicht een pokerface. Wat er ook in haar hoofd op het moment om ging en wat ze op dit moment ook voelde - voornamelijk pijn, haar arm brandde als hel - het was in ieder geval niet op haar gezicht te lezen. Jarenlange training hadden ervoor gezorgd dat ze het kon en ze was er vaak genoeg meer dan alleen blij om.

Zijn hoofd was zo vol van zo veel vragen dat hij soms vermoedde dat zijn hoofd zou openspringen als hij de antwoorden niet zou vinden en dan besefte hij zich weer dat bij een vraag, het antwoord ook een nieuwe plek in zijn hoofd moest krijgen en zijn hoofd waarschijnlijk nooit meer echt leeg van gedachten zou zijn. Hij had zoveel vragen en ze brandden op zijn lippen dat hij het wonderbaarlijk vond dat zijn lippen niet schreeuwden om hulp en huilden van de pijn die hij hen aandeed, maar dan weer besefte hij dat hij zijn lichaam nooit had toegestaan om zwak te zijn. Hij had nooit zwak willen zijn, niet meer sinds de verschrikkelijke herinneringen die zich in zijn hoofd hadden opgestapeld en elke keer weer dreigde om te vallen. Op dit moment had hij zoveel vragen, maar alle vragen leken onbelangrijk tegen het licht van die ene andere en hij wilde het haar vragen, maar wist dat zij het antwoord niet wist. Want hoe kreeg iedereen in dit gesticht het in vredesnaam voor elkaar om alles zo verkeerd te doen, zo verschrikkelijk verkeerd dat hij alleen maar in lachen uit kon barsten en ook zij, zelfs zij zorgden ervoor dat een lachsalvo zich achter zijn lippen opsloot en hij kon niets zeggen. Hij ving het geluid achter een grijns die probeerde te zeggen dat dit achterlijk was, dat dit allemaal zo volslagen debiel was en hij wilde weglopen, maar het feit dat hij nog zoveel wilde zeggen hield hem tegen. Hij kon haar alleen aankijken met ogen van vuur, waar onbedoeld een vleug van amuse en spot inkroop en hij kon maar niet wachten en uiteindelijk alleen maar lachen. Een warme lach die uit het diepste van zijn longen leek voort te komen, voordat hij haar eindelijk weer kon aankijken en grijnsde, zo breed grijnsde dat het waarschijnlijk was dat ze hem het liefst een stomp in zijn gezicht gaf. Het kon hem niet schelen, het kon hem allemaal niet schelen en terwijl zijn vingers haar gezicht raakten, langs haar lelieblanke wang slopen en haar kin enkele centimeters omhoog duwden, bereidde hij zich voor op wat hij eigenlijk nog aan haar kwijt wilde. "Volgens mij, doll, heb ik het helemaal nooit over jou verontschuldigingen gehad, want ik ben best instaat te zien dat geen spier in jou lichaam zich ooit naar een verontschuldiging zal bewegen. Ik ben best instaat om te zien dat voor mij een grote, sterke meid staat die de wereld haat en te stoer is om ooit te doen of het haar maar iets kan schelen en ik heb nooit gezegd dat dat moest. Ik heb nooit geroepen om een “Meisje, laat eens zien en doe eens leuk” want het kan me eerlijk gezegd niets schelen wat jij en je blauwe ogen van plan zijn." En zijn stem was doordrenkt met sarcasme voordat hij haar volmaakte gezichtje losliet en bij haar weg stapte. "Ik help mezelf wel, miss I’m so fucking independent. Ik zie je wel weer op het slagveld." Op het slagveld waar er aan haar armpje werd geknaagd alsof het een stokbrood was, was wat hij wilde zeggen, maar dat deed hij niet en hij deed geen enkele moeite om te verbergen dat hij weg wilde en weg zou lopen.

Hij had gelijk, hij had absoluut gelijk. Ze wilde hem nu het liefst de nek omdraaien, zodat ze dat gelach van hem niet meer hoefde te horen en zijn vingers niet meer op haar lichaam hoefde te voelen. Oh, hij kon zien dat ze zich niet zou verontschuldigen? Wel, dan was meneer toch niet zo achterlijk als misschien gedacht. De vingers onder haar kin waren ongewild en het liefst wilde ze hem wegduwen, maar nogmaals, dat zou een laffe actie zijn en daarom keek ze hem recht aan, haar ogen op hem gericht. Haar ogen vernauwden zich iets, toen hij nogmaals de kleur van haar ogen erbij haalde. Werkelijk, wat was er zo bijzonder aan het feit dat haar ogen blauw waren? Waarom moest hij dat keer op keer benadrukken? Eindelijk liet hij haar los, stapte bij haar weg, met duidelijk de drang om weg te lopen. Haar woorden hadden echter iets in haar losgemaakt en in een impulsieve handeling kwamen haar handen tegen zijn borstkas, duwde hem naar achteren en zette hem klem tussen haar lichaam en de muur. Hoe klein en fragiel ze misschien leek, ze was niet zwak en hij moest al helemaal niet doen alsof hij wist hoe en wat ze was. "Hoe ironisch om die woorden uit jouw mond te horen, dearie." Haar stem was zacht, een gefaked lieflijk glimlachje rondom haar lippen, terwijl haar ogen hem vol haat aankeken. Haar handen hadden zijn polsen gegrepen en drukten deze tegen de muur aan, terwijl haar nagels de huid daar licht verminkten. "Luister goed, dearie. Je denkt misschien wel dat je met één blik meteen weet wie of wat ik ben, hoe ik ben en dat ik 'te stoer ben om ooit te doen of het me maar iets kan schelen', maar ik waarschuw je, don't mess with me." Haar gezicht was dicht bij de zijne en de neiging om haar handen om zijn keel te sluiten en die daar net zo lang te houden totdat hij niet meer ademde, was aanwezig, borrelde aan het oppervlakte. "Want het grappige is, dat het me allemaal wel degelijk wat kan schelen. Als het me allemaal niets kon schelen, had ik hier nooit gezeten, oké? Dan was ik nooit ontoerekeningsvatbaar geweest en had ik nooit de neiging gehad om je hier nu te wurgen. Doe geen uitspraken als je iemand niet kent, dearie." De laatste zin kwam haast sissend over haar lippen, voordat ze hem los liet en een stap naar achteren deed. "Tot op het slagveld, dearie."

