Om alles even kwijt te kunnen

Ik weet dat jullie me compleet onredelijk vinden en waarschijnlijk niet willen luisteren, maar ik wil toch graag even mijn kant van het hele verhaal kwijt.
Oké, ik zal maar helemaal bij het allereerste begin beginnen: ik voelde me al niet thuis in de groep voor die hele ruzie. Dat heb ik meerdere keren aangegeven, maar iedereen bleef het altijd maar ontkennen, hoewel ik het duidelijk merkte. Het zou dus niet als een verrassing moeten komen dat ik gewoon werd laten vallen (nou ja, ik gaf er natuurlijk wel een aardig goede reden toe), maar het deed wel pijn. Hoewel het natuurlijk deels mijn schuld was, heb ik erg veel last gehad van de ruzie. Ik ben íedereen kwijtgeraakt, zelfs degenen waarmee ik niet direct ruzie had. Iedereen die zei dat ze er altijd voor me zouden zijn. Met veel mensen is het contact veranderd of verloren gegaan. Alleen met Rosa bleef het nog echt hetzelfde. Het is natuurlijk verschrikkelijk onbegrijpbaar – en dat voor zulke empathische wezens als jullie – maar het doet pijn om een hele groep vrienden in één keer kwijt te raken. Natuurlijk, ik was boos, maar ik was ook ontzettend verdrietig. Toch heb ik moeten leren om gewoon door te gaan en ik heb nieuwe vrienden moeten vinden, nieuwe dingen om de leegte op te vullen. Dat is me aardig gelukt, al miste ik de meesten van jullie nog steeds heel erg. Er werd van mij verwacht dat ik terugkwam en sorry zei, maar tja, daar ben ik een te grote bitch voor. Dus het werd niet opgelost. Tja. Pijnlijk, maar het viel nog wel te doorstaan. Toen kwam deze site en moest ik iedereen weer zien, zowel degenen waarmee ik zogenaamd nog vrienden was als degenen die geen vrienden meer waren. Ik wilde dit helemaal niet. Het is echt heel erg pijnlijk om zo duidelijk te zien hoeveel er veranderd is, terwijl je doet alsof alles hetzelfde is. Het is een beetje hetzelfde als de straf van Tantalus. En tja, als er dan ook nog een halve ruzie komt waarin iedereen wederom tegen mij is, snap ik heus wel dat ik hier gewoon niet meer thuis hoor. Dan wil ik niet nog maanden pijnlijk met iedereen omgaan en doen alsof we er voor elkaar zijn terwijl het duidelijk is dat alles anders is. Ik heb geleerd om zonder iedereen te leven, dus het doet alleen maar pijn om te proberen om weer met jullie te leven. Ik weet ook niet in hoeverre ik vrienden kan vertrouwen, want ik weet dat ik ze met één fout kwijt ben, zelfs als ze zeggen dat ze er altijd voor je zijn. Inmiddels heb ik ook wat betere vrienden als vergelijkingsmateriaal en ik heb geen motivatie en energie meer om door het stof te kruipen in een hopeloze poging om iets te houden dat we heel vroeger hadden. Dat is gewoon al weg. Het is beter om dat te accepteren. Het gaat op dit moment ontzettend slecht met mij, dus ik kan die extra pijn er gewoon niet bij hebben. Ik ben veel te moe om dit nog te proberen. Ik snap heus wel dat jullie mij er ook niet meer bij willen hebben en dat vind ik oké, echt waar. Maar wees dan tenminste wel voor één keer eerlijk tegen me, want ik wil niet dat we een knallende ruzie nodig hebben om de waarheid tegen elkaar te vertellen. Ik ben er nu klaar mee, dat zeg ik eerlijk, en ik hoop dat jullie dat kunnen respecteren. Natuurlijk betekent dat niet dat ik niets om jullie geef of dat alles een leugen was of dat ik een gevoelloze slechterik ben. Ik ga jullie echt wel missen, hoor. Het is alleen beter als ik werkelijk een reden heb om jullie te missen. Nothing lasts forever, so we better end it now.

Dan zeg ik hierbij bedankt voor de schijn dat alles goed was en dat ik een goede vriendin was. Ik weet dat ik vreselijk kinderachtig en sarcastisch ben. Dus hey meet Janet hoi daar. Ik weet ook dat ik een slap excuus ben want geloof me je bent niet de eerste die dat zegt. Ik heb geen idee wat ik verder nog moet vermelden want ik ben sprakeloos. Er is geen plek meer voor mij dus die zal ik ook niet innemen. Maar met het verbreken van onze vriendschap verwijder je ook mijn voorbeeld en weiger ik oude herinneringen te geliven. Want ik ben immers te verplaatsen. Goodbye, Jet.

Je bent niet te verplaatsen. Ik ga nooit meer een Janet zoals jij als vriendin krijgen. Fuck, ik zeg toch dat ik jullie ga missen? Het is gewoon beter zo.

WEet dat je geen kans meer krijgt en ik weiger te geloven dat dezelfde Jet mij uit mijn depressie heeft geholpen. En als dat zo was snap ik niet waarom.

Dat had ik toch al niet en bedankt dat je eindelijk eerlijk tegen me bent.

Je mag van mij best mijn vriendin blijven en ik wil je best een kans geven.

Ja, dat was de vorige keer ook zo, en dat heeft ook niet echt gewerkt. Ik bedoel, we hadden gewoon geen contact meer en ik miste je zo erg, weet je. Dat deed ook echt pijn. Dan kunnen we beter gewoon zeggen dat we ermee stoppen, dat we het niet krampachtig blijven proberen, want dan krijgen we nog vaker ruzie om kleine dingetjes.

Prima, als dat is wat je wilt.

Ik wíl het niet, maar ik moet het.