Hij had de zin zijn lippen op de hare te drukken, al was het alleen maar om haar van haar stuk te brengen en eindelijk eens bij haar weg te kunnen, want eerlijk gezegd begon ze hem te vervelen. Hoe hard ze haar best deed om zo veel sterker te lijken, om te doen alsof hij zich niet uit deze greep kon losrukken, maar om alleen maar van haar eindeloze woordenstroom af te zijn bleef hij staan en negeerde de gevoelens over het feit dat zijn pistool nog altijd hulpeloos op zijn bureau lag. Hij luisterde niet eens, hij luisterde niet eens echt naar haar en hoewel ze hem kort geleden nog oprecht had geïnteresseerd kostte het hem moeite om haar recht in het gezicht aan te kijken, terwijl ze de woorden in zijn gezicht spuwde. Haar woorden klonken als een zweem die zoveel te verduren had gekregen voordat hij bij hem was, terwijl ze zo dicht en veel te dicht bij zijn lichaam stond en de duisternis van zijn ogen glansden verveeld, geïrriteerd en hij wilde dat ze hem losliet, maar het mocht niet baten want ze had zo veel te zeggen en zijn hoofd hing lichtjes tegen de muur achter hem. Haar nagels groeven in zijn pols en onwillekeurig spanden hij zijn spieren aan terwijl hij ineens een grotere interesse voor het verse bloed dan voor haar had en ergens had hij gehoopt dat hij de enige was. Alsof het beestje aanvoelde dat iets, iemand nota bene zijn baasje pijn deed, duwde de kleine ritten zijn kop langs veel te veel joggingstof voordat hij eindelijk boven de rand van de zak kon uitkijken en kon zien dat ze niet alleen waren. Het kleine beestje snuffelde langs de rand van zijn broek, waarna hij zijn nagels in de huid van zijn buik zette en vervolgens zo goed en zo kwaad als het ging langs zijn naakte huid omhoog raasde en vervolgens van zijn schouder over zijn arm naar zijn pols trippelde. Zijn neus duwde tegen haar slanke vingers en het duurde een aantal seconde voor Thane besefte dat zijn eigen rat zich bemoeide met die bitch die nog altijd voor hem stond en nog voor het beestje zijn fijne tandjes in een hopeloze poging in haar huid kon zetten, duwde hij haar hard van zich af en plukte het beestje weer van zijn pols, waarna hij het ergens tussen zijn krullen verstopte. "Nou boehoe little miss Sunshine. Het spijt me dat ik je gekrenkte gevoelens voor zover mogelijk nog dieper de grond in heb gestampt, maar het kan me echt niets schelen en als je denkt dat ik bang van die zogenaamde dreigingen wordt, heb je toch echt de verkeerde persoon voor je staan." En het interesseerde hem niet dat ze door zijn felle bewegingen tegen de muur tegenover hen was geklapt en hij wilde dat hij niets kon geven om wat er vervolgens gebeurde.

Het beestje, de kleine ritten, trok haar aandacht. Zijn neusje duwde tegen haar slanke vingers, maar voordat het diertje ook maar iets kon doen, werd ze hard weggeduwd door de eigenaar ervan. Harder was de duw dan ze verwacht had, net zoals dat de muur tegenover hen dichterbij was dan gepland. Instinctief had ze haar armen uitgestoken, om haar lichaam tegen de klap te beschermen, maar zodra haar handen de muur raakte, zakte ze door haar linkerhand heen. De pijn in haar arm was ze voor een moment vergeten, toen ze hem tegen de muur gewerkt had, maar nu voelde ze de pijn weer, erger dan voorheen. Op hetzelfde moment dat haar hand de muur raakte, kwam er een kreet van pijn over haar lippen. Ze dacht een knak te horen, maar besefte dat dit niet het geval was geweest. Haar pols was niet gebroken - godzijdank niet - maar had een flinke opdonder gehad en was nu zeker weten gekneusd. De pijn was iets dat over het algemeen gepaard ging met tranen, maar Sally beet op haar lip, tot bloedens toe, om dat te voorkomen. Haar ogen brandden, maar ze wist de tranen binnen te houden. Ze huilde niet en al helemaal niet bij hem in de buurt. Haar rechterhand omklemde de pols van haar andere arm en licht kromp ze ineens bij de pijn die er door haar linkerarm heen schoot. In zichzelf vloekend keek ze naar haar rechterhand, die haar pols weer had losgelaten. Schrammen en een ondiepe snee sierden haar handpalm en als vanzelf gleed haar blik naar de muur. Natuurlijk, het Lawrence had nu niet bepaald zachte muren en ze had zichzelf opengehaald in haar zwakke poging haar lichaam van de klap te redden. Eindelijk liet ze haar lip vrij, proefde de smaak van bloed en draaide zich toen om, keek hem aan. Haar pols had ze weer in haar arm geklemd, in een poging de pols te beschermen. Haar eigen bloed smeerde ze nu over haar pols heen, maar het kon haar op het moment weinig schelen. Alle woorden die ze had willen zeggen bleven steken in haar keel, kwamen niet over haar bebloede lippen heen. Ze zweeg daarom maar, wachtend tot hij eindelijk zo oprotten en ze haar weg kon vervolgen, op zoek naar iets waarmee ze haar hand en pols kon verbinden. Just get lost, dearie, schoot er door haar hoofd heen.

Hij wilde, wenste dat het hem niets deed. Wenste zo hard, zo vaak, zo veel en veel te veel dat het hem koud liet wat er met de blauwe ogen en vuurrode haren gebeurde, maar dat deed het niet. Er spoelde een warmte, een veel te warme hitte door zijn lichaam bij het zien hoe haar lichaam tegen de muur tegenover hem klapte en hoewel ze een poging deed, zo hard probeerde niets te laten merken, was ze zwakker en zo veel zwakker dan ze hier voor zijn ogen wilde toegeven. Het geluid van haar stem weergalmde in zijn oren als de gil die kort haar lippen had verlaten, voordat ze voor zijn ogen haar zwakte toegaf zonder een traan te laten en met haar rechterhand haar pols vastgreep en hij kon niet anders dan het bloed tussen haar vingers en op haar lelieblanke huid op te merken. In niet meer dan een seconde veranderde ze van het schrikbewind - hoewel dat niet in zijn ogen - naar een meisje, een jong kind dat te graag en te snel zelfstandig wilde worden. Haar blauwe ogen waren vochtig van niet gelaten tranen en onwillekeurig knielde hij voor haar neer om de wond te inspecteren die haar smalle hand ontsierde. Tussen zijn krullen was een veel te nieuwsgierig rattenbeestje zichtbaar en het duurde even, niet langer dan seconden om te besluiten te verbinden wat hij zelf had aangericht, maar zijn donkere ogen glansden kil toen hij opstond en even leek hij het tegenovergestelde te doen van wat de gedachten in zijn hoofd schreeuwden.
Heel even leek hij in staat weg te lopen en haar te laten voor ze was met een beeld dat in zijn hoofd voorgoed beschadigd was. Hij wilde haar niet herinneren als het sterke, doch zwakke wezen voor hem en een moment bleef hij bewegingloos staan, voordat hij weg beende en niet langer dan minuten laten weer terug kwam. Zijn handen gevuld met iets wat op een uit te kluiten en veel te oranje koffer leek, maar met te grote letters als EHBO was bedrukt om het tegendeel te bewijzen. De doos kletterde tussen hen in op de grond en zijn vingers leken de weg te kennen, terwijl ze een doek en ontsmettingsmiddel zochten om de snee schoon te maken. Zijn handen leken geen moment te twijfelen toen hij haar goede pols vastgreep en haar hand naar zich toe trok. Zijn ogen waren onheilspellend donker en keken, luisterden niet naar haar, terwijl hij zonder medelijden de wond ontsmette en er vervolgens een verband om wikkelde, alsof hij jaren als verpleger had gewerkt en dit dagelijks deed. Hij leek geoefend en niets was minder waar. Hoewel hij nooit een hand uit stak in de ziekenboeg op het instituut had hij wel degelijk enige medische kennis. Hij deed dit dagelijks, maar - tot haar - voor niemand meer dan zichzelf. Een inmiddels vuil verband was om zijn rechter bovenarm gewikkeld en bedekte een deel van de tatoeage die in diezelfde buurt op zijn huid was geprikt. Het enige wat ze mogelijk kon zien was zwart en nog meer zwart, vastgehouden door een dikke schakelketting die niemand anders de toegang toeliet.

Ze had gehoopt dat hij weg zou gaan, haar zou laten voor wat ze was. Haar weg naar haar kamer was niet moeilijk en daar kon ze zichzelf heus wel verzorgen. Zijn hulp was niet noodzakelijk, hoeveel pijn ze op dit moment ook had. Ze bleef zitten waar ze zat, zelfs toen hij voor haar neer knielde en haar hand pakte, deze inspecteerde. Haar ogen gleden over hem heen, bestudeerden hem, nu ze daar de kans voor had. Iets aan zijn houding deed haar denken aan haarzelf. Iets aan hem was net zo gebroken, net zo verdorven als zij geworden was en een moment kwam er een haast bedenkelijke frons tussen haar wenkbrauwen. Wat was er met deze jongen gebeurd en wat had hem gemaakt tot dit?
Zijn ogen waren kil toen hij opstond en even dacht ze, hoopte ze, dat hij inderdaad weg zou gaan, haar met rust zou laten. Het zou de meest logische reactie zijn, na hun eerdere moment. Toen hij eindelijk weg was, sloot ze haar ogen en liet haar hoofd tegen de muur aanleunen. Rust. Het was werkelijk het enige waar ze naar verlangde. Rust. Rust in haar hoofd, rust om haar heen. Haar ogen vlogen weer open toen ze voetstappen hoorde en hem terug zag komen, een EHBO-koffer in zijn had. De neiging om een sarcastische opmerking te maken lag op het puntje van haar tong, maar ze zweeg, bleef nog altijd stil, terwijl ze toekeek hoe hij weer voor haar knielde. Zijn handen grepen zonder aarzelen haar goede pols en ze merkte op hoe slank en fragiel haar pols in zijn handen was. Ondanks dat hij op het eerste gezicht geen bodybuilder leek, was te voelen in zijn handeling dat hij een kracht bezat, een kracht die aan de buitenkant niet te zien was. Ze siste en een onduidelijke vloek volgde, toen hij zonder medelijden de wond begon te ontsmetten, maar ze zweeg verder. Geen woord werd meer geuit, geen sarcastische opmerking gemaakt. Haar blik was slechts op hem gericht, op de handelingen die haast geautomatiseerd leken en haar blik gleed naar zijn rechter bovenarm, waar een vuil verband omheen gewikkeld was. Eromheen was zwart te zien, zwarte patronen die haar weigerden te vertellen wat ze waren.
Uiteindelijk trok ze haar hand terug, drukte deze tegen haar borstkas aan, beschermend haast, terwijl ze hem aan keek. "Je had het niet hoeven doen," zei ze uiteindelijk. Haar stem was zachter geworden, de sarcastische ondertoon voor een groot deel afwezig. "Ik had het je niet kwalijk genomen als je weg was gegaan en me hier had laten zitten. Ik bedoel, wat kan het jou schelen hoe ik eindig?" Haar tanden vonden hun weg weer naar haar al gehavende onderlip en ondanks dat die handeling beet deed, hield ze haar onderlip tussen haar tanden. "Thank you, dearie," zei ze uiteindelijk en een zwakke glimlach krulde zich rondom haar mondhoeken, slechts voor een seconde of twee, voordat elke emotie weer uit haar gezicht verdween.

Hij negeerde het geluid dat over haar rozerode lippen kwam, terwijl hij de wond op haar handpalm ontsmette. Haar handen waren smal en fijn in de zijne, als het soort handen dat met een uiterst nauwkeurige bedachtzaamheid knopen met elkaar kon verbinden, steken kon zetten terwijl ze iets in elkaar zette, wat dan ook. Het soort handen dat geen kwaad deed, maar in haar ogen zag hij dat de geschiedenis anders vertelde. Een soort krankzinnigheid verschool zich achter de dieptes in haar ogen, achter de heldere golven blauw en het overspoelde hem met een kracht die ongekend was. Hij voelde hoe ze haar hand terug trok zodra het verband er omheen aangelegd was en bijna beschermend vond het een plek tegen haar borst, terwijl zijn donkere ogen weigerden van haar gezicht te wijken en zijn handen de spullen terug bij elkaar zochten en de doos dichtklapte. Het was fascinerend hoe ze hem wist te fascineren. Haar woorden, elke verdediging die ze naar hem had uitgesproken had hem niet kunnen raken. Ze was geen centimeter in de buurt van zijn ziel gekomen, maar met de blik in haar ogen deed ze zo veel meer. Zo veel en veel te veel met zijn gevoelens en het voelde alsof haar handen door zijn borst groeven op zoek naar zijn hart en het aanraakte, zo kort aanraakte dat hij niet zeker was of de pijn in zijn borstkas echt was. Dat hij niet zeker wist of ze echt zo dichtbij was en het verwonderde hem. Het verwonderde hem, terwijl het in zijn lichaam een vernietigend pad maakte. Hij voelde niet meer dan leegte achter zijn huid, niet meer dan gebroken botten op haar weg naar zijn hart. Niet meer dan lamgeslagen longen en uitgeputte zenuwen. Niet meer dan pijn en zo veel pijn dat hij het niet durfde te geloven. Haar woorden schudde hem wakker uit een wereld waarvan hij niet wist of die van hem was en zijn ogen, die voor zo kort enige emotie hadden getoond werden opnieuw koud en donker.
“Weet ik.” En zijn antwoord was directer dan van hem viel te verwachten en er leek geen greintje van medeleven terug te vinden in de diepe bastonen van zijn stem. “Het kan me ook niets schelen,” merkte hij op, terwijl hij weer op stond en de rat tussen zijn krullen vandaan haalde. “Ik wil je gewoon niet herinneren als zwak, als iets wat je niet bent. Ik ben niet veel, zo weinig, maar ik ben mans genoeg om toe te geven dat je niet zwak bent. Het enige wat ik wil is de waarheid en dat is niet het meisje op de grond. Dat is het niet het meisje dat tegen niets meer dan haar tranen vecht, want dat meisje vecht tegen zoveel meer dan alleen zichzelf. Dat is wat ik me wil herinneren.” Zijn stem was afstandelijk, maar zijn woorden echt en terwijl hij zijn hand weer uit zijn zak haalde, blikkerden zijn donkere ogen van de meest oprechte emoties die zich in zijn zwarte, lege lichaam bevonden. Hij haalde een hand door zijn krullen, waarna hij deze naar haar uitstak en een bijna onzichtbare glimlach over zijn gezicht liet glijden. “Het is niets, doll.”

Zo'n kort moment was de koude en donkere blik uit zijn ogen, scheen er iets van emotie in aanwezig te zijn, maar wat voor emotie het was, was voor haar onbekend. Een moment was er de neiging haar hand tegen zijn gezicht aan te leggen, haar hand door zijn krullen te halen, om te glimlachen en te zeggen dat alles in orde was, maar deze neiging verdween net zo snel als hij gekomen was. Niets was hier in orde en er was ook geen enkele reden om naar hem te glimlachen.
Zijn antwoord was direct, geen greintje medeleven in zijn stem te kennen. Het kan me ook niet schelen. Ze snoof en rolde haar ogen bij die opmerking. Zo ver was ik ook nog wel gekomen, dearie. Toen hij weer sprak zweeg ze, keek hem aan. Zijn ogen waren, merkte ze op toen ze beter keek, een diepe, bruine kleur. Zijn woorden klonken afstandelijk, maar op een bepaalde manier juist ontzettend oprecht. Opnieuw beet ze op haar lip en een kort moment sloot ze haar ogen door de pijnscheut die daarmee gepaard ging. Toen hij eenmaal uitgesproken was, blikkerden zijn donkere ogen met oprechte emoties, hoewel ze deze nog steeds niet kon benoemen. Een moment was er een zweem van een grijns op haar gezicht te zien en nog korter een geamuseerde twinkeling in haar ogen. "Waarom zou je me überhaupt willen herinneren, dearie?" De vraag was al gesteld voordat ze er over na had kunnen denken. Niet dat ze nu verwachtte dat hij er eerlijk antwoord op zou geven, als hij er al een antwoord op had.
Hij haalde een hand door zijn krullen en opnieuw was er de neiging om die handeling te doen, puur om te zien of zijn krullen net zo zacht waren als ze verwachtte. God, raap jezelf bij elkaar, Sally, sprak ze zichzelf in gedachten toe, waarna ze hem weer aan keek. "Als het niets is," begon ze, terwijl ze zijn hand aanpakte, "waarom heb je dan alsnog de moeite gedaan om het te doen? Zoals je zelf zei, het kan je niets schelen." Ze kon niet anders dan merken dat haar hand haast perfect in de zijne paste. Om de één of andere stomme, debiele en idiote reden deed deze jongen iets met haar, iets wat ze niet kon verklaren. Misschien omdat hij haar op een bepaald manier aan haarzelf deed denken of omdat ze misschien beiden een stel gebroken personen waren. Ze wist het niet, ze wist alleen dat het haar zwaar irriteerde.

Het was vreemd, ongewoon wat de jongedame tegenover hem met hem leek te doen. Het voelde alsof ze onbewust met zijn emoties speelde en toch, interesseerde hem dat niet, was het wel zijn laatste en laagste interesse op het moment dat hij samen met haar deelde. Het leek hem niet te irriteren, anders dan normaal dat ze hem diep in de ogen keek, zo diep dat hij niet met zekerheid kon zeggen of ze hem nog wel zag staan. Hij kon niet bevestigen dat ze naar hem keek. Haar blauwe ogen staarden direct in het donkerbruin van de zijne en hoewel het hem een het een raar gevoel was, kon hij het niet als prettig of onprettig bestempelen. Het was niets, iets er tussenin en hij kon het niet benoemen. Hij kon niet beschrijven wat het, wat zij met hem deed en het was vrijwel de enige keer dat het hem niet kon schelen. Hij kon leven met deze onbekende emotie, het verwarrende gevoel dat hij tussen twee tegenpolen heen en weer werd geslingerd, want hij hield zich staande.
Hij keek op bij de vraag die ze hem stelde en een grijns, zo oprecht en jongensachtig dat hij niet op zijn gezicht thuis leek te horen, gleed over zijn gezicht terwijl hij met zijn vingers in de zak van zijn joggingbroek groef. Tussen zachte joggingstof en een pakje sigaretten vond hij de zachte vacht van zijn rat en voorzichtig haalde hij het beestje weer naar boven, terwijl hij over haar vraag nadacht. “Omdat het belangrijk is te onthouden, hoe pijnlijk de herinnering ook. Alles heeft een doel en plek. Jou plek moet nog gevonden worden, maar ooit pas jij als een puzzelstuk in de herinneringen die ik me eigen heb gemaakt.” Zijn ogen glinsterden bij de woorden die over zijn lippen kwamen, terwijl hij de rat terug op de blote huid van zijn schouder zette en vervolgens het pakje sigaretten uit zijn zak opdiepte. Hij had haar hand inmiddels losgelaten en terwijl hij haar bleef aankijken, viste hij een sigaret uit het pakje en zette deze tussen zijn lippen. Hij luisterde naar de woorden die ze over haar lippen durfde te laten gaan en keek naar haar gezicht, haar blauwe ogen die bijna uitdagend naar hem keken en hij kon het niet laten even, al was het maar even te glimlachen om de uitdrukking op haar gezicht. “Omdat,” mompelde hij, terwijl hij het filter aanstak en een trek nam van wat er ook in dat filter zat, van wat er dan ook zo verslavend was en als kalmeringsmiddel op hem werkte. Hij wist het, hij wist prima wat het was, dit. De sigaret en ook het antwoord op haar vraag. “Omdat ik misschien net zo geschift ben als iedereen in dit gesticht, want uiteindelijk zijn we allemaal hetzelfde. Vertrapt en gebroken door het monster binnenin ons en dat, dat is precies wat ons drijft. Eens zullen we allemaal in gekte vervallen, het is alleen de vraag hoe snel dat gebeurd.” En zijn stem was op een bepaalde manier lacherig, terwijl hij het pakje weer in zijn zak stak en met een vinger over de rug van de ritten op zijn schouder streek.

De grijns die kort op zijn gezicht te zien was, was oprecht, jongensachtig, haast zorgeloos en ondanks dat het niet op zijn gezicht leek te passen, was het prettig om te zien dat hij dat nog in zich had. Het was een stukje mensheid, een stukje dat ze bij zichzelf verloren zag gaan, met elke minuut die verstreek. Een moment vestigde haar ogen zich op zijn hand, die naar de zak van zijn trainingsbroek gleed, om de ritten er uit te halen. Het beestje had een aandoenlijk uiterlijk en ze had de neiging om haar vingers over zijn vacht te laten gaan. Zijn woorden haalden haar echter uit haar gedachten en een moment verbaasde ze zich over de woorden, hoe diep ze waren en hoe zijn ogen glinsterde bij het uitspreken van deze woorden. "Behoor ik tot een pijnlijke herinnering dan?" Ze zou het hem niet kwalijk nemen. Er waren maar weinig mensen die haar als het lieve, vrolijke meisje op hun netvlies hadden staan. Bij de gedachte aan haar 'vroegere zelf' trok er iets in haar gezicht strak, verbitterd haast, terwijl haar blik volgde hoe hij een pakje sigaretten uit zijn zak viste. Weer gleed er een glimlach over zijn gezicht, een handeling die de lijnen in haar gezicht verzachtten, het bittere lieten verdwijnen. Schijnbaar was ze er nog steeds toe in staat om een glimlach op het gezicht van anderen te krijgen, hoe klein de glimlach ook was en hoe onbewust ze het ook deed. Zijn woorden hadden iets duisters over zich heen, maar het was iets dat ze herkende, hoe ze het zelf ook voelde. Ze was immers allang als gek bestempeld, als ontoerekeningsvatbaar en het zou slechts een kwestie van tijd zijn voordat ook hij als gek bestempeld zou worden. "Nee," zei ze uiteindelijk, tegen hem ingaand. De neiging wist ze niet te onderdrukken en ze legde haar hand op zijn wang, licht, gemakkelijk weer weg te halen of weg te duwen, mocht hij dat willen. Ook daarvoor zou ze hem niets kwalijk nemen. "Nee," herhaalde ze. "Je bent veel, voor zover ik heb gezien in deze magere minuten dat ik met je omga en je bent veel, van een klootzak tot iemand die iets doet vanuit een goed hart, ook al zou hij dat ontkennen. Je bent veel, verzwolgen door een monster binnenin, maar geschift ben je niet. Je bent niet gek noch gestoord en je bent te sterk om de gekte toe te laten." Ze stapte weer naar achteren, waarbij haar hand naar zijn hand gleed, om de sigaret tussen zijn vingers vandaan te vissen. Ze bracht de sigaret naar haar lippen en inhaleerde de kalmerende stoffen, samen met zijn smaak dat nog vaag op de filter aanwezig was. "Als er iemand is die dit gesticht overwint en niet aan de gekte onderdoor zult gaan, ben jij het."

Hij sloot zijn ogen om haar heldere, haarfijne stem dieper in zich door te laten dringen, om de klanken tot in zijn botten te voelen doordreunen en hij rilde bij de woorden die haar lippen verlieten. De haren op zijn armen trokken een spoor rechtovereind, terwijl hij naar haar luisterde, écht naar haar luisterde en hij glimlachte bij de vraag die over haar lippen kwam. Een bijna geamuseerde glimlach kwam om zijn lippen, terwijl hij de sigaret weer tussen haar vingers vandaan viste en deze kalm, beheerst tussen zijn lippen klemde. Het filter smaakte naar roze lippen, naar vervuild bloed en teveel herinneringen. Het smaakte zo diep en intens naar haar dat hij opnieuw zijn ogen moest sluiten om niet achterover te slaan van zo veel en veel te veel herkenning. Zijn ogen gleden over zijn arm, het verband dat rood was gekleurd op de plek waar een rond had gezeten. Een diepe snede precies onder de zwarte tekening die in zijn huid was geprint en hij wist zeker dat zijn bloed net zo vervuild was. Zijn bloed net zo zwart en bitter was, al was het dan van andere herinneringen en gevoelens. Al was het dan van andere tijden en andere gebeurtenissen, zwart kon niet zwarter worden. Ze waren zwart, samen zo zwart en hij verbaasde zich er een moment over hoe ze een kort moment zo op elkaar leken. “Nee,” antwoordde hij, terwijl hij een trek nam en de rook voorzichtig uitblies. “Je bent de herinnering onder herinneringen, maar niet per se een slechte. Ik leef nog en de pijn die je me bent gedaan.” Hij keek een moment naar de rode groeven in zijn pols, waarna hij vervolgde. “Is zo veel minder dat ik gewend ben. Je bent geen pijnlijke herinnering en er is altijd nog een verschil tussen een slechte en een pijnlijke herinnering.”
Hij trok zijn wenkbrauwen lichtjes op toen ze op zijn woorden in ging, maar hield zijn mond. Hij hield zijn mond, ondanks het feit dat hij zoveel wilde zeggen en keek naar haar, terwijl ze de sigaret weer tussen zijn vingers vandaan pakte en opnieuw een trek nam. Het verwonderde hem dat ze dit deed, dat ze alles deed en een moment beet hij op zijn onderlip, in plaats van dat zij dat deed. Haar hand voelde zacht, zo zacht en hij wilde zijn ogen sluiten, maar dat deed hij niet, bang voor wat er komen zou. Bang voor het onbekende dat misschien nog gebeurde en een moment was teleurgesteld, toen ze haar hand weer weghaalde en zijn vingers reikten naar de hare, pakten de sigaret en hij wilde het niet toegeven, maar voor een moment ging het hem op het moment, die ene aanraking in plaats van de sigaret die ze aan elkaar doorgaven. “Er zijn zoveel gekten op de wereld, zo veel en veel te veel om hier en nu op te noemen, maar er is zoveel. En hoewel ik zo graag zo willen dat het kon, ik kan niet alleen overwinnen. Ooit word ik gek van eenzaamheid.”

Er leek zoveel in hem om te gaan, zoveel waar zij geen weet van had en ze betwijfelde of ze het ooit te horen zou krijgen. Zij was niet gemaakt voor contact en het leek erop dat hij dat ook niet was. Ze waren beiden gebroken, op manieren die haast onmenselijk waren. Ze waren gepijnigd, vervuld met iets dat het zo maakte en het feit dat ze herkenning in elkaar zagen, verbond het op een bepaalde manier. Tenminste, zo zag zij het. Het was de enige reden voor haar waarom ze dit alles kon verklaren. Het was de enige reden waarom ze hem zo toeliet, waarom ze weigerde haar sarcastische en hatelijke houding naar hem op te houden. Zijn stem drong haar oren binnen, liet haar voor een moment rillen. Niet omdat de stem slecht aanvoelde - integendeel. Er was gewoon geen verklaring te geven voor de manier waarop haar lichaam op hem reageerde en ze weigerde erover na te denken. Haar blik volgde de zijne en de rode groeven op zijn pols herkende ze als de groeven die zij gemaakt had, waar ze haar nagels in de dunne huid gezet had. "Pijnlijke en slechte herinneringen gaan over het algemeen samen," reageerde ze, haar ondertoon bitter. Elke slechte herinnering die ze had, ging gepaard met de meest intense pijn die ze kende. Het waren die gevoelens die haar zo maakten zoals ze was geworden en iets in haar wilde niet dat zij zo'n herinnering voor hem zou worden. Hij verdiende beter, veel beter dan haar en haar mislukte ziel, haar gepijnigde lichaam.
Zijn aanraking was op een bepaalde manier welkom en hoe snel hij ook voorbij was, het liet een verlangen achter, wakkerde de neigingen weer aan. Ze durfde er geen emoties aan vast te binden, het niet toe te laten in haar lichaam. De keer dat ze oprecht van iemand gehouden had, iemand gekoesterd had, was diegene dood geëindigd en was heel haar wereld in elkaar gestort. Ze pakte de sigaret weer van hem over, hoewel ze nog geen aanstalten maakte om hem naar haar lippen te brengen. Ze had haar blik afgewend, dacht na over zijn woorden. In een opwelling van emoties draaide ze haar hoofd, keek hem aan en voor het eerst lag er een oprechte glimlach rondom haar lippen, hoe klein deze ook was. "Je bent niet alleen, dearie." Haar hand vond de weg naar zijn wang weer, terwijl ze haar blik in de zijne haakte. "Je bent niet wie je in eerste instantie leek en het spijt me, voor alle pijn die ik je al bezorgd heb en nog kan gaan bezorgen. Ik zou het je niet kwalijk nemen als je me na vandaag nooit meer wilt zien, me haat alsof je leven er vanaf hangt. Maar weet dat je niet alleen bent, niet zolang ik leef."

Hij wist niet wat hij voelde, wat de warme leegte die in zijn lichaam leek open te barsten betekende en hij wilde het weten. Hij wilde zo graag meer weten over de emoties die onbekenden waren geworden en ergens, hoewel hij dat niet durfde toe te geven, wilde hij zijn ziel opnieuw ontmoeten. Hij wilde zijn eigen wezen opnieuw leren kennen en leren van de dingen waar van hij eens dacht ze geweten te hebben. Hij besefte nu pas hoe onwetend hij eigenlijk was en het was pijnlijke realisatie die in zijn borstkas klopte. Een wee gevoel was door zijn lege lichaam, tussen versleten beenderen en beschadigde organen door liep en rechtdoor liep, precies naar de plek waar zich eens een hart had bevonden en zijn ogen leken een moment te blikkeren van dit nieuwe besef, terwijl hij weigerde zijn blik van haar gezicht los te trekken. Hij weigerde de magnetische stroom waarmee ze hem aan leek te trekken, te doorbreken, terwijl hij luisterde naar het geluid van haar stem en hij kon het niet helpen dat de bittere ondertoon hem opviel. Hij kon het niet helpen dat de pijn in haar stem niet als onbekend voelde en hij wilde, wenste ineens zo graag dat hij zo veel kon veranderen om deze pijn haar bespaard te laten, maar hij wist hoe vast en onveranderlijk geschiedenis lag en ergens wilde hij haar vasthouden om haar te verzekeren dat het beter kon worden. Hij wilde haar vertellen dat alles kon veranderen, misschien niet het verleden, maar de toekomst was zo onbepaald als de geschiedenis bepaald was. Hij wilde zo veel zeggen, maar kon niets zeggen, want hoe kon hij haar iets aanpraten waar hij zelf niet eens in geloofde? “En toch zijn er die één op een miljoen kansen dat een pijnlijke herinnering, een goede is.” Zijn stem was niet meer dan een fluistering, terwijl hij dichterbij kwam, voorzichtig en langzaam dichter bij haar kwam staan om verder en veel meer naar haar te luisteren.
Ze pakte de sigaret weer tussen zijn vingers vandaan, hoewel ze deze niet direct weer tussen haar lippen klemde en plotseling werd hij verrast door de zachte hand die de weg naar zijn gezicht hervond. Hij werd verrast door de warmte en het zijdezachte gevoel, terwijl haar ogen zo veel meer en zo hard het tegendeel dat hij vertelde, dat hij niet wist of hij dit gevoel mocht geloven, maar puur uit eigen belang deed hij dat wel. Hij geloofde dat zij dit echt was en luisterde naar haar woorden en ze raasden zo hard het verkeerde pad op, dat hij zich kort over haar veronderstelling verbaasde, waarna hij dichterbij en nog dichterbij kwam om haar tegen de muur te drukken. De muur die hard en zacht tegelijk was en één van zijn handen kwam langs haar gezicht, terwijl de andere haar wang precies tegenover de zijne aanraakte. “Ik haat je niet,” prevelde hij en voor het eerst was hij zo dicht in iemand bereik, zonder direct de neiging te hebben weer weg te lopen, zonder zich aan de persoon tegenover hem te irriteren en ze kon zich niet voorstellen wat ze met hem deed. Hij legde zijn voorhoofd zachtjes tegen het hare, bracht zijn lippen dicht bij haar oor en een glimlach gleed over zijn lippen, voordat hij verder sprak. “Van alle honderden, duizenden mensen die in en uit je leven lopen, wil ik dat je weet dat ik je niet haat. Wil ik dat je mijn naam onthoudt als de persoon die je ondanks alles wat je doet, nooit zal haten. Noem me alsjeblieft Thane, doll.”

Ze kon niet meer om hem heen. Haar hele lichaam, wezen en ziel reageerde op hem, op een manier waar zij geen controle over had. De grens tussen hen was allang overschreden en samen renden ze nu over een pad dat verkeerd was, maar tegelijkertijd zo ontzettend goed voelde. Hoe lang geleden was het dat iemand haar niet met walging aan keek? Niet met doodsangst? Zijn stem was een fluistering toen hij weer sprak en een moment sloot ze hoor ogen, luisterde slechts naar de klank van de woorden, voordat ze de woorden daadwerkelijk hoorde. "Wordt dit zo'n herinnering?" Haar stem was ook zachter geworden, leek nu meer op een stem die bij haar uiterlijk paste. Een lieflijke, zachte ondertoon, maar nog duidelijk verstaanbaar voor hem. Haar blik wendde ze niet van hem af, niet toen hij dichterbij kwam, niet toen hij haar tegen de muur aan drukte en ook niet toen zijn hand op haar gezicht kwam en hij zacht prevelde. Ze sloot pas haar ogen toen zijn voorhoofd tegen de hare aankwam en als vanzelf kwam haar lip weer tussen haar tanden, toen hij zijn lippen bij haar oor bracht en zacht sprak. Een glimlach gleed over haar gezicht, bij het horen van zijn naam. Namen waren macht, had ze altijd geleerd. Als iemand je naam wist, kon diegene macht over je uitoefenen en het feit dat hij haar zijn naam toevertrouwde, was voor haar het bewijs dat hij de woorden inderdaad meende. Of ze wilde het gewoon graag geloven, geloven dat er eindelijk iemand was die haar niet haatte. Haar hand gleed van zijn wang, streek even door zijn bos krullen, voordat ze haar hand naar zijn borstkas bracht. Haar hand bleef rusten boven de plek waar zijn hart was en een kort moment glimlachte ze zwak. "Ik wil je meer dan graag geloven, dearie," antwoordde ze uiteindelijk, "maar ik heb zoveel gedaan, zoveel levens verwoest en ik kan niet beloven dat ik jou nooit pijn zal doen. En als ik dat doe, hoezeer ik dat niet zou willen, wie zegt dat je me dan niet zult haten?" Ze wilde hem niet wegjagen met haar woorden, slechts voorbereiden op hetgeen wat mogelijk was. Natuurlijk wilde ze hem geen pijn doen, maar ze vertrouwde zichzelf niet. De kans was te groot dat ze dat ooit wel zou doen en ze zou het hem niet kwalijk nemen als hij haar dan wel zou haten. "En als ik jou Thane moet noemen, dearie, dan heb ik liever dat je mij gewoon Sally noemt."

Haar vraag klonk zacht, zo zacht en hij moest moeite doen om haar te verstaan. Een moeite die hij wilde doen, kracht die hij wilde verbruiken om de zachte, liefelijke ondertoon in haar stem te herkennen. Om haar vraag tot zich door te laten dringen, zo diep dat hij het over de gehele oppervlakte van zijn ziel kon voelen en dat deed hij, want hij wilde zo wanhopig graag dat ze zo’n herinnering konden worden. Hij wilde zo wanhopig graag dat ze een goede herinnering kon worden en licht in zijn verder duistere gedachten zou brengen en hij had er alles voor over om dat te laten gebeuren. Het kon hem niet schelen dat het misschien ooit, op een dag pijn zou doen als hij aan haar terugdacht, wat pijnlijke herinneringen hoefden niet altijd slecht te zijn. Misschien ooit de pijn dat hij haar zou verliezen, maar dan had hij nog altijd het geluk haar eens gehad te hebben en het kon hem niet schelen of dat een redelijk gebed was of niet. Zijn stem klonk zacht, bijna alsof hij zijn adem inhield bij het toevertrouwen van zijn gedachten en hoopte dat het zo, ergens nog geheim bleef, maar dat was het niet. Dat was het niet, maar zij mocht het weten en hij fluisterde in haar oor, terwijl zijn huid gloeiend heet en tegelijkertijd ijskoud aanvoelde. “Ik hoop het.” Zijn ogen waren gesloten, terwijl hij naar haar ademhaling luisterde. Terwijl hij haar warmte tegen zijn huid voelde en haar stem hem zo diep raakte, dat hij niet zeker wist alsof hij de messteken van het geluid zou overleven. Het was pijnlijk, zo pijnlijk en toch voelde goed en veel te goed om waar te zijn en hij wilde dit gevoel zo lang mogelijk vasthouden. Hij wilde haar zo lang mogelijk in zijn armen houden en omhelzen zoals nog nooit iemand haar omhelsd had. Hij wilde haar kennis laten maken met het nieuw dat hij in zichzelf vond en hij was niet bang, helemaal niet bang om dit te laten zien.
Hij voelde haar handen op zijn naakte huid, haar vingers zo dicht bij zijn hart en als hij niet door een huid omsloten was, als hij geen botten had om hem overeind te houden en geen zenuwen om hem sterk te houden, was hij neergevallen door alleen haar aanraking die een direct contact met zijn hart maakte. Hij luisterde naar haar woorden en als reactie op verontschuldigen, waarschuwingen van wat nog niet gebeurd was, sloot hij zijn armen om haar tengere lichaam en legde zijn hoofd in de golf tussen haar hoofd en schouders. Verstopte hij zijn gezicht tussen haar vuurrode lokken en snoof de geur op die zo haar was, die alles was wat zij was en hij wilde niet dat het ooit nog voorbij ging. De sigaret die ze hadden gedeeld was vergeten, smeulde op het tapijt nog na en het kon hem niets schelen. “Dat is zat ik zeg,” fluisterde hij tussen haar lokken door, waarna hij zijn gezicht weer oprichtte en in haar ogen keek. “Dat is wat ik beloof, want jij bent alles wat ik wensen kan en pijn is alleen maar een deel van het leven. Geloof me, als ik zeg dat ik het aan kan, want ik red met wel. Sally.” En hij drukte een kus, zo licht en zo kort op haar lippen dat hij misschien niet eens had plaats gevonden, maar dat had hij wel.

Ik hoop het. Het klonk zo zacht, zo ontzettend zacht, maar de woorden vonden hun weg naar haar oor en als vanzelf vertaalde haar brein de woorden, onthulden de betekenis ervan. Iets in haar lichaam trok samen, hoewel het niet per definitie pijnlijk was. Het liet haar nogmaals beseffen hoeveel effect hij op haar had, op haar lichaam, haar hele wezen. De drang om egoïstisch te zijn en hem nooit meer te laten gaan was aanwezig, zo ontzettend aanwezig.
Zijn armen sloten zich om haar lichaam en ze slaakte een haast tevreden zucht toen hij zijn gezicht in haar hals legde en als vanzelf vond haar andere hand de weg naar zijn nek, alsof ze hem wilde houden waar hij was. De warmte van zijn lichaam voelde ze op de hare en voor het eerst sinds een lange tijd voelde ze zich veilig. Ze voelde zich veilig in zijn armen, gerustgesteld door de warmte die in zo'n korte tijd zo bekend en tevens zo gewild geworden was. Zijn woorden waren opnieuw zacht, maar leken zoveel emoties te bevatten, zoveel waarheid, dat ze er niet meer omheen kon. Beloftes waren er, in haar ogen, om te verbreken, maar dit was een belofte, één van de weinige beloftes die ze gehoord had, waarvan ze hoopte dat hij niet verbroken zou worden. Ze wilde hem niet meer kwijtraken, niet nu hij in zo'n korte tijd zoveel met haar gedaan had. En toen, zo licht en zo kort, lagen zijn lippen op die van haar, in een kus die bijna niets was, maar tegelijkertijd zoveel betekende. De smaak die ze eerder geproefd had, op de filter van de sigaret, proefde ze nu op haar eigen lippen en het wakkerde een verlangen aan, een verlangen waarvan ze het bestaan niet eens geweten had. Nogmaals haalde ze haar hand door zijn krullen, die inderdaad zo zacht waren als ze zich voorgesteld hadden. Het was een handeling die automatisch ging, goed voelde om te doen. "Ik geloof je, Thane, en geloof mij, als ik zeg dat ik er alles aan zal doen om jou niet pijn te doen. Vergeef me als ik het doe, het zal nooit, maar dan ook nooit mijn intentie zijn." Ze wilde hem geen pijn doen, hoopte hem ook nooit pijn te doen. En toen was zij het, die haar lippen op de zijne drukte en haar armen om zijn nek sloeg, om zich voor eens volledig over te geven.